Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης :
Ανοησιόμετρο :
Ένα είδος θερμομέτρου, που μετρά βαθμούς ανοησίας.
Η μνημονιακή εποχή μας δίνει άφθονα παραδείγματα εφαρμογής του.
Όχι όμως μόνο η μνημονιακή εποχή, μα και η πριν απ’ αυτήν.
Παράδειγμα από τη ΠΡΟΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ εποχή : ΟΙ ΚΟΥΤΟΓΦΡΑΓΚΟΙ.
Εκείνοι που μας δίνουν, μας δίναν δηλαδή, τα χρήματα ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, κι εμείς, ΤΑ ......
ΣΠΑΤΑΛΟΥΣΑΜΕ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ.
Και
μιας κι αυτό δεν έγινε κάποτε άπαξ, αλλά είχε αναδειχθεί σε κυβερνητικό
σπορ, διότι κυβερνήσεις ήταν αυτές που τα εισέπρατταν ή σε κάθε
περίπτωση είχαν την ευθύνη της ΟΡΘΗΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΗΣ ΧΡΗΣΗΣ εκείνων των
χρημάτων, αυτό το «κουτόφραγκοι», ακούγονταν συχνά.
Η
ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Η ΑΝΟΧΗ ΕΞ ΑΛΛΩΝ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΣΠΑΘΙΣΗΣ ΤΩΝ
ΚΟΙΝΟΤΙΚΩΝ ΚΟΝΥΛΙΩΝ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ήταν κάτι που ανοήτως μας έκανε να
ΜΗΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ, αλλά να είμαστε
βέβαιοι ότι είχαμε να κάνουμε μα ανθρώπους που τουλάχιστον δεν μπορούσαν
να συναγωνιστούν την ελληνική «καπατσοσύνη».
Και
μιας κι απ’ αυτή την ΣΠΑΤΑΛΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ (απ’ τη στιγμή που το
κοινοτικό χρήμα έμπαινε στην ελληνική οικονομία, πράγματι αποκτούσε
χαρακτήρα δημοσίου χρήματος, ακριβώς όπως ένα δάνειο που λαμβάνει το
κράτος από μια τράπεζα, από τη στιγμή που τεθεί στην διαχειριστική
ευθύνη του κράτους ή του δημοσίου γενικότερα μετατρέπεται σε δημόσιο
χρήμα), στον ένα ή τον άλλο, μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλη η
κοινωνία ωφελούνταν, αυτή η επίπλαστη ευημερία, αποτελούσε και το
καλύτερο ναρκωτικό ώστε ο προβληματισμός και η κριτική, να κινούνται στα
πιο ανώδυνα για την μαύρη αλήθεια επίπεδα.
Το ανοησιόμετρο εδώ, χτύπαγε «κόκκινο»…
Παράδειγμα από τη ΝΗΜΟΝΙΑΚΗ εποχή, δηλαδή από το ΣΗΜΕΡΑ : ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ «ΣΩΖΟΣΚΟΤΩΝΕΙ»...
Η
οικονομική δηλαδή πολιτική των Μνημονίων, ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ
(περιλαμβανομένων και των υποστηρικτών τους) ΟΤΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, αλλά που ΤΗΝ
ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΙ ΟΤΙ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ!!!
Σωσμός δια του θανάτου!
Θα
μπορούσαμε να αναφερθούμε βεβαίως στην άποψη ότι από τη τέφρα μπορεί να
αναγγενηθεί πάλι η ελπίδα και η προκοπή, αλλά, ΟΛΕΣ ΟΙ ΤΕΦΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΤΟ ΙΔΙΟ.
Είναι
η πολιτική που στοχεύει σε αλληλογρονθοκοπούμενους στόχους, και που
ταυτόχρονα, δια της σύγχρονης αγωγής του «σωζοσκοτώνω», τελικά, θα
εξυπηρετήσει και τα συμφέροντα των τοκογλύφων (sorry (sic!)
: των δανειστών), και τα συμφέροντα των δανεισθέντων που, αν δεν το
έχουν καταλάβει τόσο το χειρότερο για τους ίδιους, απλά, χωρίς να το
προπαγανδίζουν, το αντίθετο μάλιστα, τους έθεσαν σε μια διαδικασία
επιλεκτικής πτώχευσης, ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗΣ ΑΠ’ Ό,ΤΙ ΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΠΕΛΕΓΑΝ ΝΑ
ΠΙΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ
ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ. Το ότι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ, ΧΡΕΟΣ, ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΚΑΙ ΥΦΕΣΗ
ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΟΝΤΑΙ, εγώ, δεν μπορώ καθόλου να το ερμηνεύσω διαφορετικά απ’
ό,τι προηγούμενα.
Και μέσα απ’ τη διαδικασία του σωζοσκοτώνω, το ανοησιόμετρο και πάλι χτυπά «κόκκινο».
Γιατί όμως έφερα ΕΙΔΙΚΩΣ αυτά τα δύο παραδείγματα;
Πολύ απλά, διότι κατά τη δική μου ερμηνεία των πραγμάτων, ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ.
Μου
είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτώ, αυτό που ομολογήθηκε ότι αποτελεί
το «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ», ότι η απόφαση να γίνει η Ελλάδα πειραματόζωο,
ότι ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΚΑΙ
ΠΤΥΧΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ, είναι ένα «πράγμα» προχειροσχεδιασμένο, που
σαν ιδέα έπεσε κάπου εκεί τον Φλεβάρη του 2010, κι από εκεί και πέρα, σε
ένα με δύο μήνες σχεδιάστηκε στις έσχατες λεπτομέρειές του, ώστε τον
Μάη του ίδιου χρόνου να τεθεί σε εφαρμογή, ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ
ΚΑΤΟΧΗ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ!
Τους
σχεδιαστές του «ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΣ», όχι, ζητώ συγγνώμη, δεν θα διαπράξω
πάλι το ίδιο λάθος : ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΟΥΤΟΦΡΑΓΚΟΥΣ, ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ,
ΑΝΟΗΤΟΥΣ : Είναι ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ από αυτούς τους χαρακτηρισμούς : το project τους,
ΑΡΙΣΤΑ ΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ, ΑΡΙΣΤΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΟ, ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ
ΝΑ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙ : ΟΧΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ
ΑΠΟΙΚΙΑ ΜΕ ΜΗΔΕΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.
Γι’ αυτούς, τα πράγματα πάνε κατ’ ευχήν.
Άλλωστε, έχουν ΠΡΟΣΦΑΤΗ προϊστορία ως αυτοκρατορικές δυνάμεις.
Για μας πάνε κατά διαβόλου.
Άλλωστε,
έχουμε μια εις βάρος μας προϊστορία στο επίπεδο των ικανοτήτων του
πολιτικού μας συστήματος, ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
35 ΧΡΟΝΙΑ, μια προϊστορία, που ιδίως από το 1981 και δώθε, διδάσκει το
πώς μπορούμε να πετύχουμε σχεδόν όλα να πάνε κατά διαβόλου.
Η
σύνδεση λοιπόν ΤΟΥ ΧΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, βρίσκεται στο Μάαστριχτ. Είναι το
σημείο που δρομολόγησε δύο ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ : την προοπτική του
ευρωαπαϊκού Βορρά και εκείνη του ευρωπαϊκού Νότου. Εκείνη η συνθήκη, που
στην ουσία επιβλήθηκε από τις ίδιες οικονομικές δυνάμεις που και σήμερα
κυριαρχούν, δρομολόγησε για το Νότο τη σταδιακή αλλά σίγουρη πορεία του
προς τον οικονομικό μαρασμό, αφού υποχρέωση δρομείς με αντικειμενικές
δυνατότητες δοσμένες, να επιδοθούν σε έναν αγώνα δρόμου πέρα και έξω από
τις αντικειμενικές τους δυνατότητες, ένα αγώνα δρόμου με «στάνταρντς»
που απηχούσαν τις δυνατότητες άλλων δρομέων, πολύ μεγαλύτερων
δυνατοτήτων και ικανοτήτων. Το πότε οι δρομείς του Νότου θα εγκατέλειπαν
τη κούρσα, αυτό ήταν απλά ζήτημα χρόνου. Εδώ, στην περίπτωση της
οικονομίας, τα τρυκ δεν μπορούν να σε σώζουν διαρκώς.
Δεν
μπορείς με λογιστικά τρυκ να εξωραΐζεις διαρκώς τις οικονομικές σου
επιδόσεις και να μοστράρεις για δρομέας ολυμπιακών επιδόσεων όταν πλέον
αποδεικνύεται ότι κινδυνεύεις να μην μπορείς να σταθείς ούτε στη τοπική
ερασιτεχνική κατηγορία.
Μπήκαμε το 1981 στην τότε ΕΟΚ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΚΥΡΙΩΣ, όπως μπήκαμε και στην ευρωζώνη ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ.
Αλλά
η οικονομική πραγματικότητα, αξιώνει κάτι περισσότερο από την πολιτική
σκοπιμότητα. Η πραγματική οικονομία θα σε επαναφέρει εκόντα άκοντα στην
κατηγορία που πράγματι θεωρεί ότι πρέπει να αγωνίζεσαι, με βάση τα
αποτελέσματά σου.
Η ιστορία λοιπόν πάει αρκετά πίσω.
Τότε ήταν που μπήκαν τα θεμέλια της γερμανικής ηγεμονίας, και με την ακολουθήσασα νομισματική ένωση, μπήκαν ακόμα πιο γερά.
Στην
αρχή όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν : Το βέβαιο είναι, πως όσοι επρόκειτο να
πακτώσουν τη κυριαρχία τους στην Ευρώπη δια της συνθήκης εκείνης, ΗΞΕΡΑΝ
ΤΙ ΥΠΕΓΡΑΦΑΝ. Αυτό για το οποίο όμως ήμουν και τότε βέβαιος, είναι ότι η
Ελλάδα, (η παρατήρηση αφορά κι άλλες χώρες, αλλά, μένω σε ό,τι μας
αφορά), ή μάλλον, για να είμαι πιο σαφής, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ, ΕΝ ΗΜΟΥΝ
ΚΑΘΟΛΟΥ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΥΠΕΨΗΦΙΖΕ ΜΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΧΕ ΜΕΛΕΤΗΘΕΙ ΣΤΟ
ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΩΝ, [ΕΡΑΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
Και
φυσικά, το ίδιο ισχύει, κι όταν αργότερα, πάντα κατά την δική μου
αντίληψη των πραγμάτων, επευφημούσαμε την ένταξή μας στην Ευρώπη, μια
ένταξη που έγινε ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ. Μη και χάναμε το
ραντεβού μας με την καταστροφή.
Ήταν κάτι άσχημο το Μάαστρχτ;
Ήταν κάτι το αρνητικό η δημιουργία της ευρωζώνης;
Τα
ερωτήματα αν τίθενται στη λογική του «ναι» - «όχι», είναι ερωτήματα
γκαιμπελικά. Αν πω ένα σκέτο «ναι», θα φανώ ανακόλουθος με ό,τι
υποστηρίζω, ακριβώς αν πω ένα σκέτο «όχι».
Διότι ενίοτε δεν μπορείς με ένα «ναι» ή «όχι» να απαντήσεις σε ερωτήματα που μπορεί να περιέχουν ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ.
Και
το Μάαστριτ, και η επακολουθήσασα νομισματική ένωση, η απάντηση είναι :
δεν ήταν καλό για όλους, όπως δεν ήταν κακό για όλους. Και το «κακό» ή
το «καλό», μπορεί κανείς να τα δεχτεί σαν πραγματικότητες σε έναν
ανταγωνιστικό κόσμο, αλλά, εδώ, υποτίθεται, ότι δεν γίνονται συνθήκες
ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ, ΑΛΛΑ ΜΕΤΑΞΥ ΙΣΟΤΙΜΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΝΑ
ΚΑΤΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ! Συνεπώς, εδώ, ΟΦΕΙΛΑΝ τα
πράγματα ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ή έστω, όχι τόσο καλά για κάποιους ώστε
να τους καθιστά ΗΓΕΜΟΝΕΣ σε μια Ευρώπη που δεν ψάχνει να βρει ηγεμόνες,
αλλά τον δρόμο της ολοκλήρωσής της, κι όχι τόσο κακά για κάποιους
άλλους, ώστε να τους δρομολογεί την προοπτική της οικονομικής τους
αποικιοποίησης.
Χωρίς
να εστιάσω σε τεχνικά ζητήματα, που εδώ δεν ενδιαφέρουν, περιέγραψα ήδη
με το παράδειγμα των δρομέων, το τι εκεί ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΕΠΙΔΙΩΧΘΗΚΕ.
Διότι στο Μάαστριχτ, δεν υπέγραφαν ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ κατά τα ανωτέρω, αλλά, μάλλον ετίθεντο ΟΙ «ΚΑΛΟΙ» ΚΑΝΟΝΕΣ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ.
Η
Ευρώπη από εκεί και πέρα, έθαψε τις αρχικές της συνθήκες με τις οποίες
ξεκίνησε το πείραμα της Ευρωπαϊκής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ολοκλήρωσης.
Το
ενδιαφέρον, βρίσκονταν, στο πόσο σύντομα θα κατέρρεαν υπό το βάρος των
εξωπραγματικών κριτηρίων που έμπαιναν για τις συγκλίσεις οικονομιών ΜΕ
ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΕΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ, ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΕΠΙΔΟΣΕΩΝ, όσες
οικονομίες, βρίσκονταν κοντύτερα ή και μέσα στη «ζώνη υποβιβασμού». Η
κατάρρευση, δεν είχε καμία σημασία ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ, αν επέρχονταν, πριν ή
μετά την ΤΥΠΙΚΗ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ των όποιων κριτηρίων. Η ουσία μετρούσε.
Και δυστυχώς για μας, φτάσαμε πρώτοι στο νήμα ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ, αποδεικνυόμενοι οι πλέον ασθενής κρίκος της νομισματικής ένωσης.
Συνεπώς,
από πού θα ξεκίναγε η επόμενη φάση ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ, ήταν πια φανερό,
όταν οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν, άκομψα ίσως, αλλά, ποιος τώρα έχει το
κουράγιο να μιλά για «κομψότητα».
Α! να μη ξεχάσω…
Τούτο το ανοησιόμετρο, το δοκίμασα και σε μένα : απογοητευτικές οι ενδείξεις…