Γι’
ακόμα μια φορά, στη περίοδο της Κατοχής της χώρας από τη Τρόϊκα, η
κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή, πρέπει να διαλέξει : ή μεθ’ ημών, με
τη κοινωνία, ή καθ’ ημών, εναντίον της κοινωνίας.
Συνήθως
αυτά τα διλήμματα έμπαιναν από διάφορου τύπου και συνήθως
ανομιμοποίητες (συνταγματικά ή κοινωνικά αδιάφορο) εξουσίες, κατά τρόπο
ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ.
Η
κυβέρνηση και η πλειοψηφία που τη στηρίζει, πολύ σύντομα, στη ψήφιση
των νέων ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ ΜΕΤΡΩΝ, θα κληθεί να δώσει
τις εξετάσεις της.
Η
προηγούμενη κυβέρνηση με τη προηγούμενη πλειοψηφία, έδωσε εξετάσεις ΜΕ
ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ, και εκρίθη, κατά τον γνωστό τρόπο : σε πρώτη φάση,
πετάχτηκε στον προθάλαμο του .......
ντουλαπιού της Ιστορίας.
Η
νυν κυβέρνηση, και κυρίως ο κύριος αυτής κορμός, η Νέα Δημοκρατία,
βεβαίως, ως συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου,
έδειξε ΑΠΟ ΤΟΤΕ, εκτός από τη μεγαλειώδη κωλοτούμπα της, και το πόσο
εύθραυστη είναι η αξιοπιστία της ηγεσίας της, όταν, ακόμα στο «παρά
δύο», οι «κόκκινες γραμμές» που έθετε κατέρρεαν ως χάρτινα
κατασκευάσματα. Βεβαίως, στη συνέχεια, καλλιεργώντας αυξημένες
προσδοκίες που υπόσχονταν ότι τουλάχιστον η Νέα Δημοκρατία θα έβαζε τον
οριστικό «πάτο» στο βαρέλι των σκληρών και άδικων μέτρων και της κρίσης
της ίδιας, αναδείχτηκε, βοηθούσης και της άνευ προηγουμένου ΞΕΝΗΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ, σε πρώτο κόμμα.
Το ΠΑΣΟΚ δεν έδωσε καμία «σκληρή μάχη», ορατή τουλάχιστον σε μένα, και πολύ φοβούμαι, ορατή στη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η νυν κυβερνητική τρόϊκα, ακολουθεί ΚΑΤΑ ΠΟΔΑΣ τα χνάρια της άνευ όρων παραδόσεως των τυχών της χώρας στη ξένη Τρόϊκα.
Η
«αγωνιστικότητα» των μνημονιακών κυβερνήσεων, πάντα κατά την δική μου
αντίληψη των πραγμάτων, δεν μπορεί να υποστηριχτεί παρά μονάχα αν
αλλάξουμε τον ορισμό της «αγωνιστικότητας», ή μάλλον ανταλλάξουμε μεταξύ
τους τούς ορισμούς της «αγωνιστικότητας» και της «ενδοτικότητας». Η
«προαγωγή» των εννοιών για να «υπερβούν» τη πραγματικότητα της
ενδοτικότητας, δεν καθιστά της έννοιες αυτές και «πραγματικότητα».
Τη
μόνη «αγωνιστικότητα» που είδα ήταν αυτή εναντίον του ίδιου του λαού, ο
οποίος έπρεπε να πειστεί γιατί ήταν αναγκαίο ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ να
μπουν σ’ ένα Σφαγείο, του οποίου ήταν εξ αρχής βέβαιο, όπως είναι και
σήμερα, ότι θα αποτελούσαν ΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΦΑΓΙΑ, προκειμένου να
διασωθούν όσοι ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ
«ΜΑΡΜΑΡΟ». Ήταν ακόμα εναντίον εκείνης της ευπειθούς κοινοβουλευτικής
πλειοψηφίας που χειροκροτούσε και ψήφιζε νομοσχέδια ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ
ΔΙΑΒΑΖΕ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΤΗΣ ΔΙΝΟΝΤΑΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ. Ή ακόμα και
εναντίον απλών πολιτών, όταν οι τελευταίοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν
τις επιλογές τους.
Όπως όμως και να έχει το πράγμα, Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΙ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΤΗΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ
ΔΕΝ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΩΘΕΙ, μαζί με τα άλλα δύο κόμματα
που τη στηρίζουν, τα οποία δεν υστερούσαν σε διαβεβαιώσεις ανάλογες
προς εκείνες της Νέας Δημοκρατίας, κάθε άλλο.
Και
βεβαίως, δεν θα πρέπει αυτή η «πλειοψηφία» να ξεχνά, ότι είναι
πλειοψηφία κατά το πλάσμα του εκλογικού νόμου ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΑΪΚΉ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.
Κατέστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ δεκάδες βουλευτικές έδρες
ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΝΗΚΟΥΝ.