Γράφει ο Αλέκος Λασκαράτος
Την ώρα που ξεκίνησα χτες να γράφω για την θλιβερή και συγκλονιστική
είδηση της αυτοκτονίας του 70χρονου που του κάνανε έξωση, είδα το
βίντεο από μια άλλη είδηση, στον αντίποδα της πρώτης, που αυτή με
συγκλόνισε με την τρυφερότητά της. Δύο ιστορίες που δεν τέμνονται. Δύο
ιστορίες χωρίς τίποτε το κοινό, εκτός ίσως από το γεγονός πως και οι δύο
είναι ανθρώπινες ιστορίες που ξεχωρίζουν.
Ένας δικαστικός κλητήρας παρουσιάζεται στο ..........
διαμέρισμα στο Γαλάτσι
όπου διαμένει ένας 70χρονος άνδρας. Του επιδίδει έντυπο έξωσης από το
διαμέρισμα. Υποθέτω για χρωστούμενα ενοίκια. Ο 70χρονος πηγαίνει προς
την μπαλκονόπορτα του διαμερίσματός του, που είναι στον τρίτο όροφο, την
ανοίγει και πηδάει στο κενό. Ο θάνατος ακαριαίος.
Άλλη μία ιστορία αυτοκτονίας στην αλυσίδα παρόμοιων περιστατικών που
βλέπουμε όλο και συχνότερα να συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. (Μόλις
πριν δύο μέρες είχαμε μία αυτοκτονία από τον βράχο της Ακρόπολης.)
Διερωτώμαι σε πόσα χρωστούμενα νοίκια αποτιμάται η ζωή ενός ανθρώπου;
Σε δύο, σε τρία, σε πέντε, σε έξη; Των πόσο; Των διακοσίων, των
τριακοσίων, των τετρακοσίων ευρώ τον μήνα; Δηλαδή μιλάμε για τι ποσό;
Για δύο-τρία χιλιάρικα; Για τέτοιο ποσό λοιπόν πετάμε έναν ηλικιωμένο
στους τέσσερις δρόμους ή ακόμα χειρότερα τον οδηγούμε στην αυτοκτονία;
Θα μου πείτε, οι νόμοι είναι νόμοι και ισχύουν για όλους. Όμως και η ζωή
είναι ζωή, και εδώ πιστεύω ακράδαντα ότι μπαίνει θέμα ηθικού αυτουργού.
Με δεδομένο το βέβαιο γεγονός της αύξησης παρόμοιων περιστατικών (λόγω
ανεργίας, φτώχειας, απελπισίας, κλπ.) εμείς, η κοινωνία δηλαδή, θα
παραμένουμε απαθείς θεατές; Ηθικός αυτουργός υπάρχει; Και ποιος είναι;
Θα μου πείτε πως αυτά ηχούν γλυκερά, εύκολα και λαϊκίστικα. Είναι όμως
έτσι όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές; Εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε
κανονικά, business as usual που λένε στα αγγλικά; Απάντηση δεν έχω.
Το δεύτερο, εντελώς αντίθετο χτεσινό περιστατικό: Με το που
τελειώνει ο αγώνας Ιταλίας-Γερμανίας, ο ήρωας της Ιταλίας που έβαλε και
τα δύο γκολ, Μάριο Μπαλοτέλι, κατευθύνθηκε στις κερκίδες όπου βρισκόταν η
μητέρα του, την αγκάλιασε, την φίλησε και της είπε ότι της αφιερώνει τα
δύο τέρματα που πέτυχε στον σημαντικότερο ποδοσφαιρικό αγώνα της ζωής
του.
Ο Μάριο Μπαλοτέλι είναι μαύρος, γεννήθηκε στη Ρώμη από φτωχούς
μαύρους γονείς από την Γκάνα της Αφρικής. Η θετή του μητέρα είναι
Ιταλίδα και τον υιοθέτησε όταν ήταν μόλις δύο ετών επειδή οι πραγματικοί
του γονείς δεν μπορούσαν να του εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Εδώ ξετυλίγεται μια ολόκληρη ιστορία. Ξεκινώντας από το περίσσευμα
καρδιάς και προσφοράς της θετής του μητέρας, που τον υιοθέτησε και τον
μεγάλωσε. Και συνεχίζοντας με την αγάπη του Μάριο προς αυτήν την γυναίκα
που λένε ότι την λατρεύει. Βλέποντας το «άγριο» βλέμμα του Μπαλοτέλι,
και το κορμί του, που μοιάζει με ατσαλένια φονική μηχανή, θα φανταζόταν
κανείς ότι ο άνθρωπος αυτός κρύβει μέσα του τέτοια συναισθήματα;
Δύο ακραίες ιστορίες την ίδια μέρα, που δεν τέμνονται πουθενά. Η μία
ιστορία απελπισίας και ήττας, η άλλη, ιστορία θριάμβου και αγάπης. Ή
μήπως τελικά τέμνονται σε αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινο όν;