Γράφει ο Σωτήρης Μανιάτης
«Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου (…)
Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.»
Μανόλης Αναγνωστάκης («Φοβάμαι»-Νοέμβρης 1983)
Στίχους από ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη ανέβασαν κάποιοι φίλοι τις
προάλλες στο facebook. Πόσο ταιριάζουν, αλήθεια, σήμερα σε μια σειρά
πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές καταστάσεις που βιώνουμε ..........
σχεδόν
καθημερινά. Τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο…
Μπαίνουμε, λοιπόν, στην τελική ευθεία για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Έχουμε δέκα μέρες προθεσμία για να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
Δυστυχώς, όσα συζητούνται -όσο συζητούνται- δημιουργούν μια ζοφερή
εικόνα για την επόμενη μέρα. Πολιτικοί όλων των παρατάξεων, με ελάχιστες
εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ενώ ξεκινούν τις συζητήσεις
τους με βάση προτάσεις για την επόμενη μέρα καταλήγουν σύντομα σε
παρελθοντολογίες και σκυλοκαβγάδες για το ποιος έφταιξε ή φταίει και για
το πού οδήγησε ή οδηγεί ο καθένας τη χώρα.
Ακόμα και το θέμα ενός debate, μιας τηλεμαχίας, το ανήγαγαν σε μείζον
και κατάφεραν ακόμα και σ’ αυτό να μην μπορούν να συνεννοηθούν. Και
μάλιστα, όχι όλοι αλλά μόνον οι δύο, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται περί… ασύλληπτου κατορθώματος σε μια χώρα που πολιτικά, οικονομικά και κυρίως κοινωνικά βουλιάζει. Διάλογος… γιοκ!
Οι αντιπαραθέσεις στελεχών των κομματικών σχηματισμών γίνονται με
τέτοιον τρόπο που πιστεύει κανείς, πλέον, ότι… πασχίζουν να μη
συνεννοηθούν. Να μην κυβερνήσουν. Αντ’ αυτών επικρατεί, δυστυχώς και σε
σημαντικότατο κομμάτι της κοινωνίας, ένας ακραίος και αδιέξοδος διχασμός
και -όπως σημείωνε εδώ, στο aixmi.gr, ο Γιώργος Καρελιάς-, «επειδή
ζούμε σε ακραίες συνθήκες, οι πιθανότητες να βρούμε κάποια ορθολογική
λύση λιγοστεύουν»
Οι λύσεις στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν είναι ούτε εύκολες ούτε
ανώδυνες. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε
γραφειοκρατία, δημόσια διοίκηση, φορολογικό σύστημα, παραγωγικό μοντέλο
κ.α. Κι αυτά θα πρέπει να γίνουν με γρήγορους ρυθμούς αλλά είναι σαφές
ότι απαιτείται κι ένας χρονικός ορίζοντας μέσα στον οποίο θα είναι
εφικτό πραγματικά να υλοποιηθούν. Την ευθύνη για κάτι τέτοιο δεν
φαίνεται να μπορεί να σηκώσει ένας μονάχα κομματικός σχηματισμός ή και
δύο. Απαιτείται συμμαχία περισσότερων, ώστε να αντικατοπτρίζει όσο το
δυνατόν καλύτερα το μεγαλύτερο κομμάτι των πολιτών και να μπορεί να
εμφανίζεται ισχυρή και εκτός συνόρων.
Αντί, λοιπόν, να ψάχνει ο ένας τους «λεκέδες» του άλλου, που εδώ που
τα λέμε είναι και αρκετοί, πολυτιμότερο θα ήταν -σε αυτήν τουλάχιστον
τη φάση- να αναζητηθεί, επιτέλους, προγραμματική σύγκλιση . Έστω και
περιορισμένου χρονικού ορίζοντα. Ας το συνειδητοποιήσουν πριν είναι αργά
…