Γράφει ο Μελνίκος
Τελικά τα χρήματα που προσφέρθηκαν από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό
απευθείας στην Ισπανία για τις τράπεζές της δεν λύνουν το πρόβλημα.
Το σπρεντ δανεισμού ενώ στην αρχή υποχώρησε σκαρφάλωσε ξανά στο 6,5%.
Γερμανοί, Ολλανδοί και Φιλανδοί επιμένουν ότι και η χώρα του κυρίου
Ραχόι πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και
της.......
Ιρλανδίας.
Η κρίση λοιπόν στην ευρωζώνη πολλαπλασιάζεται καθώς σειρά έχουν η Κύπρος και η Ιταλία.
Η περιφέρεια της Ευρώπης, και ειδικότερα ο Νότος της, έχουν γονατίσει.
Αντί για ευρώ εφεξής θα συναλλάσσονται με μνημόνια με τους εταίρους τους στο Βορρά.
Είναι απορίας άξιον γιατί οι χώρες του Νότου δεν συζητούν μεταξύ τους
προκειμένου να στηθεί ένα κοινό μέτωπο ενάντια στην αδιαλλαξία του
Βορρά.
Μέχρι πρότινος ήταν τρεις μικρές χώρες και οικονομίες.
Σε λίγο θα είναι η μισή, σε έκταση και ΑΕΠ, ευρωζώνη.
Τι περιμένουν και δεν ξεκινούν διαδικασίες συνεννόησης;
Τόσο πολύ φοβούνται την καγκελάριο Μέρκελ και τον κύριο Σόιμπλε;
Είναι τόσο δύσκολο να πείσουν και τον Φρανσουά Ολάντ ότι είναι για το
καλό όχι μόνον της Ευρώπης, αλλά και της ίδιας της Γαλλίας να φτιαχτεί
ένα τέτοιο μέτωπο, ένα αντίβαρο στο οικονομικό Ράιχ των Τευτόνων;
Δεν καταλαβαίνουν ότι σε λίγο οι Γερμανοί θα φτιάξουν και
δημοσιονομικά κρεματόρια στο όνομα της νεοφιλελεύθερης οικονομικής
καθαρότητας που επαγγέλλονται;
Θα αφήσουν τους λαούς τους, την ίδια την Ευρώπη να πεθάνουν, επειδή
τυγχάνει, σ’ αυτή τη συγκυρία, να υπάρχουν διαφορετικής ιδεολογίας
κυβερνήσεις στις χώρες τους;
Πρέπει να ‘ναι όλοι σοσιαλδημοκράτες η λαϊκοδεξιοί για να αντιδράσουν ενιαία;
Είναι δυνατόν να θέτουν υπεράνω των εθνικών τους συμφερόντων τις ιδεολογικές προτιμήσεις των κυβερνήσεων τους;
Τόση μυωπία, τέτοια ανοησία, τόσος ξεπεσμός, τέτοια αθλιότητα;
Ακόμη και τώρα, που η πρωσική τακτική, του διαίρει και βασίλευε,
είναι τόσον εξόφθαλμα προφανής, που γίνεται αντιληπτή ακόμη και από έναν
μαθητή Γυμνασίου, ακόμη και τώρα δεν καταλαβαίνουν ότι η φράου Μέρκελ
και ο χερ Σόιμπλε τους αντιμετωπίζουν σαν ξεχωριστά λουκάνικα, για τα
γεύματα της βιομηχανίας τους, των τραπεζών τους, των εξαγωγών τους;
Τι άλλο περιμένουν για να συνειδητοποιήσουν ότι στην επόμενη στάση θα πεταχτούν από το βαγόνι στις ράγες του τρένου;
Αντίστοιχο είναι και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει στα καθ’ ημάς και
το πολιτικό προσωπικό με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.
Πλήρης διαφωνία για τον τρόπο επίλυσης της οικονομικής κρίσης,
ουδεμία συνεννόηση για συγκρότηση ενιαίου εθνικού μετώπου έναντι των
εταίρων-δανειστών μας, καμία προσπάθεια εξεύρεσης κοινών πολιτικών
τόπων, κι ας έχει μετατραπεί το οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα σε οξύ
πρόβλημα εθνικής επιβίωσης.
Ο ένας ομιλεί για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, ο άλλος
προκρίνει την αναθεώρηση, ο τρίτος επιθυμεί την απαγκίστρωση, ο τέταρτος
ονειρεύεται την κατάργηση, άλλος φαντασιώνεται με την αποδέσμευση και
άλλοι περί άλλων τυρβάζουν.
Έτσι όμως δεν κάνουμε χωριό. Προσφέρουμε εαυτούς αντίδωρο στον όρθρο
του δημοσιονομικού καλβινισμού του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης.
Κατά κάποιο τρόπο παίζουμε το παιχνίδι «ο πρώτος που θα μιλήσει».
Περιλαμβάνεται σε έναν αφρικανικό μύθο, τον οποίον ευθύς αμέσως σπεύδω
να ιστορήσω, μήπως και καταλάβουμε -επειδή τα λόγια των μύθων ακούγονται
γλυκύτερα στ’ αυτιά μας- που μπορεί στο τέλος να οδηγηθούμε.
Πριν από πολλά χρόνια, σ’ ένα όμορφο σπίτι ζούσε ένα ζευγάρι πολύ λαίμαργο.
Μία μέρα ένας γείτονας τους έφερε ένα δίσκο με γλυκά από ρύζι. Ο
άντρας και η γυναίκα τα έτρωγαν με μεγάλη χαρά, ώσπου μία μέρα δεν είχε
απομείνει παρά μόνον ένα.
Και οι δύο ήθελαν να το φάνε, αλλά από το να τσακωθούν προτίμησαν να
κάνουν ένα διαγωνισμό, (κάτι ας πούμε σαν εκλογές). Το γλυκό θα το
έτρωγε όποιος κατάφερνε να μείνει σιωπηλός για μεγαλύτερο διάστημα από
τον άλλον. Από εκείνη τη στιγμή ο άντρας και η γυναίκα κάθονταν ο ένας
απέναντι στον άλλον χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα. Κοιτάζοντας όμως
συνέχεια, από τη μία για να προκαλέσουν μία κουβέντα, από την άλλη για
να μην αποφασίσει κανένας να κάνει ζαβολιά και να φάει κρυφά το
τελευταίο γλυκό.
Ύστερα από λίγες μέρες μπήκε στο σπίτι ένας κλέφτης. Δεν άκουσε
κανένα θόρυβο, νόμισε πως οι ιδιοκτήτες έλειπαν κι άρχισε να παίρνει
όποιο αντικείμενο αξίας έβρισκε. Προχωρώντας έφτασε και στο δωμάτιο όπου
κάθονταν το ζευγάρι και κάτω από τα μάτια τους συνέχισε να κλέβει τα
κοσμήματά τους. Εκείνοι συνέχιζαν να μην λένε τίποτα κι ο κλέφτης
πίστεψε πως ήταν μουγκοί.
Αφού γέμισε λοιπόν το σάκο του, αποφάσισε να πάρει μαζί του και τη
γυναίκα. Τη φόρτωσε στον ώμο του. Εκείνη άρχισε να τον χτυπά σιωπηλά
όμως. Μόνο την ώρα που την έβγαζε έξω από το σπίτι φώναξε στον άντρα
της: «Θα αφήσεις να με κλέψει χωρίς να αρθρώσεις ούτε μία λέξη, χωρίς
να διαμαρτυρηθείς καν;» «Εσύ μίλησες πρώτη! Εγώ λοιπόν θα φάω το
τελευταίο γλυκό» της απάντησε εκείνος.
Εδώ ο μύθος τελειώνει. Βγάλτε μόνοι σας όποιο συμπέρασμα θέλετε.
Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσθέσω το εξής, ως τέλος του
μύθου: Μετά από λίγο, αφού έφαγε το γλυκό, ο άντρας κατελήφθη από
φρικτούς πόνους. Επειδή το γλυκό είχε μείνει πολλές μέρες πάνω στο
τραπέζι, χάλασε, ενώ είχαν πάει και μύγες και είχαν εναποθέσει πάνω του
τα αυγά τους. Ο άντρας λοιπόν δηλητηριάστηκε και επειδή δεν είχε κανέναν
να τον βοηθήσει πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους…