Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Οι επαναληπτικές εκλογές, αν ακούω και διαβάζω σωστά, θα γίνουν με λίστα, χωρίς σταυρό προτίμησης.
Με
απλά λόγια, δεν θα επιλέγεις ΕΣΥ ποιον θεωρείς πιο κατάλληλο για να σε
εκπροσωπήσει στη Βουλή, αλλά θα επιλέγεις ΚΟΜΜΑ (δηλαδή ΑΡΧΗΓΟ) που αυτό
(δηλαδή το κόμμα) ή αυτός (δηλαδή ο αρχηγός) θα επιλέξει ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΕ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΕΙ ΣΤΗ......
ΒΟΥΛΗ.
Και
για να μην πολυλογούμε και να μην μιλάμε πολύ για τα αυτονόητα, όλη η
υπόθεση είναι, ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΛΕΓΞΙΜΗ ΑΠΌ ΤΟ ΚΟΜΜΑ η
κοινοβουλευτική ομάδα, με άλλα λόγια, ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΥΜΠΑΓΗΣ Η
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, με ακόμα πιο απλά λόγια, ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ
ΦΥΜΩΜΕΝΗ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ, ΚΑΙ ΑΚΌΜΑ ΠΙΟ ΛΙΑΝΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Η
ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΙΕΣΗ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ.
Ο
βουλευτής, θα πρέπει να έχει «χαρίσματα», «ικανότητες» και
«δεξιότητες», ΣΥΜΒΑΤΕΣ ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ, ΔΗΛΑΔΗ,
ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΥΠΟΚΑΤΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΕ
ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΗΓΕΣΙΑΣ.
Και φυσικά, το ερώτημα ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Ο ΛΑΟΣ είναι κατά την άποψη της σχολής της λίστας, ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ.
Ο
λαός, ΔΕΝ χρειάζεται να έχει καμία μα καμία δυνατότητα επιλογής
προσώπων. Του αρκεί ότι του δίνεται η δυνατότητα να επιλέγει κόμμα.
Σε ό,τι όμως με αφορά, θεωρώ τη λίστα, ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ «ΑΝΤΙΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ».
Τη θεωρώ κάτι που εγγίζει τα όρια της εκτροπής.
Διότι είναι το ίδιο το Σύνταγμα που ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι [1ον] ο λαός εκλέγει ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΜΜΑ, και [2ον]
οι βουλευτές εκπροσωπούν «το έθνος», και για να το κάνουμε πιο συμβατό
με τη πραγματικότητα, το ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ.
Αλλά,
δυνάμει ποιας ΙΣΧΥΡΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ η Πολιτεία, ο λαός, έχει
ποτέ εκχωρήσει ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ το δικαίωμά του ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ
ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ;
Διότι με τη λίστα, φυσικά, ΕΚΛΕΓΕΙΣ ΚΟΜΜΑ, ΜΕ ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ΤΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΛΕΓΟΥΝ.
Με τη λίστα, απλά, τα κριτήρια της κοινωνικής επιλογής αντικαθίσταται με τα κριτήρια της κομματικής πιστοποίησης.
Με
την ευκαιρία, θάθελα να υπενθυμίσω, φυσικά αυτό οι παλαιότεροι το
γνωρίζουν, ότι το σύστημα της «λίστας» δεν είναι κάτι το νέο. Έχει
εφαρμοστεί και πάλι στο παρελθόν.
Θα θυμίσω, και θα κλείσω μ΄ αυτό, μια παλιότερη επί του θέματος τοποθέτησή μου, ΠΡΙΝ 27 ΧΡΟΝΙΑ, που τη διατύπωνα στο άρθρο μου «Η
κοινωνιολογία του εκλογικού θεάματος και ακροάματος με την εμπειρία της
2ας Ιουνίου» το οποίο είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Οικονομικός
Ταχυδρόμος, στις 29/8/1985.
Σημείωνα εκεί, ανάμεσα σε άλλα : «…Εν
τούτοις δεν μπορούμε να μη δηλώσουμε τη δική μας άποψη, στο θέμα του
σταυρού προτίμησης, που κατά τη γνώμη μας αποτελεί τη χαριστική βολή
στην εύθραυστη ήδη λαϊκή κυριαρχία. Η αφαίρεση του σταυρού προτίμησης,
συνεπάγεται την αφαίρεση ενός δικαιώματος, που αντιπαρερχόμαστε
αλόγιστα. Μπορούμε στα σοβαρά να υποστηρίξουμε ότι ο λαός εκτός από την
εκλογή των αντιπροσώπων του έχει άλλη τόσο άμεση συμμετοχή στη
διαδικασία επιλογής της μορφής και του είδους της εξουσίας που τελικά θα
επικρατήσει για τη μετεκλογική περίοδο; Ή μήπως θα μπορούσαμε να
πιστέψουμε ότι η αιτία της κατάργησης του σταυρού προτίμησης είναι η
πάταξη του ρουσφετιού (δεν πείθει πλέον η αιτιολογία) και όχι -μια
αφελής σκέψη γίνεται- να ελέγξουμε περισσότερο τη συνοχή του κόμματος,
να ελαχιστοποιήσουμε τις διαρροές, αφού ο πιθανός αποστάτης θα είναι
πράγματι δύσκολο να βρει αλλού «πολιτική στέγη»; Έτσι φτάσαμε στο
«παράδοξο» ο απλός πολίτης να επικροτεί ακόμα και τούτο : να ψηφίζει
αυτόν που δεν γνωρίζει, να ψηφίζει αυτόν που χθες έβριζε (επειδή τον
έβριζε το κόμμα) και που σήμερα τον εξυμνεί (επειδή προσχώρησε στο
κόμμα) και που αύριο θα ξαναβρίσει (όταν ξαναποχωρήσει από το κόμμα). Κι
ακόμα πιο πέρα. Φτάσαμε να εκλέγουμε όχι 300 βουλευτές, αλλά 3-4
αρχηγούς κομμάτων, οι οποίοι ανάλογα με τις ψήφους που παίρνουν
«συμπαρασύρουν» μαζί τους και τον ανάλογο αριθμό βουλευτών.»
Τώρα βέβαια θα μου πείτε : τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια…
Δεν έχετε άδικο…