Ο Τασος Θεοδωρόπουλος αντιμετωπίζει το φαινόμενο Πάγκαλος με αφορμή τα 100 χρόνια από τη βύθιση του Τιτανικού.
Πρόσφατα σε ένα lifestyle έντυπο μου ζήτησαν να γράψω ένα
χιουμοριστικό κομμάτι για την Άντζελα Δημητρίου. Σε μία από τις σπάνιες
κρίσεις ηθικής μου, αρνήθηκα επικαλούμενος το ειδικό περιστατικό της
υπόθεσης, δηλώνοντας ότι το να γράψω κάτι αστείο για την Άντζελα, θα
είναι σαν να κλέβω από το παγκάρι της εκκλησίας. Έτσι ακριβώς αισθάνομαι
και με την περίπτωση του Θόδωρου Πάγκαλου, ειλικρινά. Με μια .......
σημαντική διαφορά: Ότι στην περίπτωση του δεν έχω κανένα ηθικό πρόβλημα να γράψω από τη στιγμή που γνωρίζω πως με καμία δύναμη δεν μπορώ, δεν έχω το ταλέντο ή την ψυχική διαταραχή, να γίνω πιο προσβλητικός από τον ίδιο. Όχι γενικά και αόριστα προσβλητικός αλλά ευθύβολα, στα μούτρα του, όσο στα μούτρα μου αισθάνομαι ότι εκτοξεύονται οι δικές του προσβολές.
Ξεκινώντας από το πιο απλό και χυδαίο που μπορώ να σκεφτώ όταν θέλω να προσβάλω κάποιον, που είναι η εμφάνισή του. Ένα αντιαισθητικό δίποδο μετεωρολογικό μπαλόνι που αναψοκοκκινίζει σε συνάρτηση με το χαλασμένη ερμηνεία που δίνει στο πολιτικό θερμόμετρο, προσπαθώντας σαν το πιο αξιολύπητο είδος γερασμένου δεινοσαύρου, να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του στην εποχή των παγετώνων μέσα από ξεδοντιασμένες, άναρθρες κραυγές, τραβεστί θυμού και απειλής. Απέναντι σε ποιον; Ποιος φοβάται πια τον Θόδωρο Πάγκαλο; Ποιος τον αντιμετωπίζει σοβαρά;
Σαν το ρεπερτόριο της λαϊδης Άντζελας του τραγουδιού, το δικό του λαϊκό πρόγραμμα, μπορεί να έχει στη βάση του, μια ντουζίνα από παρελθοντικά σουξέ αλλά στην παρούσα φάση αναλώνεται σε επαρχιακές αρπαχτές κακόφωνου μπουλουκιού με wanna be σουξέ εκτός τόπου, χρόνου και λογικής. Αναζητώντας την χαμένη του σοσιαλιστική πορεία και αξιοπρέπεια, μέσα σε τόνους από κόκκινα γαρύφαλλα της ιδεολογίας που πρεσβεύει (κατ' όνομα) ο κομματικός του φορέας, δεν διαφέρει σε τίποτα από την πρησμένη λόγω μπότοξ κυρία του λαϊκού τραγουδιού πάνω σε παρακμιακή πίστα όταν προσπαθεί να σύρει την ουρά της τουαλέτας της, λικνιζόμενη τσιφτετελοειδώς με νεκρική ακαμψία, πάνω στα γαρύφαλλα των μεθυσμένων πελατών, μαζεμένα από το πλησιέστερο νεκροταφείο και πεταμένα πάνω στην πίστα από ξέκωλες λουλουδούδες.
Όσο για της δηλώσεις του, πραγματικά, σε λογική, επαφή με την πραγματικότητα, διατύπωση και τσαντίλα, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα ακατανόητα της Άντζελας. «Μαζί τα φάγαμε;» Ναι, «τα είδη υγιεινής» θα μπορούσε να προσθέσει η Άντζελα στα λόγια του καταλήγοντας με το κλασσικό «κανείς δεν είναι άσφαλτος». «Κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες οι Αγανακτισμένοι;» λέει ο Πάγκαλος, «ναι» θα του απαντούσε η Άντζελα, συμπληρώνοντας «αυτοί που λες και οι μαύροι μαζί που πουλάνε τα πειρατικά cd στην αγορά και γι' αυτό τα λένε μαύρα». Συμφωνώντας και οι δύο τους, σε μια άλλη αλήστου μνήμης δήλωση της λαϊδης, «χρησιμοποιούν το όνομά μου για να ξεχάσει ο κόσμος τα προβλήματά του όπως η ραδιενέργεια της Κίνας».
Πραγματικά, η μοναδική φορά που κάποιο πολιτικό τηλεοπτικό πάνελ θα μπορούσε να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον, θα ήταν αν τοποθετούσαν απέναντι απέναντι τον Πάγκαλο με την Άντζελα. Πιθανότητα που δεν φαίνεται τόσο απομακρυσμένη, εφ' όσον πλέον η Βάνα Μπάρμπα, φημισμένη για ανάλογης λογικής δηλώσεις έχει αναλάβει το πολιτιστικό κομμάτι του ΛΑΟΣ, οπότε ποτέ δεν ξέρεις.
Αβύθιστος, όπως όλοι οι φελλοί, ευτυχώς ο Πάγκαλος σε μια αναλαμπή ευστροφίας, αποφάσισε να διδαχθεί από την ιστορία, πιθανότατα επηρεασμένος από την επέτειο 100 χρόνων ενός άλλου αβύθιστου κήτους, του Τιτανικού που χανταβουλιάστηκε εντυπωσιακά, και φέτος δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος στις εκλογές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι και το μόνο που τον διαφοροποιεί από την Άντζελα, εφ' όσον εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη, πανέτοιμη να ανεβάσει τη ζωή της σε μιούζικαλ αν δεν είχαμε πληροφορηθεί ότι και ο Θόδωρος ετοιμάζει βιβλίο για το «Μαζί τα Φάγαμε». Που από μόνο του σαν είδηση (και φαντάζομαι ακόμα περισσότερο σαν περιεχόμενο), θα είναι και μιούζικαλ και επιθεώρηση και τσίρκο μαζί.
Ίσως τελικά για όλα να ευθύνεται ο Τζέιμς Κάμερον και η εμμονή του με το 3D, που τον έπεισε να επανακυκλοφορήσει τον «Τιτανικό» του στις αίθουσες, σε τρισδιάστατη έκδοση. Το 3D, σαν τεχνολογία, ανέκαθεν συγκινούσε τον Πάγκαλο, λόγω σωματικής κατατομής όπως και ο «Τιτανικός» λόγω εκτοπίσματος. Το ίδιο και για τη λαίδη, τόσω λόγο τρισδιάστατης επεξεργασίας χειλιών και προσώπου όσο και σουξεδιάρικης εν πλω τραγωδίας και καψούρας που έχει η ταινία. Βλέποντας και οι δύο τους την επιτυχία του Κάμερον με ένα παλιό του σουξέ, δεν είναι λογικό, να ζήλεψαν αμφότεροι την τάση της μόδας, και να θέλησαν να επενδύσουν σε ένα επαναλανσάρισμα της περσόνας τους, μέσα από μια βουκολική προσέγγιση του φαινομένου, προσαρμοσμένη στην εγχώρια σόουμπιζ;
Όποια και να είναι η απάντηση που θα κριθεί εκ του αποτελέσματος για τις περιπτώσεις και των δύο τους, ένα είναι το σίγουρο: Οι καλλιεργητές της γης θα τους είναι ευγνώμονες εφ' όσον είτε στην μπουζουκοπίστα, είτε στον αγώνα, είτε σε συνέδριο, είτε στη σκηνή του θεάτρου, είτε σε μια πιθανή «κηδεία» καριέρας, και το λουλούδι και το ζαρζαβατικό θα πέσουν πάλι σύννεφο
iefimerida
σημαντική διαφορά: Ότι στην περίπτωση του δεν έχω κανένα ηθικό πρόβλημα να γράψω από τη στιγμή που γνωρίζω πως με καμία δύναμη δεν μπορώ, δεν έχω το ταλέντο ή την ψυχική διαταραχή, να γίνω πιο προσβλητικός από τον ίδιο. Όχι γενικά και αόριστα προσβλητικός αλλά ευθύβολα, στα μούτρα του, όσο στα μούτρα μου αισθάνομαι ότι εκτοξεύονται οι δικές του προσβολές.
Ξεκινώντας από το πιο απλό και χυδαίο που μπορώ να σκεφτώ όταν θέλω να προσβάλω κάποιον, που είναι η εμφάνισή του. Ένα αντιαισθητικό δίποδο μετεωρολογικό μπαλόνι που αναψοκοκκινίζει σε συνάρτηση με το χαλασμένη ερμηνεία που δίνει στο πολιτικό θερμόμετρο, προσπαθώντας σαν το πιο αξιολύπητο είδος γερασμένου δεινοσαύρου, να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του στην εποχή των παγετώνων μέσα από ξεδοντιασμένες, άναρθρες κραυγές, τραβεστί θυμού και απειλής. Απέναντι σε ποιον; Ποιος φοβάται πια τον Θόδωρο Πάγκαλο; Ποιος τον αντιμετωπίζει σοβαρά;
Σαν το ρεπερτόριο της λαϊδης Άντζελας του τραγουδιού, το δικό του λαϊκό πρόγραμμα, μπορεί να έχει στη βάση του, μια ντουζίνα από παρελθοντικά σουξέ αλλά στην παρούσα φάση αναλώνεται σε επαρχιακές αρπαχτές κακόφωνου μπουλουκιού με wanna be σουξέ εκτός τόπου, χρόνου και λογικής. Αναζητώντας την χαμένη του σοσιαλιστική πορεία και αξιοπρέπεια, μέσα σε τόνους από κόκκινα γαρύφαλλα της ιδεολογίας που πρεσβεύει (κατ' όνομα) ο κομματικός του φορέας, δεν διαφέρει σε τίποτα από την πρησμένη λόγω μπότοξ κυρία του λαϊκού τραγουδιού πάνω σε παρακμιακή πίστα όταν προσπαθεί να σύρει την ουρά της τουαλέτας της, λικνιζόμενη τσιφτετελοειδώς με νεκρική ακαμψία, πάνω στα γαρύφαλλα των μεθυσμένων πελατών, μαζεμένα από το πλησιέστερο νεκροταφείο και πεταμένα πάνω στην πίστα από ξέκωλες λουλουδούδες.
Όσο για της δηλώσεις του, πραγματικά, σε λογική, επαφή με την πραγματικότητα, διατύπωση και τσαντίλα, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα ακατανόητα της Άντζελας. «Μαζί τα φάγαμε;» Ναι, «τα είδη υγιεινής» θα μπορούσε να προσθέσει η Άντζελα στα λόγια του καταλήγοντας με το κλασσικό «κανείς δεν είναι άσφαλτος». «Κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες οι Αγανακτισμένοι;» λέει ο Πάγκαλος, «ναι» θα του απαντούσε η Άντζελα, συμπληρώνοντας «αυτοί που λες και οι μαύροι μαζί που πουλάνε τα πειρατικά cd στην αγορά και γι' αυτό τα λένε μαύρα». Συμφωνώντας και οι δύο τους, σε μια άλλη αλήστου μνήμης δήλωση της λαϊδης, «χρησιμοποιούν το όνομά μου για να ξεχάσει ο κόσμος τα προβλήματά του όπως η ραδιενέργεια της Κίνας».
Πραγματικά, η μοναδική φορά που κάποιο πολιτικό τηλεοπτικό πάνελ θα μπορούσε να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον, θα ήταν αν τοποθετούσαν απέναντι απέναντι τον Πάγκαλο με την Άντζελα. Πιθανότητα που δεν φαίνεται τόσο απομακρυσμένη, εφ' όσον πλέον η Βάνα Μπάρμπα, φημισμένη για ανάλογης λογικής δηλώσεις έχει αναλάβει το πολιτιστικό κομμάτι του ΛΑΟΣ, οπότε ποτέ δεν ξέρεις.
Αβύθιστος, όπως όλοι οι φελλοί, ευτυχώς ο Πάγκαλος σε μια αναλαμπή ευστροφίας, αποφάσισε να διδαχθεί από την ιστορία, πιθανότατα επηρεασμένος από την επέτειο 100 χρόνων ενός άλλου αβύθιστου κήτους, του Τιτανικού που χανταβουλιάστηκε εντυπωσιακά, και φέτος δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος στις εκλογές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι και το μόνο που τον διαφοροποιεί από την Άντζελα, εφ' όσον εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη, πανέτοιμη να ανεβάσει τη ζωή της σε μιούζικαλ αν δεν είχαμε πληροφορηθεί ότι και ο Θόδωρος ετοιμάζει βιβλίο για το «Μαζί τα Φάγαμε». Που από μόνο του σαν είδηση (και φαντάζομαι ακόμα περισσότερο σαν περιεχόμενο), θα είναι και μιούζικαλ και επιθεώρηση και τσίρκο μαζί.
Ίσως τελικά για όλα να ευθύνεται ο Τζέιμς Κάμερον και η εμμονή του με το 3D, που τον έπεισε να επανακυκλοφορήσει τον «Τιτανικό» του στις αίθουσες, σε τρισδιάστατη έκδοση. Το 3D, σαν τεχνολογία, ανέκαθεν συγκινούσε τον Πάγκαλο, λόγω σωματικής κατατομής όπως και ο «Τιτανικός» λόγω εκτοπίσματος. Το ίδιο και για τη λαίδη, τόσω λόγο τρισδιάστατης επεξεργασίας χειλιών και προσώπου όσο και σουξεδιάρικης εν πλω τραγωδίας και καψούρας που έχει η ταινία. Βλέποντας και οι δύο τους την επιτυχία του Κάμερον με ένα παλιό του σουξέ, δεν είναι λογικό, να ζήλεψαν αμφότεροι την τάση της μόδας, και να θέλησαν να επενδύσουν σε ένα επαναλανσάρισμα της περσόνας τους, μέσα από μια βουκολική προσέγγιση του φαινομένου, προσαρμοσμένη στην εγχώρια σόουμπιζ;
Όποια και να είναι η απάντηση που θα κριθεί εκ του αποτελέσματος για τις περιπτώσεις και των δύο τους, ένα είναι το σίγουρο: Οι καλλιεργητές της γης θα τους είναι ευγνώμονες εφ' όσον είτε στην μπουζουκοπίστα, είτε στον αγώνα, είτε σε συνέδριο, είτε στη σκηνή του θεάτρου, είτε σε μια πιθανή «κηδεία» καριέρας, και το λουλούδι και το ζαρζαβατικό θα πέσουν πάλι σύννεφο
iefimerida