Γράφει ο Α.Κ.
Για
την ιστορία, το γνωστό ρητό
πρωτοχρησιμοποιήθηκε
από την αρχαία ρωμαϊκή σύγκλητο κατά
την επέκταση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Η στρατηγική αυτή είχε εφαρμοστεί με
επιτυχία και στην αρχαία Ελλάδα, αλλά
εναντίων της από τους Πέρσες βασιλιάδες
(Πελλοπονησιακός Πόλεμος 431-404 π.Χ.).
Ο
Ελληνικός Εμφύλιος
(1946-1949)
είναι
το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Η
οικονομική............ εξαθλίωση και ο κοινωνικοπολιτικός
παραγκωνισμός ευρύτατων στρωμάτων του
πληθυσμού, η στυγνή εκμετάλλευση της
εργασίας και η πολύμορφη αρπαγή των
προϊόντων του μόχθου ή και των περιουσιακών
στοιχείων, υπήρξαν χαρακτηριστικά που
έδωσαν την ένταση του '44-'46 και τελικά
τον εμφύλιο πόλεμο. Σημαντικό ρόλο
έπαιξαν και οι ξένες
δυνάμεις (Αγγλοαμερικανοί και Σοβιετικοί)
που ήταν πρόθυμοι να κρατήσουν τον
εμφύλιο μέχρι τελικής επικράτησης,
εφόσον τους επιτράπηκε από τις εγχώριες
πολιτικές δυνάμεις.
Αλλά
οι Έλληνες -ακόμα και τις τελευταίες
δεκαετίες- χωρίζονται σε στρατόπεδα
για οποιοδήποτε θέμα. ''Αριστεροί''
εναντίων ''δεξιών'', ''προοδευτικοί''
εναντίων ''συντηρητικών'', ''αντιρατσιστές''
εναντίων ''ρατσιστών'' και... ''ολυμπιακοί''
εναντίων ''παναθηναικών'' (άρτος και
θεάματα... ακόμα ένα ρητό που κληρονομήσαμε
από την αρχαία Ρώμη...).
Το
ανυσηχητικό είναι ότι δε φαίνεται να
βάζουμε μυαλό και ακόμα χειρότερο είναι
το γεγονός ότι η ιστορία κάνει κύκλους.
Επίκαιρος είναι ο διαχωρισμός σε
''μνημονιακούς'' και αντιμνημονιακούς'',
ή αλλιώς ''ευρωπαιστές'' εναντίων
''αντιευρωπαιστών''. Ξεχνάμε ότι είμαστε
όλοι Έλληνες και προτιμάμε τις ταμπέλες.
Αρκεί να θυμηθούμε τις συνθήκες που μας
οδήγησαν την προηγούμενη φορά σε
εσωτερική ρήξη, για να δούμε ότι οι
ομοιότητες είναι εντυπωσιακά πολλές.
Το δις εξαμαρτείν όμως... ΑΚ