Στο βιβλίο τουγια την «πολιτική και τον πολιτισμό, (εκδόσεις scripta, Αθήνα 2000)», ο γερμανός στοχαστής H. Magnus Enzensberger γράφει:« Αν ρίξουμε μια ματιά στην εξελικτική πορείατων πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη, βλέπουμε πως ο........
επαγγελματίας πολιτικόςείναι κατά κανόνα ένας άνθρωπος δίχως κανένα επάγγελμα……Η πολιτική έγινε μια ιδιόμορφη και ξεκομμένη απ’ τηζωή δραστηριότητα, η οποία, επειδή δεν σου προσφέρει τη δυνατότητα νασυναλλαχθείς ισότιμα με τους θνητούςπελάτες σου, κινδυνεύεις μονίμως από την ασθένεια του «συνδρόμουτης Αντουανέτας. Όπως ο ψυχαναλυτής δεν πρέπει να ταυτίζεταισυναισθηματικά με το πρόβλημα του πελάτη για να μην καταρρεύσει ψυχολογικά,έτσι και ο πολιτικός δεν πρέπει να ταυτίζεται συναισθηματικά με τα καθημερινάπροβλήματα των ψηφοφόρων του. θα πρέπει να μάθει ότι η ζωή του είναιεκτεθειμένη σε μια ανήκουστη πλήξη, στοβασίλειο του παντοτινά όμοιου και της ανελέητης επανάληψης. Συνεδριάσεις καισυμμετοχές σε κοινοβουλευτικές ομάδες, σε επιτροπές, σε υποεπιτροπές, σεσυμβούλια, σε ημερίδες, κ.λ.π. γεμίζουν την ημέρα του. Τον ελεύθερο χρόνο πουτου απομένει ασχολείται με την ανάγνωση ενός ανεξάντλητου χειμάρρου εγγράφων,υποθέσεων, εγκυκλίων, νομοσχεδίων, κ.λ.π., κ.λ.π. Είναι ποτέ δυνατόν αυτό να μηνέχει ψυχολογικά επακόλουθα. Αν δε σκεφθεί κανείς ότι παράλληλα θα πρέπεινα φροντίσει να εμφανιστεί σε τηλεοπτικάπαράθυρα, σε talk shows ή σε απροσδόκητες συνάξεις κηδειών και γάμων, είναιαπορίας άξιο, που βρίσκει χρόνο για να καλλιεργήσει τον εσωτερικό του κόσμο;Πότε να διαβάσει ένα καλό βιβλίο, αφού ακόμη και τους λόγους, τις περισσότερεςφορές, τους γράφουν άλλοι»; Συμπέρασμα: ανπράγματι αγαπάτε κάποιον πολιτικό καριέρας στείλτε τον στο σπίτι του για ναξαναβρεί την ανθρωπιά του. Θα σας ευγνωμονούν τα παιδιά του. Αν βεβαίως δενέχουν καταληφθεί κι αυτά απ’ το ίδιοσύνδρομο.