Αυτή η χώρα, Σύντροφοι, ζει τις τελευταίες στιγμές του Μεγάλου Τσίρκου της Μεταπολίτευσης. Σχεδόν 40 σχεδόν χρόνια μετά το μεγαλειώδες έργο, ζητείται συγγραφέας με την ευστοχία του Καμπανέλη, σκηνογράφος βγαλμένος μέσα από τις ιστορίες του Καραγκιόζη – όπως ο Σπαθάρης – και ερμηνείες όπως εκείνες του Ξυλούρη, της Καρέζη και.......
του Καζάκου, για να αποτυπώσουν τις tragic καταστάσεις της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις των «συστημικών» αφορούν μόνο τα όσα συνέβησαν και καθόλου τα μελλούμενα.
Η καταστροφολογία των «αντισυστημικών» καλά κρατεί και οι «πολιτικοί μετεωρολόγοι» των ακραίων φαινομένων της εξαθλίωσης μας έχουν ισοπεδώσει. Η κοινωνία, όμως, έχει βαρεθεί να περιμένει αυτονόητες λύσεις και αποστρέφει το βλέμμα της, αναζητώντας ατραπούς πέραν της συντεταγμένης οικονομίας. Από τις εθελοντικές πρωτοβουλίες που πολλαπλασιάζονται εντυπωσιακά μέχρι και το «κίνημα της πατάτας» που συνάντησε «αριστερές» επικρίσεις, η κοινωνία δείχνει αποφασισμένη να βγει μόνη της από την κρίση του κρατισμού.
Η άλλοτε ισχυρή απαίτηση της κοινωνικής Αριστεράς για τη συνένωση των πολιτικών της δυνάμεων έχει παντελώς εξαφανιστεί ως αίτημα, γιατί οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι δεν αρκεί η περιγραφή των προβλημάτων αλλά οι δίκαιες και ρεαλιστικές λύσεις. Ζούμε γραφικές στιγμές στις τελευταίες πράξεις του Μεταπολιτευτικού Τσίρκου με εντυπωσιακά εφέ που, πλέον, κανένα δε συγκινούν. Οι ταχυδακτυλουργοί της πολιτικής σκηνής έχουν εξαντλήσει τα τεχνάσματά τους και οι ευλύγιστοι ακροβάτες, που πηδάνε από κομματικό κλαρί, σε κομματικό κλαρί δεν μπορούν να συναρπάσουν.
Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι ιστορικές συνενώσεις των κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που μετά από 40 χρόνια αβυσσαλέου μίσους, ανακάλυψαν αυτά που τους ενώνουν από τον υστερικό λόγο του Μπογιόπουλου, που στοχοποιεί τον Πρετεντέρη ως υπαίτιο όλων των δεινών της χρεωκοπίας. Η παράσταση του Μεγάλου Τσίρκου δεν μπορεί να διασκεδάσει άλλο το θυμωμένο κοινό της που μερικοί το θεωρούν ηλίθιο.