Του Θανάση Νικολαΐδη
ΝΑΙ στα κέντρα «περίθαλψης»
λαθρομεταναστών, αλλά όχι στη…γειτονιά μας. Και ξεσηκώθηκαν κατά δήμο πόλη και
χωριό. Ώρα για «αγώνα» ο μαθητόκοσμος, για τα ψηφαλάκια του ο Δήμαρχος (το ίδιο
και ο εκπρόσωπος των εκπαιδευόμενων αστυνομικών στη γειτονική σχολή), την
επανεκλογή του ο βουλευτής. Και, βέβαια, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται
καθυστερημένα, έχουν τα δίκια τους οι τοπικές κοινωνίες κι εμείς θα προτείναμε
τα…Β. Προάστια της Αθήνας για «ιδανικό» τόπο.........
ίδρυσης των «στρατοπέδων». Την
κόλαση των δύστυχων δίπλα στον παράδεισο των καλοζωισμένων λεφτάδων για να
βγουν συμπεράσματα, κι απ’ το κοντράστ ν’ αγγίξουμε τον άδικο κόσμο που
φτιάξαμε.
ΩΣΤΟΣΟ, ας δούμε το θέμα λίγο
διαφορετικά. Ανθρώπινα και δη χριστιανικά-μέρες που έρχονται. Σφύζουν οι
εκκλησιές από πιστούς «πιστούς» και υποκριτές. Με την…αγάπη να διαχέεται στο
εκκλησίασμα που εκτελεί το καθήκον του. Με προσκυνήματα, μεγαλόσταυρους και
λόγους απ’ τον άμβωνα. Στρώνουν το κλίμα και προετοιμάζουν για τη σταύρωση που
θα πληγώσει τις ανθρώπινες καρδιές και για την ανάσταση της λύτρωσης. Να
θυμηθούμε τον Γκάντι; «Αναμφιβόλως θα
ήμουν χριστιανός, αν οι χριστιανοί ήταν χριστιανοί εικοσιτέσσερις ώρες το
εικοσιτετράωρο».
ΚΑΙ πάμε στο ζητούμενο κι ας
είναι φανταστικό και αδύνατο, ασύμβατο με την πρακτική των κοινωνιών όπως τις
φτιάξαμε και το πνεύμα των ψευδοχριστιανών που κατακλύζουν τις εκκλησιές. Θα
μπορούσαν οι τοπικές κοινωνίες (το’ παμε, είναι ευκταίο πλην φανταστικό) να
«ερίζουν» ποια θα (πρωτο)φιλοξενήσει τους αποδιωγμένους(!). Έξω απ’ το χωριό
και μέσα στην καρδιά τους, στις παρυφές της πόλης και με την προμετωπίδα του
«Ξένιου Δία» στην είσοδο των στρατοπέδων της ανθρωπιάς.
ΚΙ αν στήνονταν αυτή η όαση
ανθρωπιάς μες τη μαυρίλα της δυστυχίας, αν ενώναμε το «νησί» με γέφυρα
αλτρουισμού με τη στεριά και, με όλα τα μέτρα προφύλαξης των επισκεπτών,
τότε…Τι; Θα πήγαιναν σχολεία με τα δώρα τους συμβολικά, θα άδειαζαν οι δήμοι
αγαθά στους πεινασμένους, θα βοηθούσαν σωματεία φιλανθρώπων επαληθεύοντας την
αποστολή τους και…Τι άλλο; Θα παρατούσαν τις γονυκλισίες οι χριστιανοί με τους
«δύο χιτώνας» και θα έσπευδαν, τον άμβωνα των (παχέων) λόγων ιεροκήρυκες και
την καλοπέρασή τους οι δεσποτάδες. Εκεί είναι η θέση τους, ανθρώπινα και
χριστιανικά. Εκεί, δίπλα τους, κολάζοντας (λιγοστεύοντας) τη δυστυχία των
κολασμένων της γης.
ΩΣΤΟΣΟ…να θυμηθούμε ποιοι
σταύρωσαν τον Χριστό!