Του Δημήτρη Α.
Γιαννακόπουλου
Κανείς δεν έχει αποδώσει καλύτερα την περιπέτεια της Ελλάδας
στο σύγχρονο δράμα της Ευρώπης από τον ιστορικό των ιδεών Johan Norberg.
Αναφερόμενος στο ελληνικό ναυάγιο στο Αιγαίο, είπε: Οι ευρωπαίοι προσποιούνται ότι βοηθούν την Ελλάδα, ενώ η Ελλάδα
προσποιείται ότι συμμορφώνεται στην βούληση της ηγεσίας της ΕΕ.
Περί αυτού πρόκειται, μόνον που στο ναυάγιο δεν υπάρχει
μόνον πλήρωμα (ηγεσία και διοίκηση), αλλά και επιβάτες που.......
ποτέ δεν τους δόθηκε
με ουσιαστικό τρόπο η πολιτική ευκαιρία να εμπλακούν και αυτοί στην διοίκηση
του σκάφους. Υπήρχαν μόνον για να ψηφίζουν τον ένα από τους δύο καταλληλότερους
της διαπλοκής καπετάνιους. Τώρα οι επιβάτες κατάντησαν έρμα. Η ΕΕ ποτέ δεν
σκέφτηκε να διασώσει τους ναυαγούς του Αιγαίου, αλλά να βγάλει σε όσο γίνεται
καλύτερη κατάσταση το ευρώ από το ναυάγιο της ελληνικής οικονομίας και
πολιτικής. Η ελληνική πολιτική ηγεσία είχε αρχικά τον ίδιο στόχο, θυσιάζοντας
την κοινωνία στο βωμό του ευρώ, ενώ αργότερα όταν κατάλαβε ότι η θυσία δεν έχει
τελειωμό και ότι μέρος του τιμήματος θα ήταν και οι ίδιοι, το ρίξανε στο
τσάμικο και την καραγκούνα: «…Άιντε
πέρασε ένα καλοκαίρι άιντε και
δε μου δε
μου ‘στειλες χαμπέρι, αμ’
πως ‘δα αμ’
πις ‘δα στο
παραθύρι σ’ είδα, αμ’
πως ‘δα αμ’
πις ‘δα την
προκοπή σου είδα».
Στο τέλος, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του,
οι διαπλεκόμενοι άρχισαν να βγάζουν άναρθρες κραυγές κάνοντας μπουρμπουλήθρες: «οι
Γερμανοί και οι Αριστεροί μας οδηγούν στην άβυσσο», λένε και χάνονται από τον
ορίζοντα του Eurogroup.
«Αυτοί μας οδηγούν στην δραχμή, ενώ εμείς αγωνιζόμαστε για να σωθεί το ευρώ»
ξαναλένε, σκορπίζοντας άφθονο γέλιο στο ευρωπαϊκό κοινό, ενώ την επόμενη στιγμή
οι ευρωπαίοι αναγνώστες κυριεύονται από σοκ και δέος βλέποντας στο πρωτοσέλιδο του ταμπλόιντ την απελπισμένη
γυναίκα που απειλούσε να αυτοκτονήσει επειδή έμενε άνεργη. Η απόλυτη
φαρσοκωμωδία, από τους απόλυτους καραγκιόζηδες…
Άντε τώρα να το πάρεις από την αρχή, εξηγώντας ότι λάθος
στόχους είχε το καθεστώς στην Ελλάδα, ότι σε λάθος στρατηγική διάσωσης επένδυσε
και ότι το πρόγραμμα του μνημονίου ήταν η εισαγωγή του μνημόσυνου που
προηγήθηκε της κηδείας του ελληνικού λαού. Πρώτα τον κλάψαμε (τον λαό) υποκριτικά
και μετά τον θάψαμε, αλλά και αυτό θεατρινίστικα, σαν στο μνημόνιο να μην
περιγράφονταν οι όροι της καταδίκης σε μια πραγματική κόλαση και όχι στο
πλαίσιο μιας ακόμη σύγχρονης (ανα)παράστασης αρχαίου δράματος. Εδώ, φίλε
αναγνώστη, είναι το πρόβλημα. Πέσαμε θύματα των θεατρίνων της πολιτικής. Και το
χειρότερο είναι ότι οι θεατρίνοι των Βρυξελλών του Παρισιού, του Βερολίνου ή
της Ουάσιγκτον και της Νέας Υόρκης, έριχναν έντεχνα ένα πέπλο πηχτής ομίχλης
για να συσκοτίσουν τις συνέπειες της στρατηγικής τους για την ελληνική κοινωνία,
ενώ οι απίθανοι τύποι που συναπαρτίζουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας
κοίταγαν πως θα κρυφτούν οι ίδιοι μέσα στην ομίχλη.
Σε λίγο όμως ο ορίζοντας ξεκαθαρίζει και τα ίχνη του
ναυαγίου στο Αιγαίο θα αποκαλύψουν τόσο το υλικό του σκάφους που βρίσκεται
πλέον στον βυθό, όσο και το ποιόν του πληρώματος (ηγεσίας) που το οδήγησε εκεί.
Στην αποκάλυψη θα συμβάλει ο ναυαγοσώστης των τραπεζιτών και όχι ενός λαού από
άλλους λαούς. Δεν είναι δουλειά κυβερνήσεων και κοινοβουλίων να διασώζουν
άλλους εκτός από τους εαυτούς τους, τους εκλεκτούς τους και ενδεχομένως τους
ψηφοφόρους τους. Οι ευρωπαϊκοί λαοί υπάρχουν για να δημιουργούν κέρδη και μόνον.
Γρήγορα κέρδη για ολοένα και λιγότερες τσέπες…να η υπερθέρμανση. Ιδού η ανάγκη
της εκτόνωσης! Να, τι βόμβα έσκασε στο κατώτατο εσωτερικό τμήμα των υφάλων του
ελληνικού πλοίου, για να σωθούν τα άλλα πλοία του ευρωπαϊκού
πολιτικοοικονομικού στόλου.
Στο βαθμό που οι επιμέρους λαοί – όσες κοινωνίες - εμφανίζονται
πνιγμένοι στον μηχανισμό της αγοράς (στη θάλασσα του ανταγωνισμού), με ευθύνη
της εθνικής τους ηγεσίας ασφαλώς, χάνουν την αξία τους και την ελευθερία τους.
Για να τα ξαναβρούν πρέπει να θυσιαστούν μπόλικες ζωές, αν και τίποτε δεν είναι
σίγουρο στο βαθμό που έχει θυσιαστεί η αυτοκυβέρνηση και η δημοκρατία. Όμως, το
ευρωπαϊκό σοκ για την πιθανότητα διάλυσης της ευρωζώνης συσκοτίζει έντεχνα το
δέος από την απώλεια της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας και σε κάποιες
περιπτώσεις της ίδιας της ζωής, που πλέον χάνει το νόημά της υπό συνθήκες
δομικής ύφεσης. Κακώς το χάνει, κάκιστα το χάνει, τώρα θα έπρεπε να αναζητηθεί
ένα πιο ουσιαστικό νόημα στην καθημερινότητα, αλλά αυτό φρόντισαν οι
ανεκδιήγητοι κυβερνώντες να διαμορφώσουν υποσυνειδήτως στους Έλληνες: την
αίσθηση ότι δίχως ευρώ δεν υπάρχει ζωή, παρότι απευθύνονται σε ναυαγούς δίχως
ευρωσωσίβιο! Έγκλημα και παραλογισμός από όσους μάθανε να ηγούνται με τον
αυτόματο πιλότο του χρηματιστή!
Οι άθλιοι αφού οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία,
ισχυρίστηκαν, για να καλύψουν τα νώτα τους και να δικαιολογήσουν την μη
νομιμοποιημένη πλέον παρουσία τους στα κοινά, ότι πασχίζουν να σώσουν το ευρώ,
αλλά κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά, διότι για μεν τους Έλληνες το πρόβλημα
είναι η ύπαρξή τους και όχι το νόμισμα που εξατμίζεται από την τσέπη τους, για
δε τους ευρωπαίους το πρόβλημα προς το παρόν είναι το δικό τους ευρώ και όχι
των Ελλήνων. Αν νομίζετε ότι το ευρώ είναι ένα και μοναδικό στον κόσμο προφανώς
χαθήκατε και σεις στην ομίχλη πάνω από το ναυάγιο. Κάθε χώρα έχει το ευρώ της
και αυτό υπερασπίζεται με κάθε τρόπο και κάθε μέσο που διαθέτει. Όλοι αυτό
πράττουν εκτός από την Ελλάδα.
Η Ελλάδα επιχείρησε να σώσει γενικώς την αξία του ευρώ και
ασφαλώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα της
ευρωζώνης και ολόκληρου του κόσμου, ζημιώνοντας αφάνταστα και κλιμακωτά τις
αξίες, την απασχόληση και την επιχειρηματικότητα στην χώρα. Τις αξίες δεν τις
δημιουργεί το ευρώ, ούτε κανένα άλλο νόμισμα, αλλά η σχέση ζήτησης και
προσφοράς στην αγορά. Ασφαλώς όταν η ανταλλακτική αξία ενός νομίσματος σε
διεθνές επίπεδο δεν εναρμονίζεται με την υποτίμηση των αξιών σε μία χώρα - όπου
αυτό είναι το μέσον συναλλαγής και δεν μπορείς να το υποτιμήσεις - τότε
οδηγείσαι σε οικονομική παράλυση. Η εσωτερική αγορά νεκρώνεται και το ναυάγιο
ολοκληρώνεται, ασχέτως αν πάρεις ή δεν πάρεις δανεικά, την στιγμή που δεν σου
επιτρέπεται να ρίξεις ρευστό στην αγορά και να επιταχύνεις την κυκλοφορία του
χρήματος, διατηρώντας την φούσκα – φουσκώνοντας το σωσίβιο.
Αυτά τα γνωρίζουν ακόμη και τα … ψάρια του Αιγαίου και
προσεύχονται στον θεό που πιστεύουν, ή να σοβαρευτούν οι προοδευτικές – κοινωνικές
δυνάμεις στην Ελλάδα, να οργανωθούν και από κοινού να προτείνουν ένα πρόγραμμα
πολιτειακής, οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης εκτός ευρωζώνης, ή να
δώσει η χάρη του θεού Μάρσαλ να πέσει κανένα πακετάκι αναπτυξιακής βοήθειας από
τον ουρανό, ώστε να σωθούν οι
διαπλεκόμενοι και να επιβιώσουν όπως-όπως τα υποζύγια του προϋπολογισμού.
Αλλιώς δεν γίνεται, εδώ που βουλιάξαμε με αποκλειστική ευθύνη της ηγεσίας μας
και όχι της τρόικας ή όσων αμφισβήτησαν την αξία και λειτουργία των ευρωπαϊκών
μηχανισμών. Οι μηχανισμοί στην Ελλάδα δεν επιβλήθηκαν. Η πολιτικοεπιχειρηματική
τάξη της χώρας μας τους απαίτησε, σε αντιδιαστολή με όλες τις άλλες υπό
πτώχευση χώρες. Εμείς, από μόνοι μας μεταβληθήκαμε σε εξαίρεση, ανάβοντας το
φυτίλι της βόμβας που λέγαμε. Από εκεί και έπειτα αρχίζει το θέατρο του
παραλόγου. Αυτό όμως ποτέ δεν κατέληξε σε ρεαλιστική λύση δίχως θαύμα. Το θαύμα
ή θα το προσφέρει η αριστερά, ή η Μέρκελ. Εάν κανείς από τους δύο δεν κάνει το
θαύμα του, θα πέσει πάνω τους η κατάρα του πελατειακού καθεστώτος με
ενορχήστρωση της διαπλοκής ασφαλώς!
Όσο όμως διαρκεί η «προσποίηση», την οποία ορθότατα εντόπισε
ο Johan Norberg, μην περιμένετε να διαμορφωθεί κλίμα προκοπής (θετικό κλίμα που
λένε και οι νεοφιλελεύθεροι των αγορών). Το χειρότερο είναι ότι εδώ που φτάσαμε
ολοένα και περισσότερο θα προσποιούνται οι ναυαγοσώστες ότι μας σώζουν και
ολοένα και περισσότερο το πλήρωμα του ναυαγίου ότι κάνει τις απαραίτητες
ενέργειες για να σωθούμε. Στο τέλος-τέλος θα υπάρξει σύγκρουση, από την θεατρινίστικη
«υπερπροσπάθεια» του ναυαγισμένου πολιτικού συστήματος, με την ηγεσία της ΕΕ, η
οποία το μόνο που επεδίωξε είναι να σώσει το δικό της τομάρι, καθώς αυτή
απολογείται αποκλειστικά στους δικούς της ψηφοφόρους και στους δικούς της
τραπεζίτες, σε μια Ένωση που μέσω της ελληνικής περιπέτειας απέδειξε την
πραγματική πολιτική της φύση. Η ιστορία θα δείξει αν νικητές θα βγουν όσοι
μεθόδευσαν κυρίως μέσω της Ελλάδας, το γερό πλήγμα στην αυτιστική ηγεσία της γηραιάς
ηπείρου ή όχι.
Εγώ, δεν είμαι βέβαιος για τον νικητή, παρότι δεν πιστεύω
ότι υπάρχει ειρήνευση δίχως νικητή. Αυτά τα λένε οι τραπεζίτες όταν περάσει η
κρίση και επανακτήσουν κοινωνικά νομιμοποιημένο το μονοπώλιο της ηεμονίας, για
να ουδετεροποιήσουν την πολιτική τους εξουσία στα τύποις δημοκρατικά
πολιτεύματα. Σε κάθε περίπτωση οι επιμέρους ευρωπαϊκοί λαοί θα βγουν χαμένοι, διότι
παθητικοποιήθηκαν και επέτρεψαν η ζωή τους να μεταβληθεί σε μια θεατρική
παράσταση ολίγων. Ακόμη και το ναυάγιο στο Αιγαίο, οι περισσότεροι Έλληνες το
αντιμετωπίζουν σαν σκηνές από ταινία που παρακολουθούν ως θεατές την ώρα που
πνίγονται οι ίδιοι! Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι θα σβήσουν οι περισσότεροι,
ψάχνοντας σε κάποιο κουμπί τη λύση στο υπαρξιακό τους πρόβλημα! Έτσι έμαθαν. Η
λύση όμως βρίσκεται όπως πάντα απέξω, έξω από το κουτί, έξω από τα πακέτα
«διάσωσης», εκεί στην πραγματική ζωή της παραγωγής, η οποία δεν εξαπατάται από
μηχανισμούς που μηχανεύονται οικονομικές «διαρθρώσεις» με απαλλοτριώσεις ανθρώπινων και αστικών
δικαιωμάτων. Αν απαλλοτριωθούν αυτά, η όποια περιουσία σου (δημόσια και
ιδιωτική) θα ξεπουληθεί είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, και αυτό το γνωρίζουν
ακόμη και …τα ψάρια του Αιγαίου!