Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Από τη πολιτική βαρβαρότητα, στις νεοεμφυλιοπολεμικές απειλές, στο πλιάτσικο και το κενό πολιτικής ηγεσίας…
Το
πρόβλημα με το πολιτικό μας σύστημα, και ειδικότερα το κομμάτι που
συνιστά αυτό που λέμε «σύστημα εξουσίας», είναι ότι κατηγορείται ΔΙΚΑΙΩΣ
ως μια αθλιότητα που σοβεί εδώ και δεκαετίες με κύριο χαρακτηριστικό
ότι δεν αποκόπηκε απλά από τον κοινωνικό κορμό…
Αποκόπηκε από κάτι βαθύτερο και ..........
ουσιαστικότερο : από την πολιτιστική κληρονομιά τούτου του τόπου, τούτου του λαού…
Εκφράζει μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΝΗ ΜΕ ΤΟ DNA ΤΟΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ…
Εκφράζει
έναν πολιτικό «πολιτισμό» ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΝΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟ ΤΟΠΟ ΜΕ ΤΑ
ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΣΕ ΞΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ
ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ…
Δεν είναι συνεπώς τυχαίο, ΟΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΕΧΘΡΟ…
Και από την άλλη, τόσο από το εξωτερικό όσο κι από δω μέσα επισείονται οι κίνδυνοι ενός ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ,
αν η κοινωνία δεν συμμορφωθεί προς «τας υποδείξεις» της μνημονιακής
πολιτικής, δηλαδή τις υποδείξεις της ξένης κατοχικής δύναμης.
Βεβαίως,
ΚΑΝΕΙΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ δεν πρόκειται να ξεσπάσει, διότι ένας εμφύλιος
πόλεμος προϋποθέτει μια διχοτόμηση της κοινωνίας μεταξύ δύο αντίπαλων
στρατοπέδων, που θα πρέπει αυτή η διχοτόμηση να πληροί ορισμένες
προϋποθέσεις όπως ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ π.χ. [1] να είναι αρκετά σημαντική από
άποψη του πληθυσμού που είναι ενταγμένος στο κάθε «χαράκωμα» [2] να
χαρακτηρίζεται από επαρκή αποφασιστικότητα του ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ
«ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΟΣ» για ΕΝΟΠΛΗ σύγκρουση [3] να εμφορείται από το αναγκαίο
πάθος προς μια υπέρτατη αξία η οποία διακυβεύεται.
ΚΑΜΙΑ ΟΜΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ «ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ» ΔΕΝ ΣΥΝΤΡΕΧΕΙ.
Και
τούτο διότι, η κοινωνία, ο λαός, ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ
ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ
ΠΕΤΥΧΕΙ. Πώς είναι δυνατόν να φοβάσαι για εμφύλιο πόλεμο, όταν ΟΛΗ Η
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΜΦΟΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΟΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ, ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΑ; Η κοινωνία
έχει τη θέληση να αγωνιστεί ΔΥΝΑΜΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ.
Αλλού είναι συνεπώς το πρόβλημα.
Το
πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μια κυβέρνηση, εδώ και δυό χρόνια, που
έχοντας παραδώσει ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΡΩΤΗΘΕΙ Ο
ΛΑΟΣ την εθνική κυριαρχία στη ξένη επιτροπεία, στην εξαθλίωση και στη
σχεδιαζόμενη λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, που η Κατοχική Δύναμη
επιβάλλει ως «πολιτική διάσωσης της Ελλάδας» (!!!), αισθάνεται τόσο
απομονωμένη και ξεκομμένη από την ελληνική κοινωνία και τον ελληνικό
λαό, ώστε αναζητεί μέσα από φαντασιώσεις κοινωνικά και λαϊκά
«ερείσματα», τα οποία όμως είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ. Και απλά, τούτη την έλλειψη
ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ερεισμάτων που ΟΡΘΑ την ερμηνεύει ως απειλή εναντίον της
ίδιας της τής πολιτικής ύπαρξης, επιχειρεί να της δώσει διαστάσεις
τέτοιες, που να υπονοούν ότι έχει μέρος της ένα σημαντικό τμήμα της
κοινωνίας, που θα «συγκρουστεί» με το «άλλο» τμήμα της κοινωνίας, εκείνο
που αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγιστο εθνικό διακύβευμα που απειλείται,
αν ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ… Δεν χρειάζεται όμως καν να
κουραστούμε να «αποδείξουμε» ΤΟ ΠΟΣΟ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΣΤΕΚΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗ
ΓΩΝΙΑ, ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ…
Από
δω μερικές εκατοντάδες, χιλιάδες θέλετε; χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες
θέλετε; άντε δεκάδες χιλιάδες, αυτοί που αυτοπροβάλλονται ΩΣ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ
ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, (για να θυμηθώ τον τίτλο ενός ενδιαφέροντος βιβλίου), και
από την άλλη, ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΩΝ «ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΩΝ» ΚΑΙ «ΑΝΗΜΠΟΡΩΝ»
ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΩΦΕΛΗΜΑ…
Ο μεσσιανισμός στο υψηλότερο σκαλοπάτι της έπαρσης…
Η καλλιέργεια ΠΑΝΙΚΟΥ, ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ,
και βεβαίως και μία δόση κινδύνου «εμφυλίου» πολέμου δεν κάνει κακό,
είναι ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ στρατηγικές χειραγώγησης ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ή
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, αλλά ακριβώς επειδή είναι
πανάρχαιες, είναι και γνωστό, ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΕΝΕΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ… Έστω και με κάποια καθυστέρηση, ΣΤΟ
ΤΕΛΟΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΚΡΥΦΟ…
Να υπενθυμίσουμε, ακόμα. ΟΤΙ ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ, διότι «ηγέτες» (και άρα «ηγεσία») ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ, απλά έχουμε «διαχειριστές» μια κατάστασης, τότε θα ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΗΓΕΣΙΑ : ΘΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ, ΤΟΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ,
ΠΊΣΤΗΣ ΣΤΗ ΝΙΚΗ, ΠΊΣΤΗΣ ΣΤΟ ΟΤΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ
ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥ, ΘΑ ΕΘΕΤΕ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ
ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΆΖΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΩΝ
ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΜΕ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΕΝΟΣ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ή ΜΙΑΣ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΨΗΦΟΥΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΚΑΙΡΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΚΛΗΘΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΜΕ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΗΣ ΤΗ
ΘΕΣΗ ΤΗΣ…
Αυτό πράττει μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, και όχι ένας ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉΣ, ή ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΑΝΑΤΖΕΡ.
Ένας
πρωτοετής φοιτητής μάνατζμεντ, γνωρίζει ΑΡΙΣΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΛΛΟΙ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ : Τη τεράστια διαφορά μεταξύ ενός «ηγέτη» από ένα
«μάνατζερ» και από ένα «διαχειριστή - τεχνοκράτη»…
Πώς
όμως μια ηγεσία θα πετύχαινε όλα τα παραπάνω; Δυστυχώς, η ηγεσία δεν
ασκείται ΜΕΣΩ ΕΓΚΥΚΛΙΩΝ, ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΩΝ… Δεν υπάρχει για παράδειγμα
πιο κωμική σκηνή να βλέπεις να μιλά κάποιος για τα «μεγάλα και ωραία» ή
για «μάχες και μαχητικό πνεύμα» και την ίδια στιγμή το ακροατήριο να
χαμογελά ειρωνικά ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑ,.. Η ηγεσία, είναι το παράδειγμα της
συμπεριφοράς και του παραδείγματος της ίδιας προς την κοινωνία στην
οποία απευθύνεται, είναι ακόμα μια «αίσθηση» που «εισπράττεται» από τη
κοινωνία, αβίαστα και έξω και πέρα από κομματικές ή πολιτικές
τοποθετήσεις, είναι μια ολόκληρη χημεία μεταξύ της εξουσίας και της
κοινωνίας.
Εδώ,
στη περίπτωση της μονοδρομιακής αθλιότητας, έγιναν ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ απ’
όσα περιέγραψα παραπάνω. Εδώ η στρατηγική της κυβέρνησης, θεμελιώθηκε
στο δόγμα του δεν μπορούμε να κάμουμε τίποτα, στον πανικό και την
κατατρομοκράτηση του λαού για τράπεζες κλειστές, για άδεια ράφια στα
σούπερ μάρκετ, για το γάλα που δεν θα υπάρχει για τα παιδιά μας, στην
επίθεση το πλιάτσικο των εισοδημάτων και περιουσιών ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ
ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ, στο δόγμα της πίστης στην εξαθλίωση και την υποταγή εν όψει
μελλοντικών όσο και μακρινών προοπτικών που μετά από χρόνια και καιρούς
θα μας ξαναφέρει στη θέση που είμασταν και πριν, στο δόγμα του ανώριμου
να εκφέρει άποψη λαού και της ομοίως ανώριμης κοινωνίας, η οποία θα
κληθεί να μιλήσει σε εκλογές όταν πια θα έχουν ψηφιστεί από μια
κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν θα εκφράζει παρά μια μικρή
μειοψηφία, όσα είναι βέβαιο ότι η κοινωνία αυτή θα καταψήφιζε…
Αλλά
από πότε μια «ηγεσία» ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ; Από πότε μια «ηγεσία» ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΙ;
Από πότε μια ηγεσία ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΛΟΓΕΙ; Από πότε μια ηγεσία «ηγείται» ΧΩΡΙΣ
ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ;
Ποτέ. Απλά έγιναν όσα θα γίνονταν ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΕΝΟΥ ΗΓΕΣΙΑΣ…