Οκ, έσκασα πια. Η τελευταία του κόντρα με τον Άδωνι Γεωργιάδη ήταν το φυτίλι της προσωπικής μου έκρηξης.
Γιατί, άραγε, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ασφάλεια των πλοίων που, υπό ελληνική σημαία, πλέουν στον Ινδικό ωκεανό και στον Κόλπο του Μαλάκκα (υπάρχει!) και όχι για την ασφάλεια των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας; Το χαμόγελο της σιγουριάς, της υπεράνω άνεσης και του «σας έχω στο τσεπάκι μου» που εκπέμπει σε κάθε δήλωσή του, δε νομίζω πια ότι.........
μπορώ να το αντέξω.
Οι φίλοι μου στα Πατήσια και την Κυψέλη φοβούνται να βγουν από το σπίτι
τους μετά τη δύση του ήλιου. Κλοπές, ληστείες, βιασμοί, γκετοποίηση, το
μεγαλείο της παραβατικότητας. Και ο Υπουργός; Δίνει συνέντευξη στο
Mega μιλώντας για την αποφασιστικότητά του απέναντι στην παρανομία και
την εγκληματικότητα...
Τέρμα Ιπποκράτους, στα σκαλιά του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, στα
δρομάκια γύρω από την Ομόνοια, στο Μουσείο και την Πατησίων. Άνθρωποι
τρυπιούνται. Άνθρωποι σέρνουν τα κορμιά τους νυχθημερόν. Στα ίδια
σημεία, στις ίδιες θέσεις. Ακίνητοι εκείνοι μέσα στην κινούμενη
αδιαφορία μας. Κι ο Υπουργός; Δίνει συνέντευξη στον Ant-1 για το πόσο
υπό έλεγχο τα έχει όλα.
Αλεξάνδρας, κοντά στα δικαστήρια, 2 μπάτσοι (που τους διαχωρίζω από
τους κανονικούς και ευσυνείδητους αστυνομικούς) έχουν πάρει στο κατόπι
έναν κακομοίρη Πακιστανό απ’ αυτούς που ολημερίς σέρνουν ένα καροτσάκι
και προσπαθούν να το γεμίσουν με παλιοσίδερα. Τον βρίζουν, του ρίχνουν
και μερικά χαστουκάκια για να νιώσουν πιο υψηλή «εξουσία» από ό, τι τους
επιτρέπει ο χαμηλός τους βαθμός. Και το ανύπαρκτό τους μυαλό. Κι
εκείνος; Δίνει συνεντεύξεις στις εφημερίδες με αναφορές στο
Μεσοπρόθεσμο, το ΔΝΤ και την Ε. Ε., το παρόν και το μέλλον του
Κινήματος...
Ναι, όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία 2-3 χρόνια δεν τα έχουμε ξαναζήσει.
Ναι, μας έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Ναι, δεν ισχύει τίποτα από όσα
ξέραμε στο παρελθόν. Σε όλα, ναι. Αλλά κάποιοι άνθρωποι έχουν
θέσεις-κλειδιά και πρέπει να μας πείσουν ότι, επιτέλους, δουλεύουν. Ότι,
επιτέλους, αποδίδουν.
Πότε εργάζεται ο κύριος Παπουτσής; Ποιες ώρες της ημέρας του είναι
παραγωγικές; Πόσος καιρός ακόμα πρέπει να περάσει για να κάνει πράξη
όσα, πολλά, λέει από την ημέρα που υπουργοποιήθηκε; Δεν το θέλω άλλο πια
το χαμόγελό του και την ειρωνεία του. Δε με βοηθάνε στα προβλήματα που
αντιμετωπίζω καθημερινά. Δεν μου δίνουν σιγουριά να περπατάω με ασφάλεια
στο δρόμο. Δε με καθησυχάζουν τα λόγια του. Δε με πείθει. Ίσως γιατί
εγώ έχω μάθει να μιλάω μόνο αφού έχω κάνει πράξη όσα έχω στο μυαλό μου.
Αλλά εγώ δεν είμαι υπουργός. Λογοδοτώ μόνο στον εαυτό μου. Χαμογελάω
μόνο όταν θέλω. Και τα ψεύτικα χαμόγελα, δεν τα θέλω πια. Τέλος.
ΥΓ. Μπορεί αυτό το κείμενο να μοιάζει με προσωπική επίθεση. Δεν είναι.
Απλά, ξεχειλίζει από αγανάκτηση. Προβληματίστηκα πολύ αν θα έπρεπε να το
στείλω στα παιδιά του Protagon. Πατάω send με την ελπίδα ότι κάτι
μπορεί να αλλάξει. Αύριο, μεθαύριο… πάντως άμεσα, γιατί ο χρόνος τρέχει
εις βάρος της Αθήνας. Η πόλη μπορεί να ξαναγεννηθεί, να είναι ασφαλής,
να ξαναγίνει δική μας, διάολε.