γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Ε',
λοιπόν, "δεν έχουν το θεό τους" (τα
εισαγωγικά σημαίνουν απλώς σχήμα λαϊκής
έκφρασης και όχι ότι οι πολιτικοί μας
είναι άθεοι, όχι, όχι). Μόνο που ο δικός
τους θεός είναι "παραλλαγμένος"
στα πρότυπα των παραλλαγμένων τροφίμων
που έχουν υποστεί γενετικές μεταβολές
ώστε να μην επηρεάζονται από... ζιζάνια
ή κλιματικές αλλαγές, δηλαδή που τους
προστατεύει αποτελεσματικά, όπως π.χ.
ο νόμος περί ευθύνης υπουργών,
μεγάλε Μπένι!).
Τώρα
λοιπόν, υποτίθεται έτσι ξαφνικά,
αντιλήφθηκαν ότι τα δημοσιονομικά της
χώρα δεν πάνε καθόλου καλά και ότι θα
πρέπει να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.
Έλα όμως που δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι
στα δύσκολα. Γιατί άλλο είναι να σου
κάνουν απεργία οι αγρότες π.χ. και να
τους δίνεις, έτσι απλόχερα 500 εκατομ.
ευρώ, από την δική μας τσέπη, φυσικά,
(είναι αυτά που πληρώνουμε σήμερα με
τις μειώσεις και περικοπές μισθών
συντάξεων και βλέπουμε) και άλλο να
πρέπει να πετάξεις στον δρόμο (και με
δική σου υπογραφή) 30 χιλιάδες εργαζόμενους
συν..............
τα μέλη των οικογενειών τους, σύνολο
περίπου 90 χιλιάδες ψυχές, που γι’
αυτούς, επιπλέον,
είναι "κουκιά"
που “τα
φροντίζουν και
τα πονάνε”,
αλλιώς τι σοσιαλιστές θα ήταν.
Το
σκέφτηκαν, το ξανασκέφθηκαν και όταν
"τελείωσαν την δουλειά" με τους
χαμηλοσυνταξιούχους και τους άλλους
"προνομιούχους", διαπίστωσαν
ότι κινδύνευε
πλέον η
πολιτική τους
"επιβίωσή". Έπρεπε να “σβήσουν”
τα ίχνη των πράξεών
τους. Ο κ. Βενιζέλος, αυτό το σπινθηροβόλο
σοσιαλιστικό πνεύμα, όταν έφιαχνε το
νόμο περί ευθύνης υπουργών δεν μπορούσε
να φανταστεί και αυτή την παράμετρο,
δηλαδή την κάλυψη της ευθύνης των
υπουργών, σε περίπτωση χρεοκοπίας του
κράτους, εξ υπαιτιότητάς τους. Το "κενό"
του νόμου έπρεπε να καλυφθεί και σύντομα.
Αυτό το έργο το ανέλαβε
το think tank του ΠΑΣΟΚ (όλα τα κόμματα έχουν
"δοχεία σκέψης" όπου συγκεντρώνονται
όλες οι “φαϊνές”
ιδέες των κομματόσκυλων
εν είδει τοξικών αποβλήτων),
ανέσυρε από το αρχείο και προέβαλε την
ιδέα του Δημοψηφίσματος και ο κ.
Καστανίδης, άλλο σοσιαλιστικό αστέρι,
ανέλαβε με ενθουσιασμό και μάλλον
οικειοθελώς, να πλασάρει την ιδέα.
Το
Δημοψήφισμα, ως γνωστόν, είναι μια
Δημοκρατική πρακτική κατά την οποία
καλείται ο λαός να πει την γνώμη του και
κατ' επέκτασην να δώσει την έγκρισή του,
με ένα ναι ή ένα όχι, στην λήψη μιας
δύσκολης αλλά μεγάλης σημασίας για τον
τόπο απόφασης που πρέπει να πάρει η
πολιτική ηγεσία. Δεν υποκαθιστά τις
εκλογές, δεν εμπεριέχει μηνύματα πολιτικά
ή άλλα και δεν επιδέχεται ερμηνείες,
εντός ή εκτός της σφαίρας του φανταστικού,
του τύπου π.χ. αφού
είσαι φυσιολάτρης δεν μπορεί να είσαι
και ομοφυλόφιλος. Άλλο το ένα και άλλο
το άλλο. Όμως, αυτήν ακριβώς την διαφορά
ηθελημένα και σκοπίμως, "αγνοούν"
οι κομματικοί αρουραίοι, ώστε να προβάλουν
την ιδέα του Δημοψηφίσματος με θέμα την
οικονομία, ως θεραπεία για πάσα νόσον
και... ό,τι άλλο.
Ο
στόχος είναι προφανής. Θέλουν να
μεταθέσουν τις πολιτικές ευθύνες που
έχουν για την οικονομική αλλά και ηθική
χρεοκοπία της χώρας μας στον λαό και να
του φορτώσουν το κόστος των επώδυνων
μέτρων που λαμβάνονται, ώστε το οποιοδήποτε
αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος, ναι ή
όχι, να λειτουργήσει, γι' αυτούς, ως
κολυμβήθρα του Σιλωάμ, από την οποία θα
βγουν "καθαροί" από τις αμαρτίες
τους. Αυτές τις ευθύνες δεν θέλουν να
αναλάβουν γιατί απλώς δεν
είναι ανδρείοι.
Δεν
είναι δηλαδή πολιτικοί άνδρες (με την
έννοια του ανδρείου, σαν τον Άκη π.χ.),
αλλά άνδρες και γυναίκες πολιτικοί. Και
για του λόγου το αληθές, προσέξτε τους
στις δημόσιες, εντός και εκτός Ελλάδος,
εμφανίσεις τους. Με το φρύδι σηκωμένο,
ύφος και βαρύγδουπες αλλά φαιδρές,
δηλαδή αστείες ασυνάρτητες και τις
περισσότερες φορές ανούσιες, αλα Κουσελά,
δηλώσεις τους πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο
αυτοθαυμασμού ενός ξεπεσμένου "κόμη"
και ας μας έχουν κάνει τον περίγελο
διεθνώς. Καμία επαφή με την πραγματικότητα.
Τέτοιο
Δημοψήφισμα λοιπόν, για να φορτώσουν
στον λαό τις δικές τους ευθύνες, ΟΧΙ.
Ούτε
η λογοδιάρροια του κ. Βενιζέλου, ούτε
οι δικολαβισμοί του κ. Καστανίδη πρέπει
να μας πείσουν. Ακούστε
τι είπε ο αθεόφοβος, σχετικά: "ο
ελληνικός λαός οφείλει να πάρει θέση"
και ότι "η
χώρα είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι
για τη δημοσιονομική της πορεία και ας
αναλάβουμε όλοι την ευθύνη να πούμε τι
θέλουμε. Να πει κάθε πολίτης τι θέλει
και με βάση αυτό να γεννηθούν συγκεκριμένα
συμπεράσματα", Παρένθεση:
Παρακαλώ να προσέξετε
πως διατυπώνει τις “πλάγιες”
(για να μην πω κουτοπόνηρες)
σκέψεις του. Ενώ,
ενδιαμέσως χρησιμοποιεί,
παραπλανητικά,
την έκφραση ”να
πούμε τι θέλουμε”,
καλλιεργώντας μας την εντύπωση ότι,
δήθεν,
βάζει και τον εαυτό του μέσα,
στην αρχή όμως και το τέλος της προτάσεώς
του, δηλαδή εκεί που δημιουργούνται και
μένουν οι εντυπώσεις χρησιμοποιεί τρίτο
πρόσωπο. Λέει στην αρχή "ο
ελληνικός λαός"
και τελειώνει με το να "πει
ο κάθε πολίτης τι θέλει κλπ".
Αυτό διδάσκει η ψυχολογία για τον
χειρισμό του πλήθους, που έχουν αυτός
και οι άλλοι, μελετήσει καλά.
Τέτοιες
εξυπνάδες όμως, δεν πρέπει να πιάνουν
ποια. Αυτοί τα έκαναν αυτοί πρέπει και
να τα "φάνε" και μετά να πάνε
ελεύθεροι στο σπίτι τους. Η ελεύθερη
μετακίνησή τους όμως σε δημόσιους
χώρους, να γίνεται με δική τους ευθύνη,
τουλάχιστον για όσο καιρό (πολλά χρόνια),
εμείς θα πληρώνουμε. Αυτό θα πει υπεύθυνη
και όχι ασύδοτη Δημοκρατία και μη βλέπετε
το δάκτυλο που μας κουνάνε. Είναι σύμπτωμα
της... παθήσεώς τους, όπως π.χ. τα σπυράκια
ή τα πριξύματα, σε μια αλλεργία.
Και
μια λεπτομέρεια. Δημοψήφισμα σημαίνει
έγκριση ή απόρριψη ενός συγκεκριμένου
μέτρου ή μέτρων που ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΙ και
πρέπει να ληφθούν. Τι νόημα έχει αυτό
σε περίπτωση προειλημμένων αποφάσεων
οι οποίες μάλιστα, έχουν επιβληθεί χωρίς
δικαίωμα ή δυνατότητα ανατροπής τους
από εμάς; Εκτός και αν εννοούν ότι με το
Δημοψήφισμα, μας δίνουν το δικαίωμα να
επιλέξουμε μεταξύ ψωμιού κι' ελιάς, σε
περίπτωση αποδοχής των αποφάσεων τους,
ή βελανίδια και ξυλοκέρατα (χαρούπια),
που τρώγαμε στην προηγούμενη, πριν από
70 χρόνια, φανερή κατοχή μας, σε περίπτωση
κακοκαρδίσματος των... "εταίρων"
μας.
Πάντως,
για να είμαστε ειλικρινείς και με τον
εαυτό μας, θα πρέπει να δεχθούμε και τα
δικά μας λάθη στην επιλογή των ηγεσιών
μας. Εντάξει; Να τα δεχθούμε, ναι, αλλά
να μην μας ζητήσουν, κι' από πάνω, να
υποστούμε δημόσιο αυτοεξευτελισμό,
συμμετέχοντας σ' ένα "εικονικό"
(μαϊμού) Δημοψήφισμα, που θα σημαίνει
ότι ομολογούμε ότι δεν είχαμε μυαλό,
αλλά ούτε και βάζουμε.