Γράφει ο Γ. Παναγόπουλος
Ας υποθέσουμε ότι κάτω από το Αιγαίο και την νοτιανατολική Μεσόγειο
υπάρχει ένας θησαυρός και γουστάρεις να τον αρπάξεις. Πώς το κάνεις
αυτό? Ληστείες γίνονται πολλές στις μέρες μας, οπότε αν μελετήσουμε λίγο
την βασική τεχνική της ληστείας θα δούμε ότι έχει δύο φάσεις. Στην
πρώτη φάση αιφνιδιάζεις και ακινητοποιείς τον νόμιμο ιδιοκτήτη. Αν
αντισταθεί, του ρίχνεις μερικές, του περνάς χειροπέδες, τον βιάζεις ή
και τον σκοτώνεις αν χρειαστεί. Στην δεύτερη φάση
και αφού ο ιδιοκτήτης έχει εξουδετερωθεί, αρπάζεις με την ησυχία σου.
Το
ΔΝΤ είναι οι χειροπέδες μας. Τα αλλεπάλληλα μέτρα είναι απλά τα
χτυπήματα με στόχο την εξουδετέρωση της αντίστασής μας. Και .........αφού δεθούμε
κανονικά, θα μας πούν "χρωστάτε τόσα... φέρτε τον θησαυρό.."
Αν
πράγματι υπάρχει κάτι θαμμένο κατω από την ΑΟΖ μας, πρέπει άμεσα να
πάμε σε στάση πληρωμών επί του συνόλου του χρέους. Εστω και αν μείνουμε
πανί με πανί, Τουλάχιστον να παραδώσουμε κάτι στα παιδιά μας. Είναι τόσο
απλό. Σε
διαφορετική περίπτωση το χάνουμε και αυτό. Η χρεωκοπία είναι μία νόμιμη
διαδικασία του συστήματος, που προστατεύει τον πτωχευμένο απέναντι στα
κοράκια. Στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί έντεχνα και αυτό ως ανάθεμα, ώστε
να εξουδετερωθεί ακόμα και αυτή η οδός διαφυγής.
¨Οσο
για το ευρώ, μάλλον πρόκειται επίσης περί απάτης, Αποδείχτηκε τελικά
ότι οι αγορές εξακολουθούν να δανείζουν σε καθε χώρα όπως την
αξιολογούν. Στα "μπαλάκια" τους κι αν έχουμε ευρώ. Αλλο επιτόκιο εμείς,
άλλο η Ιταλία, άλλο η Ισπανία, άλλο η
Πορτογαλια, άλλο το καλό παιδί η Γερμανία. Μα ποιός ο λόγος για το ευρώ
τότε? Να τυπώσουμε ευρώ για να πληρώσουμε δεν μπορούμε. Να το
υποτιμήσουμε δεν μπορούμε. Να δανειστούμε φτηνά δεν μπορούμε (αυτό δεν
ξαναγυρίζει ξεχάστε το). Τότε? Για να μας δέρνουν με σκληρό νόμισμα?
Κάπου τους έχουμε δώσει να καταλάβουν 'οτι μας αρέσει το μαστίγιο οπότε
και με το δίκιο τους βαράνε αλύπητα.
Η μόνη
συμφέρουσα περίπτωση παραμονής στο ευρώ είναι ίσως υπό συνθήκες
οικονομικής ένωσης (όχι απλά νομισματικής). Αυτό δεν φαίνεται στον
ορίζοντα, οπότε πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας με βάση μόνο αυτά
που βλέπουν τα μάτια μας, με βουλοκέρι στ'αυτιά μας, και να αφήσουμε τις
Σειρήνες και τις Κασσάνδρες να τσιρίζουν όσο δυνατά θέλουν...