Του Θανάση Νικολαΐδη
ΠΑΡΑΤΑΜΕ τα οικονομικά. Πάμε στα κοινωνικά κι από ’κει στα…ιστορικά. Η τηλεόραση μπήκε στα σπίτια και στη ζωή μας. Με τις μεσημεριανούδες (των 100 λέξεων) για…ενημέρωσή μας και να τακτοποιούν τις προτεραιότητες των ενδιαφερόντων μας. Με τους κίναιδους σε πρώτο πλάνο να (δια)φθείρουν διαμορφώνοντας συμπεριφορές και με τα κοριτσόπουλα να ονειρεύονται περπατώντας στ’ αχνάρια των «τοπ μόντελ». Κι αν το σχολείο έγινε πάρεργο για τον μαθητέμπορα καθηγητή που τρυπώνει σε σπίτια για (παράνομο) ιδιαίτερο, είναι και χώρος εκπαιδευτικής διαδικασίας με την νοσηρή αποστήθιση αντί κρίσης και την πληροφόρηση αντί της γνώσης.
ΔΕΝ φταίνε τα παιδιά-φταίνε οι μεγάλοι. Προσάρμοσαν το «σύστημα» κατά το (πολιτικό) συμφέρον τους. Θέλεις δείγμα; Τα θέματα «βατά» στις Πανελλαδικές (μη μας…ορμήξουν), χαλάσει η συνταγή και ...........
ΚΑΛΕΙΤΑΙ το (ανοργάνωτο) σχολείο να αναλάβει. Με τους γυμναστές να κάνουν τη δουλειά τους, τον σύλλογο αρωγό και την Πολιτεία να εμπνέει. Με εγκυκλίους και συστάσεις για άρτιο αποτέλεσμα. Στο πνεύμα της ημέρας που το διαμορφώνουν μνήμες ιστορικές και πράξεις ηρώων που τείνουν να ξεχαστούν. Κι αν ο Μανώλης Γλέζος πρότεινε να τιμηθεί το ΟΧΙ στα μνημεία και μόνο, κάτι θα σκέφτηκε για την παραχάραξη των ηρώων από «παρείσακτους».
ΤΙ άλλο «δίδαξε» το σχολείο, στην προσπάθειά του να βγάλει «αγωνιστές»; Πέρασε π.χ. την ιδέα πως η κατάληψη συνιστά αγώνα(;!) και λίγο απέχει απ’ τον…ήρωα ένας σύγχρονος καταληψίας. Δεν τακτοποίησε τις προτεραιότητες στο μυαλό του παιδιού, και το αποτέλεσμα είναι ορατό. Και, βέβαια, δεν είναι πρόβλημα η στιγμιαία έκφραση αποστροφής στους «επισήμους» και απέχθειας στο σύστημα, ακόμα και η υπερβολή του μαύρου περιβραχιόνιου στο μπράτσο «αντιστασιακών» της εκπαίδευσης. Ούτε τα παντελόνια των μαθητριών και η σχιστή αποκαλυπτική τους φούστα, ούτε το σκουλαρικάκι και τα «καρφάκια» των μαθητών (μόδες είναι, θα περάσουν). Το πρόβλημα είναι η «κατασκευή» αγωνιστών με πρόχειρα υλικά.