Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Λοιπόν, ας συνοψίσουμε κάποια πράγματα.
Έχουμε
μια πραγματικότητα εδώ, που κάτω από το γενικό τίτλο «ΚΡΙΣΗ»
περιλαμβάνει ένα υποσύνολο άλλων «πραγματικοτήτων». Δεν θα εξαντλήσουμε
όλο τον κατάλογο, θα σταθούμε σε μια – δυο.
Μια λοιπόν απ’ αυτές, έχει να κάνει με τη ΦΥΣΗ του ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, το οποίο συνιστά μια πραγματικότητα.
Τι είναι αυτή η «κρίση»; Κρίση χρέους με ταυτόχρονη βαθιά ύφεση.
Το χειρότερο πράγμα σε ένα πρόβλημα είναι, αντί να αφαιρείς βαθμούς προβληματικότητας, να του προσθέτεις.
Π.χ.
μια νοσηρή πραγματικότητα που έχουμε εδώ και που έρχεται να συμμαχήσει
με το πρόβλημα, είναι ότι το ίδιο το φάρμακο που χρησιμοποιούμε για ν΄
αντιμετωπίσουμε την........
ασθένεια, επιδρά αρνητικά στον οργανισμό του
ασθενούς και τον καταβάλει αντί να τον τονώνει. Τούτο οφείλεται στο ότι
το μείγμα πολιτικής που προκρίθηκε, δηλαδή ο Μνημονιακός Μονόδρομος,
υιοθετεί ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, στόχους
που επιχειρούν να εξυπηρετήσουν ταυτόχρονα το χρέος, το έλλειμμα, την
ύφεση, στραγγαλίζοντας τη πραγματική οικονομία, απ’ την οποία προσδοκούν
στην είσπραξη ρευστού ζεστού χρήματος, πράγμα όμως που η πραγματική
οικονομία αδυνατεί να ανταποκριθεί, καθότι αναπνέει με δυσκολία αν δεν
πνέει τα λοίσθια με το σχοινί που τόσο ασφυκτικά της έχουν περάσει στο
λαιμό της. Το μόνο που παράγει αυτή η πολιτική είναι ένας φαύλος κύκλος
στον οποίο η κάθε συνιστώσα του προβλήματος απλά ενισχύει το βαθμό
προβληματικότητας της άλλης, για να μολυνθεί στη συνέχεια απ’ τις άλλες
συνιστώσες που προηγούμενα η ίδια μόλυνε…
Αυτό που περιγράψαμε πιο πάνω είναι μια από τις πραγματικότητες που μίλησα.
Αλλά
υπάρχει και μια άλλη (ανάμεσα σε άλλες περισσότερες…). Είναι εκείνη η
πραγματικότητα που έχει να κάνει με την εγγενή αδυναμία των φορών
άσκησης της μνημονιακής πολιτικής, να φέρουν σε πέρας μια πολιτική που
(υποτίθεται) ότι οι ίδιοι σχεδιάζουν και άρα τη γνωρίζουν καλύτερα απ’
τον καθένα. Λοιπόν, για να θέσω όσο πιο απλά γίνεται το προβληματισμό
μου, σημειώνω τούτο : ΕΣΤΩ (με χίλια ζόρια αυτό το «έστω») ότι το
Μνημόνιο είναι μια πολιτική που οδηγεί στην έξοδο απ’ τη κρίση. Ας το
δεχτώ σαν υπόθεση εργασίας, όσο κι αν μου είναι δύσκολο να τη καταπιώ
αυτή την υπόθεση ακόμα και σαν υπόθεση εργασίας. Τότε, τι συμβαίνει και
αντί να μας πάει ΕΣΤΩ κι ένα βήμα μπροστά, μας πηγαίνει πολλά βήματα
πίσω;
Η
άποψή μου σε τούτο το τελευταίο ερώτημα είναι τούτο : το Μνημόνιο (1
και 2) ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, θέτει στόχους οι οποίοι ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ
ΕΠΙΘΥΝΗΤΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΟΙ. Εφικτοί δε είναι οι στόχοι οι
οποίοι, ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΕΊΝΑΙ ΣΥΜΒΑΤΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣ Τις ΔΟΣΜΕΝΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ
ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΝ.
Συνεπώς,
το ερώτημα τίθεται από μόνο του : η ελληνική κυβέρνηση, καλείται να
δώσει μια απάντηση στο ακόλουθο οδυνηρό πολιτικά δίλημμα :
1) Η Μνημονιακή πολιτική αποτυγχάνει επειδή είναι μια λάθος πολιτική, ή
2) Διότι
οι στόχοι που θέτει υπερβαίνουν τις δοσμένες ικανότητες όσων στη
κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό γενικότερα είναι επιφορτισμένοι με
την υλοποίησή τους;
Αναμένουμε επομένως την απάντηση…
Και μιας και συζητάμε για ζητήματα αναζήτησης προσανατολισμού, ας επαναλάβω μια σημείωση που έκανα στο λογαριασμό μου στο facebook : «Ο ευρών (την κατεύθυνση) αμοιφθήσεται γενναίως... Με την ηγεσία αυτού του τόπου...»…