Γράφει ο Γ. Παναγόπουλος
Η σημερινή κατάσταση μου θυμίζει λίγο χωρίς να το θέλω τότε που βγήκαμε στους δρόμους και φωνάζαμε το προφανές.. (η Μακεδονία είναι Ελληνική...). Τώρα πάλι φωνάζουμε στους δρόμους το προφανές ( τα μνημόνια μας σκοτώνουν). Κάποιος μας μπήγει το μαχαίρι και εμείς φωνάζουμε «άουτς πονάει!!». Η πάλη για τον αφοπλισμό του επιτιθέμενου δεν έχει αρχίσει ακόμα, και δεν είμαι βέβαιος ότι θα αρχίσει σύντομα.
Ο ΓΑΠ έγινε στην ουσία ένα αλεξικέραυνο μέσω του οποίου διοχετεύεται όλη η συσωρευμένη οργή εναντίων του εσωτερικού και εξωτερικού κατεστημένου, Πέρα απο αυτό όμως, δεν έχουμε ελπίδα να......
αφοπλίσουμε κανέναν άν εμείς πρώτα δεν πάρουμε τις αποφάσεις μας. Η ασθένεια που μας δέρνει έχει δύο ποδάρια. Το ένα είναι οι γνωστές χρόνιες ασθένειες της Ελληνικής οικονομίας, και το άλλο έιναι το απλό μέγεθος του χρέους. Το να παίρνεις σκληρά μέτρα για το ένα σκέλος, και τίποτα για το άλλο, είναι σαν να κάνεις εγχείρηση σε ασθενή (μιας και είμαστε οικίοι με το παράδειγμα) χωρίς να αφαιρείς τον καρκίνο! Ανοίγεις τον ασθενή, βλέπεις τον καρκίνο και τον κλείνεις. «Επειδή απέτυχε η εγχείρηση την πρώτη φορά, αυτή την φορά θα την επαναλάβουμε χωρίς αναισθητικό...» μας λένε τώρα οι χειρούργοι..
Είναι αλήθεια ότι ο ΓΑΠ ζήτησε αναδιάρθωση. Του είπαν όμως «όχι» και τα μάζεψε και έφυγε. Οταν συμβαίνει αυτό έχεις μία επιλογή. Να πείς «οχιά... κάνω στάση πληρωμών και ελάτε να συζητήσουμε... και θα εφαρμόσω μέτρα που νομίζω εγώ» Αυτό όμως σημάνει ότι τα σπάς με Τρόικα, Αμερική, και πιθανόν Ε.Ε.
Πιθανόν τότε να κάτσουν στο τραπέζι. Πιθανόν και όχι οπότε τα σπάμε. Οταν τα σπάσουμε όμως θα υπάρξουν συνέπειες. Πιθανόν σοβαρές. Και πρέπει να είμαστε όλοι μέσα στο εγχείρημα. Ο ΓΑΠ λοιπόν έδειξε ότι δεν έχει τσαγανό για να τα σπάσει. Ούτε έχει σκοπό να μας πάει πρός τα εκεί. Ο Σαμαράς προτείνει μνημόνιο λάιτ με περισσότερο αναισθητικό για να μειωθεί ο πόνος. Ούτε και αυτός πρότεινε σπάσιμο αν χρειασθεί. Ο Τσίπρας όταν τον ρώτησε ο ΓΑΠ στη βουλή « να μήν τα έπαιρνα τα λεφτά κε Τσίπρα, πείτε μου» δεν έβγαλε άχνα.
Για να μην μακρυγορώ, δεν διακρίνω κανέναν αποφασισμένο. Ισως γιατί δεν είμαστε και εμείς.
Γ. Παναγόπουλος