Από το Μαρικάκι
Για απαξίωση της παιδείας, σπατάλη κονδυλίων σε άχρηστες δράσεις, και αδιαφανείς διαδικασίες προκειμένου για την προώθηση των πολιτικών του υπουργείου , ενταγμένων στη λογική του ΔΝΤ, κατηγορεί η ΟΛΜΕ την Άννα Διαμαντοπούλου, σε ενημερωτική επιστολή προς την αρμόδια επίτροπο της ΕΕ Ανδρούλα Βασιλείου.
Σύμφωνα με την επιστολή, με την οποία η ΟΛΜΕ «καρφώνει» την Άννα στην Επίτροπο φέτος « οι δαπάνες για την παιδεία οδηγούνται σε μείωση ρεκόρ των τελευταίων 30 χρόνων και για πρώτη φορά το ποσοστό τους βρίσκεται κάτω από το 3% του ΑΕΠ (2,75% του ΑΕΠ για το 2011)» ενώ «για πρώτη φορά παρατηρείται μείωση των δαπανών και σε απόλυτες τιμές».
Βέβαια, η ΟΛΜΕ επιμερίζει ευθύνες και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία εκ των συμβαλόμενων στην επιβολή των περικοπών σε κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία και η υγεία, αλλά και στα εργασιακά δικαιώματα. Μάλιστα σημειώνεται στο κείμενο,
«οι νέες δεσμεύσεις που υπέγραψε η Ελληνική Κυβέρνηση με την Τρόικα, στις επικαιροποιημένες εκδοχές του μνημονίου, για τη δημιουργία «ειδικής ομάδας εκπαιδευτικής πολιτικής» με αποστολή τη ......
δραστική περικοπή ακόμα και των ελάχιστων δαπανών που προβλέπονται με το νέο προϋπολογισμό» θέτουν την κυβέρνηση «ουσιαστικά και τυπικά υπό την κηδεμονία της Τρόικας».Αυτή «πλέον θα αποφασίζει για τη λειτουργία της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της με αυστηρώς λογιστικά κριτήρια έχοντας ως δηλωμένο της στόχο το «φθηνό σχολείο». Στην πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο έχουν αχρηστευτεί οι διακηρύξεις της Ε.Ε. ότι η διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής αποτελεί αρμοδιότητα κάθε κράτους μέλους της ΕΕ».
Στο σημείο αυτό αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς η επίκληση από την ΟΛΜΕ της «κατάστασης ανάγκης» προβλεπόμενης στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου: «Υπάρχουν ισχυροί ηθικοί, νομικοί και πολιτικοί λόγοι που μας ωθούν να μην αποδεχτούμε την πολιτική του Μνημονίου» αναφέρεται στην επιστολή η οποία παρακάτω γίνεται πιο σαφής. «Υπενθυμίζουμε χαρακτηριστικά ότι, και μόνο με επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» (state of necessity) που προβλέπει η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (1613η Συνάντηση, της 17ης Ιουνίου 1980), «ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες επιφέροντας χάος και ανησυχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίζει κονδύλια αποπληρωμής δανείων» σε ξένους και εγχώριους δανειστές.
Παραταύτα, οι κάθε λογής περικοπές συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, ακόμα και στις λειτουργικές δαπάνες σχολείων με αποτέλεσμα αυτό να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώσεις καθημερινές ανάγκες του την ώρα που το μνημόνιο ρίχνει τις εκπαιδευτικές δαπάνες στο μισό του μέσου όρου της ΕΕ.
Όσον αφορά τους χειρισμούς της ίδιας της υπουργού, η ΟΛΜΕ δίνει έμφαση σε δύο πράγματα:
Αφενός στο ότι « δεν υπάρχει πλέον στοιχειώδης διαπραγμάτευση και ουσιαστικός διάλογος μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών».
Αφετέρου, στο ότι ακόμα και αυτά τα πολύτιμα κονδύλια του ΕΣΠΑ σκορπίζονται δεξιά και αριστερά:
«Θα έπρεπε αντί τα κονδύλια αυτά να σπαταλούνται σε επιμέρους δράσεις οι οποίες ελάχιστα ή και καθόλου δεν συμβάλουν στη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας (π.χ. ενημερώσεις για την τρέχουσα εκπαιδευτική πολιτική, για διαφήμιση των πολιτικών που ασκήθηκαν, δημοσκοπήσεις κοινής γνώμης για εκπαιδευτικά θέματα, ανούσιες ημερίδες και προγράμματα κ.λπ.), να διατίθενται για τις πραγματικές ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης .
Την ώρα που ο χώρος της εκπαίδευσης υφίσταται τα αποτελέσματα μιας πρωτοφανούς λιτότητας και περικοπών στα στοιχειώδη, την ώρα που το υπουργείο χρωστά στους εκπαιδευτικούς εκατομμύρια ευρώ από δεδουλευμένα προηγούμενων ετών, την ώρα που περικόπτονται προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας των μαθητών, την ώρα που προωθείται η συγχώνευση/κατάργηση σχολικών μονάδων, είναι πρόκληση και σκάνδαλο να σπαταλούνται χρήματα σε άχρηστες δράσεις, συμβούλους, ταξίδια, ημερίδες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, να δίνονται αμοιβές ιδιωτικές εταιρίες κ.λπ. Είμαστε σε θέση αν μας ζητηθεί να αποδείξουμε με συγκεκριμένα στοιχεία αυτές τις καταγγελίες μας».
Παρόλο που η επιστολή αυτή απευθύνεται ουσιαστικά σε αυτόν που επιβάλλει αυτή την πολιτική- τι να κάνει και η Ανδρούλα, να πιάσει την Άννα από το αυτί ή να της πει «καλά πας κορίτσι μου»- δεν παύει να είναι μια σημαντική καταγραφή και απεικόνιση της καταστασης (με σοβαρές αιχμές και καταγγελίες για την υπουργό), από την μεγαλύτερη συνδικαλιστική ένωση της χώρας στο χώρο της εκπαίδευσης.
Μαρικάκι