Ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις ζήτησαν τη μερίδα του λέοντος κατά της επιχείρησης εναντίον της Λιβύης, προσπαθώντας να αποδείξουν πως μπορούν να επιβληθούν και να φέρουν σε πέρας τη «διαταγή» του ΟΗΕ. Δεν πέρασαν καν δύο 24ώρα από την έναρξη των αεροπορικών βομβαρδισμών και οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να εμπλακούν ενεργότερα, μετά το αίτημα της Γαλλίας, λόγω της αδυναμίας της να συντονίσει την επιχείρηση, να αναλάβουν οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ τον συντονισμό των επιθέσεων. Όπως και έγινε.
Η δικαιολογία εκ μέρους των Παρισίων, ήταν η «έλλειψη πείρας» σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Η πραγματικά αιτία ήταν όμως η αδυναμία μέσων και τακτικών. Η Γαλλία προσπάθησε να «δαγκώσει περισσότερο από ό,τι μπορούσε».
Δυστυχώς η Ευρώπη απέδειξε-για πολλοστή φορά-πως η πολυπολικότητα και τα συγκρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των...... κυρίαρχων κρατών δεν αφήνουν χώρο για «ενιαία πολιτική».
Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι νέο.
Αυτή η αδυναμία είχε κάνει την εμφάνισή της από το 1993, όταν αγνοώντας τις προειδοποιήσεις, η Γερμανία προχώρησε μονομερώς, στην αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας, προκαλώντας τον εμφύλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ακολούθησε αργότερα, η κρίση στο Κόσοβο και η επίθεση εναντίον της Σερβίας-Μαυροβουνίου όπου για μια ακόμη φορά η Ε.Ε. βρέθηκε κυριολεκτικά «χαμένη», ζητώντας ξανά τη βοήθεια των ΗΠΑ.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και αρκετές φορές και στη Μέση Ανατολή, όπου η Ε.Ε. ήταν ουραγός των εξελίξεων και σε ορισμένες φορές μάλιστα αγνοήθηκε προκλητικά από τις εμπλεκόμενες χώρες στην κρίση, λόγω της πολυφωνίας και της έλλειψης σχεδίου.
Ακόμη και πρόσφατα, όταν χρειάστηκε να επέμβει η Ε.Ε. στην κρίση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, το μόνο που κατάφεραν οι απεσταλμένοι της Ε.Ε. ήταν να περιμένουν ώρες για να συναντηθούν με… ισραηλινούς υφυπουργούς, μιας και τα κορυφαία στελέχη της ισραηλινής κυβέρνησης είχαν συναντήσεις με μέλη της αμερικανικής αντιπροσωπίας!
Είναι κάτι περισσότερο από οφθαλμοφανές, πως οι ευρωπαίοι τα έχουν κάνει κυριολεκτικά «σαλάτα» σε ό,τι αφορά την Ε.Ε. και την κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική.
Βασικό δόγμα στη διπλωματία και τις στρατηγικές σχέσεις είναι πως πρέπει να διαθέτεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, για να «πείθεις» και να «πιέζεις» τον αντίπαλό σου να δεχθεί τα αιτήματά σου. Η Ευρώπη δεν διαθέτει καν μια συγκροτημένη δύναμη ταχείας και άμεσης επέμβασης, ο εξοπλισμός των χωρών-μελών είναι διαφόρων τύπων και χρονολογιών, η εμπειρία των Γενικών Επιτελείων είναι ανύπαρκτη σε ό,τι αφορά τον συντονισμό των διακλαδικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων και κυρίως η πολιτική βούληση είναι ανύπαρκτη. Πέρα λοιπόν από τις πομπώδεις αποφάσεις και τις εξαγγελίες που γίνονται κάθε φορά που υπάρχει Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε., ουσιαστικά τα υπόλοιπα είναι απλά εξαγγελίες. Ακόμη και η θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ύπατου Αρμοστή Εξωτερικής Πολιτικής είναι απλά θέσεις για να υπάρχουν, χωρίς καμία αξία και κυρίως επιρροή.
Όταν λοιπόν φτάνει η στιγμή η Ευρώπη να εμπλακεί, με οποιοδήποτε τρόπο, σε οποιαδήποτε επιχείρηση, αποδεικνύει την ανικανότητά της, αναγκάζοντας τον «Θείο Σαμ» να επέμβει για να σώσει την κατάσταση. Ετσι η μεγάλη οικονομική και πολιτική ένωση της Γηραιάς Ηπείρου, δείχνει πως πραγματικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα «κονκλάβιο» όπου κάθε μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα προσπαθεί να εκλέξει τον «δικό της Πάπα» για να την ελέγχει. Μια επίσημη ένωση «κρατών-Εθνών» έχοντας ως κάλυμμα την κουρτίνα του «κοινού καλού».
Ευρωπαϊκή Ενωση; Όχι ευχαριστώ!
Όμως, στα μάτια των λαών της Ευρώπης αλλά και όλου του κόσμου, είναι ξεκάθαρο πως αυτή η εικόνα εντείνει τη σύγχυση και κυρίως την απογοήτευση για τον σκοπό και το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δρα αποτελεσματικά σε κρίσεις οποιασδήποτε μορφής.
Και φυσικά, για τις ΗΠΑ, αυτό σημαίνει επιβράβευση της ισχύος τους και του σημαντικού ρόλου που διαδραματίζει στις εξελίξεις ανά τον κόσμο, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η πολιτική και η διπλωματία, δεν χρειάζονται ούτε ανακοινώσεις, ούτε διαγγέλματα, αλλά δράση. Ενεργή παρουσία και εμπλοκή ώστε κρίσεις που δημιουργούνται να αντιμετωπίζονται ουσιαστικά-και κυρίως-χωρίς την εμπλοκή ενόπλων δυνάμεων, παρά μόνο σε έσχατες περιπτώσεις και αυτό αν χρειαστεί να υπάρξει προστασία αμάχων.
Η Ε.Ε. είναι ξεκάθαρα απούσα, «χαμένη» μέσα στις εσωτερικές έριδες και τη διαχείριση των οικονομιών των χωρών-μελών της, που ακόμα κι εκεί έχει καταφέρει να τα κάνει «άνω-κάτω» προκαλώντας μεγαλύτερη πίεση και άγχος στους ευρωπαίους πολίτες, γράφοντας στα «παλαιότερα εκ των υποδημάτων της» το περίφημο «κοινωνικό κράτος» που η ίδια η Ε.Ε. είχε προτάξει ως τον κορυφαίο στόχο και σκοπό της.
Η κρίση στον αραβικό κόσμο, ο πόλεμος στη Λιβύη, η αποικιοκρατική οικονομική πολιτική της και η αδυναμία της Ε.Ε. να ακολουθήσει τις εξελίξεις εντός και εκτός των συνόρων της, ίσως επιβεβαιώνουν και επί του πρακτέου αυτό που οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες γνωρίζουμε: «Η Ε.Ε. είναι νεκρή».