Έπεα πτερόεντα… 2 : Και έγινε ο μηχανισμός στήριξης

 Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

…τα στοιχεία της ΕΣΥΕ για το 2004, δείχνουν ότι το 20% του φτωχότερου πληθυσμού κατέχει το 7% του εισοδήματος, ενώ το 20% του πλουσιότερου πληθυσμού κατέχει το 40,4%. Παράλληλα από το δείκτη ανισοκατανομής ανά δεκατημόριο προκύπτει ότι το 10% του φτωχότερου πληθυσμού κατέχει το 2,5% του διαθέσιμου εισοδήματος, ενώ το 10% του πλουσιότερου τμήματος του πληθυσμού κατέχει το 25,1%.

ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ Ο.Κ.Ε. ΓΙΑ ΤΗ «ΦΤΩΧΕΙΑ», 2009, σελ. 14

…Δεν έχω κανέναν σεβασμό απέναντι στο ΔΝΤ. Απορώ πώς μπορούν να συνεχίζουν τις προβλέψεις εφόσον απέτυχαν να προβλέψουν την κρίση. Οσον αφορά τις οικονομικές αναλύσεις τους, οι τύποι του ΔΝΤ είναι τόσο επηρεασμένοι από το οικονομικό κατεστημένο, που καταλήγουν στην απόλυτη σύγχυση. Ξεφορτωθείτε τα ελλείμματα, βγάλτε από πάνω σας το ΔΝΤ και αφήστε τους να πάνε παρακάτω να κάνουν ζημιά σε κάποιον άλλο. Το περασμένο καλοκαίρι πέρασα μαζί τους μια αξέχαστη ημέρα. Στο τέλος είχα τάσεις αυτοκτονίας, καθώς προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν δεν αποδίδουν. Τους ρωτούσα, λοιπόν, αν συμφωνούν μαζί μου ότι ο υπολογισμός των πιθανοτήτων είναι μια μέθοδος που δεν αποδίδει και μου απαντούσαν “ναι”. Και μετά τους ρωτούσα: “Αφού δεν αποδίδουν αυτές οι μέθοδοι, γιατί τις χρησιμοποιείτε;”. Και μου απαντούσαν: “Γιατί δεν έχουμε άλλες”! Και τότε, πολύ απλά, τους έλεγα: “Αφού δεν μπορείτε να υπολογίσετε τις πιθανότητες, αφού δεν μπορείτε να κάνετε πρόγνωση, γιατί ανακοινώνετε στον κόσμο όλες αυτές τις προβλέψεις, με αποτέλεσμα να δημιουργείτε αστάθεια και να οδηγείτε σε λάθος αποφάσεις;”».

Συνέντευξη του Νασίμ Ταλέμπ στο ΒΗΜΑ, στις 23/2/1011

…το μεγάλο σκάνδαλο του Xρηματιστηρίου είχε μόνο θύματα και όχι θύτες. Tα εκατομμύρια των μικροεπενδυτών «έπαιξαν και έχασαν». Oπως συμβαίνει στα ανά την επικράτεια καζίνο και γενικώς στα τυχερά παίγνια, που πολλαπλασιάσθηκαν επί «σοσιαλιστικού» ΠAΣOK. Aν η «υπεύθυνη» κυβέρνηση δεν μερίμνησε, όπως είχε καθήκον, να διασφαλίσει σε αυτό το «παιχνίδι» στοιχειωδώς τίμιους όρους, αν υπουργοί, βουλευτές και στελέχη της εμφανίζονται αναμεμιγμένοι σε παράνομα κόλπα, στα οποία παγιδεύτηκαν οι μικροεπενδυτές και πλούτισαν οι ίδιοι, αυτό δεν έχει σημασία. Oι χαμένοι «ας πρόσεχαν», όπως παρατήρησε προ μηνών ο κ. Σημίτης…

Στάμος Zούλας, εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23/4/2003

(συνέχεια από το προηγούμενο πάνω στην ομιλία του πρωθυπουργού στη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματός του, στις 4/3)

Ο πρωθυπουργός συνέχισε την ομιλία του με μια ιστορικού ενδιαφέροντος αναφορά, για το από πού ξεκίνησε το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα και .......πώς φτάσαμε σήμερα εδώ που βρισκόμαστε. Χρήσιμη η όποια τέτοια ανάλυση, όταν καταλήγει να βοηθά στο να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός έθεσε. Μας υπενθύμισε ότι όλα τα κακά άρχισαν και τέλειωσαν με τξ προηγούμενη κυβέρνηση,  (η Ελλάδα, καταλαβαίνω εγώ τώρα, δεν υπήρχε καν πριν το 2004!), μας μίλησε για τα υψηλά επιτόκια και τι σημαίνει το να δανείζεσαι με υψηλά επιτόκια, και ακολούθως, υπογράμμισε τη μάχη που έδωσε ο ίδιος και η κυβέρνησή του για να κατορθώσουμε να φέρουμε τη Τρόϊκα στην Ελλάδα, μια Ελλάδα που λόγω του οικονομικού της προβλήματος, είχε αποκλειστεί από τις αγορές και αντιμετώπιζε πρόβλημα δανεισμού και επομένως χρεοκοπίας. Κι έτσι φτάσαμε στο μηχανισμό στήριξης, και όπως τόνισε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του : «Και έγινε ο μηχανισμός στήριξης. Και όσοι μας κάνουν εύκολη κριτική για το μηχανισμό στήριξης, ας μας πουν την εναλλακτική τους πρόταση, ευθαρσώς. Διότι μία ήταν η εναλλακτική πρόταση. Η εναλλακτική, θα ήταν η φτώχεια και η μιζέρια, οι μαζικές απολύσεις από ΔΕΚΟ και Δημόσιο, η πιθανή μας έξοδος από το ευρώ. Κλειστές οι τράπεζες, χρεοκοπημένες οι εταιρείες». Άραγε, έχει κανένα ίδιο πολιτικό ή άλλο συμφέρον ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, όταν δηλώνει : «Τώρα μαλώνουν επί ώρες, αν θα πρέπει να βοηθήσουν τους φτωχούς Έλληνες, Πορτογάλους Ιρλανδούς με χρήματα ή με εγγυήσεις, ή αν είναι προτιμότερο να τους συμβουλεύσουν να κηρύξουν πτώχευση. Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι πίσω από τη διάσωση της Ελλάδας βρίσκονται τα συμφέροντα γερμανικών, βρετανικών και γαλλικών τραπεζών.»; (Χέλμουτ Σμιτ (βλ. π.χ. εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ της 17/2/2011). Ή έχουν κάποιο ίδιο συμφέρον τρίτοι έγκυροι παρατηρητές που επισημαίνουν ότι : «Η Ελλάδα έχει ξεκινήσει μια κούρσα προς τα κάτω: θέλει να κερδίσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα αποκτώντας τα χαμηλότερα στάνταρτ βιοτικού επιπέδου και αμοιβών στην ευρωζώνη. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να συμβεί δεδομένης και της πρόσφατης ένταξης στο ενιαίο νόμισμα της Εσθονίας. Ακόμα και σε καλύτερες συγκυρίες αυτή είναι μια επικίνδυνη στρατηγική. Δεδομένου ότι όλα τα μέλη της ευρωζώνης έχουν άρει τους φραγμούς στις μεταφορές προϊόντων και έχουν υιοθετήσει κοινό νόμισμα δεν υπάρχει η δυνατότητα να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα με κλασικές μεθόδους όπως η υποτίμηση ή η επιβολή δασμών.» (Καθηγητής L. RANDALL WRAY, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 14 Αυγούστου 2010)

Λοιπόν, μέχρις εδώ, αφήνοντας όλη τη πρωθυπουργική φιλολογία που απλά επιχειρεί να στηρίξει την περί μονοδρόμου θεωρία του, (αγνοώντας, ή καλύτερα : «ξεχνώντας» ότι η κριτική δεν ασκείται τόσο για την αναγκαιότητα προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης, μα για το ότι η κυβέρνηση αμαχητί δέχτηκε τον κάθε όρο που της επιβλήθηκε, ενώ ταυτόχρονα τα βάρη έπεσαν προκλητικά γι’ ακόμα μια φορά, πάλι στους ώμους των συνήθων υποζυγίων), έχουμε την πρώτη ΞΑΚΑΘΑΡΗ απάντηση στο ένα εκ των ερωτημάτων που ο πρωθυπουργός έθεσε παραπάνω, στο εάν δηλαδή θα βγούμε από το ευρώ. Απαντά (έμμεσα πλην σαφώς στο παραπάνω απόσπασμα της ομιλίας του), πως όχι. Ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς υπογραμμίζει, ότι «Η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα με τα χέρια κάτω. Με συμπλέγματα επαρχιωτισμού και με την άποψη ότι όταν ζητάς να δανειστείς είσαι υποχρεωμένος να αποδεχτείς άνευ δεύτερης κουβέντας τις απαιτήσεις της άλλης πλευράς. Η χώρα έφτασε σε βαθιά κρίση εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ακολούθησαν οι Αγγλοσάξονες, η Ε.Ε. και οι ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά τώρα υποστηρίζεται ότι θα εξέλθει της κρίσης με αύξηση των αντιλαϊκών - νεοφιλελεύθερων δόσεων. Δηλαδή, δηλητηριάστηκε ο ασθενής και του προτείνεται ως θεραπεία η αύξηση των δόσεων δηλητηρίου προκειμένου να σωθεί… Οι απαιτήσεις του νεοφιλελεύθερου ΔΝΤ και της συντηρητικής Επιτροπής της Ε.Ε. εξέφραζαν σε μεγάλο βαθμό τους ευσεβείς πόθους και τις βαθύτερες επιδιώξεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης.» (Ν. Κοτζιά : Είναι οι αλλαγές του μνημονίου μεταρρυθμίσεις; εφ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 8 Αυγούστου 2010 ). Δηλαδή, για το πω συμπερασματικά, αν δεν πρόκειται για ατολμία στη διαπραγμάτευση, τότε μόνο μια κυβέρνηση που θα συμφωνούσε ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΑΣΗ των απαιτήσεων της Τρόϊκας θα αποδέχονταν το συγκεκριμένο Μνημόνιο, γι’ αυτό και παρακάτω θα υποστηρίξω το ενδεχόμενο η κρίση να είναι και ως ένα βαθμό κατασκευασμένη, αφού μόνο μέσω της οικονομικής εξαθλίωσης ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να έχει θετικές γι’ αυτόν προοπτικές. Η φωτιά για τον πυρομανή είναι η ζωή του!

Συνεχίζει ο πρωθυπουργός την ομιλία του, στο ίδιο μοτίβο. Πόσα πολλά χρωστάμε, πόσο βοηθηθήκαμε από το μηχανισμό στήριξης, και επιστρέφει πάλι στη Νέα Δημοκρατία την οποία κατηγορεί ότι δεν έχει πρόταση και υπενθυμίζει τις ευθύνες της ως κυβέρνησης, που εκτός των άλλων, οδήγησε τη χώρα στην εξάρτηση από τους δανειστές της. Εδώ ο πρωθυπουργός, στα πλαίσια του πώς αντιλαμβάνεται τον αγώνα και τα όπλα του αγώνα, έμμεσα πλην σαφώς, υπενθυμίζει τα περί εκχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Το κάνει πιο ήπια τώρα, μέσω του παρακάτω παραδείγματος : «Όταν ο Σουηδός Πρωθυπουργός, ο Γκόραν Πέρσον, πριν από χρόνια, σε μια παρόμοια κρίση με τη δική μας - όχι τόσο μεγάλη, αλλά πάντως παρόμοια - πήγε στην Ουάσινγκτον για να δει τους πιστωτές της χώρας του, τον ρώτησε ένας από τους πιστωτές: «ξέρω ότι πάει καλύτερα η οικονομία σου, αλλά γιατί επένδυσες χρήματα στα νηπιαγωγεία;». Και απάντησε ο Πέρσον: «για εμάς, είναι προτεραιότητα. Είναι διαπιστωμένο ότι η προσχολική ηλικία είναι καθοριστική για την πορεία του παιδιού στο σχολείο, αλλά και για την ψυχολογία του». Και του είπε ο Πέρσον,  «γιατί σε ενδιαφέρει τι κάνω εγώ, ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός της Σουηδίας;». Και του απάντησε ο πιστωτής, «γιατί τα λεφτά είναι δικά μου».» Βέβαια, το τι παραδείγματα επιλέγει ο καθένας, έχει σχετική σημασία. Επιλέγεις το παράδειγμα που σε συμφέρει. Αγνοεί άραγε ο κ. Παπανδρέου, άλλα αντίθετα παραδείγματα, που οδηγούν σε εντελώς άλλα συμπεράσματα; Κι αν ακόμα, όλοι σηκώνουν τα χέρια και τα πόδια τους μπροστά στους πιστωτές τους, τι σημαίνει αυτό; Ακόμα κι αν η δουλοφροσύνη ήταν γενικευμένη, έπεται ότι δεν υπάρχει περιθώριο ανατροπής μιας τέτοιας κατάστασης;

ΧΩΡΙΣ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΕΣΕ ΑΝΩΤΕΡΩ, πλην της περίπτωσης της παραμονής στο ευρώ, ο κ. Παπανδρέου, συνεχίζει με τη δήλωση : «Είναι το δικαίωμά μας να στήσουμε ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος αλληλεγγύης προς κάθε αδύναμο συμπολίτη μας. Αφορά στο δικαίωμά μας να επενδύσουμε σε μια νέα πορεία πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης, με προοπτική για κάθε ελληνική οικογένεια. Για εργασία, παιδεία, υγεία και ευημερία.» Ουδέν σχόλιον!

Συνεχίζει λοιπόν ο πρωθυπουργός με τα εθνικά μας θέματα, ξανά λόγος περί δρόμου «μακρύ», αλλά, όπως σημείωσε «είναι δικός μας δρόμος», (συγχωρέστε με κύριε πρωθυπουργέ, εγώ βλέπω ένα δρόμο της Τρόϊκας, και εσείς θέλετε να τον λέτε δικό σας, δικαίωμά σας, πάντως, δικός μου δεν είναι), και επαίρεται ότι «Η Ελλάδα σήμερα, έχει μια νέα και πρωτόγνωρη αξιοπιστία. Πρώτα απ' όλα, γιατί είμαστε ξανά στο προσκήνιο των διεθνών εξελίξεων. Στην περιοχή μας, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην Ασία, με την Κίνα, με την Ινδία, στον αραβικό κόσμο, στους αγώνες για τη Δημοκρατία, για τη σωτηρία του περιβάλλοντος στον πλανήτη μας, για μια άλλη προοδευτική Ευρώπη, και ως ΠΑΣΟΚ, μέσω της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά και εδώ, μαζί με τους συντρόφους μας από την Ευρώπη…» Η Ελλάδα ΣΗΜΕΡΑ, έχει μια πρωτόγνωρη αξιοπιστία, και παίζουμε και ρόλο διεθνή μάλιστα! Κύριε των δυνάμεων! (Συγχωρέστε με κύριε πρωθυπουργέ, ήταν αυθόρμητο)!

Και ο κ. πρωθυπουργός, βλέπει ό,τι εγώ αδυνατώ να δω (μόνος μεταξύ όλων των Ελλήνων, προφανώς!)  : «Και λόγω αυτής της συνέπειας, μπορούμε και λέμε: Όχι σε νέα μέτρα, που να κόβουν μισθούς και συντάξεις. Όχι σε μια ισοπέδωση της φορολογίας, αλλά «ναι» σε ένα φορολογικό σύστημα, δίκαιο και διαφανές. Όπως είπαμε «όχι» στη γενικευμένη αύξηση του ΦΠΑ, παρότι ήταν στο μνημόνιο. Μπορούμε σήμερα και προτείνουμε και προγραμματίζουμε μια Χάρτα Κοινωνικών Δικαιωμάτων.» Λοιπόν, σημειώστε και κρατήστε καλά υπόψη : ΟΧΙ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, ΟΧΙ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ, ΝΑΙ ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΑΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Ό,τι δηλαδή, αυτή τη στιγμή ισχύει (για τις δύο πρώτες περιπτώσεις) ή δεν ισχύει (για τη τρίτη περίπτωση). Μάλιστα, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ τα παραπάνω, κατακλυσμός δημοσιευμάτων του Τύπου προμηνύει νέα μέτρα, περιλαμβανομένων και περαιτέρω μειώσεων μισθών και συντάξεων, για περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, κ.λπ., κ.λπ.

Επανέρχεται ακολούθως ο πρωθυπουργός στο χρέος και στην αγωνία των Ευρωπαίων πολιτών αν πάρουν πίσω τα λεφτά τους, και σημειώνει για την ανάγκη να ξαναβγούμε στις αγορές, και εστιάζει εκ νέου στο ζήτημα του χρέους. ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ περαιτέρω ο πρωθυπουργός : «Μπορεί να επαναληφθεί το 2010; Προφανώς, όχι. Αυτό θα μας εξόντωνε όλους, και εμάς, και μαζί, την ελληνική οικονομία. Στόχος ήταν και είναι, να μπορέσουμε να κάνουμε - και αυτό κάναμε - μια δυνατή αρχή, να προχωρήσουμε με το Πρόγραμμά μας και να φέρουμε το νοικοκύρεμα, μέσα από πραγματικές τομές και αλλαγές στο κράτος. Να μειώσουμε τα ελλείμματά μας και τα χρέη μας, βάζοντας τάξη στους προϋπολογισμούς μας, αλλά και ξαναφέρνοντας τη χώρα σε μια νέα και διαφορετική πορεία ανάπτυξης, που θα βασίζεται στις δικές μας δυνάμεις. Και η προσπάθεια έχει αρχίσει να αποδίδει. Η οικονομία σταδιακά ανταποκρίνεται στις διαρθρωτικές αλλαγές. Παρά την τεράστια μείωση στις δημόσιες δαπάνες, ο ρυθμός ύφεσης θα περιοριστεί σημαντικά το 2011. Και όλη μας η προσπάθεια, είναι η ύφεση να σταματήσει το 2^ο εξάμηνο του έτους, έτσι ώστε να πετύχουμε την επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς το 2012. Αυτό μεταφράζεται σε πραγματική ανάπτυξη και, άρα, σε αύξηση των εισοδημάτων σε κάποιους τομείς της οικονομίας, όπου σήμερα υπάρχουν ήδη ενδείξεις ανάκαμψης. Βλέπουμε τα πρώτα σημάδια ότι η πορεία μας είναι στη σωστή κατεύθυνση. Τέτοια σημάδια είναι, παραδείγματος χάριν, η αύξηση των εξαγωγών το τελευταίο τρίμηνο του 2010, περίπου κατά 30%. Ο δείκτης παραγγελιών στη βιομηχανία από το εξωτερικό δείχνει σημαντική αύξηση. Οι ενδείξεις που έχουμε σήμερα για την τουριστική κίνηση για το καλοκαίρι είναι θετικές. Γι' αυτό, αφήνουμε πίσω μας όσους ποντάρουν στην αποτυχία και κοιτάζουμε τη δουλειά μας.»

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός διάβασε ένα απόσπασμα ομιλίας του πριν ένα χρόνο η οποία, όπως σημειώνει, και σήμερα βεβαίως ισχύει : «Το κράτος λύγισε. Λύγισε μέσα από προνόμια, από ανθρώπους που καταφέρνουν να απαλλάσσονται από το φορολογικό τους βάρος. Δεν με ενδιαφέρει αν ο πλούτος που κρύβουν είναι σε offshore, δεν με ενδιαφέρει αν φταίνε οι αποδείξεις που δεν κόβουν, ή αν οι βίλες, τα κότερα και οι λιμουζίνες τους, είναι περιουσιακά στοιχεία εταιρειών. Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους υπαλλήλους και συνταξιούχους να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και όσοι πλούτισαν σε βάρος του Δημοσίου να συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία του κορόιδου. Δεν βάζουμε απέναντι την υγιή επιχειρηματικότητα, δεν βάζουμε απέναντι το κεφάλαιο που επενδύεται, που δημιουργεί θέσεις δουλειάς. Δεν είναι απέναντί μας οι επιχειρηματίες, που αγωνίζονται να διατηρήσουν έντιμα την επιχείρησή τους και μαζί και τις θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους. Βάζουμε απέναντι τον πλούτο, που δεν είναι αποτέλεσμα μόχθου και προσπάθειας, που δεν είναι αποτέλεσμα αξίας, αλλά τον πλούτο που χτίστηκε μέσα από πλιάτσικο, στα χρήματα των σημερινών και των μελλοντικών γενεών. Με τα χρήματα του ασφαλιστικού, από εισφορές που δεν πληρώθηκαν, με τα χρήματα του σχολείου, από φόρους που δεν καταβλήθηκαν, αλλά και με τα χρήματα όλου του Δημοσίου, από προμήθειες που υπερτιμολογήθηκαν, που δεν έγιναν υπηρεσίες για τον πολίτη, αλλά σπατάλη, διαφθορά και κερδοσκοπία κάποιων λίγων. Ένα πελατειακό σύστημα, που βασίστηκε στην αναξιοκρατία, στους διορισμούς από το παράθυρο, στους κολλητούς και τους κουμπάρους. Αυτά πληρώνει ο Ελληνικός λαός. Και η Κυβέρνηση σήμερα αναγκάζεται να ζητήσει τη συμβολή όλων των πολιτών. Αναγκάζεται να ζητήσει από τους δημοσίους υπαλλήλους, να τα βγάλουν πέρα με λιγότερα. Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους ίδιους ανθρώπους, να βλέπουν με τα δικά τους μάτια άλλη σπατάλη δημόσιου χρήματος. Ζητώ από τους ίδιους να συνδράμουν, ζητώ να επισημαίνουν και να απαιτούν από τις Διοικήσεις των υπηρεσιών τους, περικοπές σπατάλης και διαφάνεια. Δεν είναι το Δημόσιο μια παχιά αγελάδα, από την οποία όλοι αρμέγουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Σήμερα, λύγισε το Δημόσιο κάτω από τη λογική της σπατάλης και της κατάχρησης. Το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει περιθώριο να πετά ούτε ένα ευρώ, δεν έχει περιθώριο να χαρίζει σε προμηθευτές παντός είδους ούτε ένα λεπτό, που οφείλεται σε υπερτιμολόγηση. Η ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους είναι όρος επιβίωσης».

Κύριε πρωθυπουργέ, επιτρέψτε μου να πω, ότι η μετριότης μου αντιλαμβάνεται πως όταν ΕΚ ΠΡΟΙΜΙΟΥ σημειώνετε πώς ό,τι λέγατε πριν ένα χρόνο, δηλαδή τα παραπάνω, ΙΣΧΥΟΥΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, κατά δήλωσή σας, τότε ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΛΕΤΕ ΣΗΜΕΡΑ!

Στη συνέχεια της ομιλίας του ο κ. πρωθυπουργός, χαρακτήρισε «συνωμοσιολογία» ότι η ευθύνεται η Τρόϊκα για ό,τι μας συμβαίνει. Λέει  : «Όχι, δεν μας έφταιξε για το χρέος, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν μας έφταιξε για το κράτος και τη διαφθορά, το μνημόνιο ή η Τρόικα, ούτε κάποια συνωμοσία. Αυτή η συνωμοσιολογία είναι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους, γιατί μας αποπροσανατολίζει όλους, από την πραγματικότητα και τις λύσεις, που πρέπει να δώσουμε εμείς. Όχι οι άλλοι, εμείς. Και είναι στο χέρι μας, είναι δική μας ευθύνη να τις βρούμε και να τις υλοποιήσουμε.» Σίγουρα, δεν πρόκειται να διαφωνήσω στη διαπίστωση πως για ό,τι μας συμβαίνει φταίνε οι ξένοι. Αλλά, απέναντι το ένα άκρο (ότι για τα πάντα φταίνε οι ξένοι) και στο άλλο (ότι οι ξένοι δεν ευθύνονται καθόλου, και στη προκειμένη περίπτωση είναι οι γιατροί που ήρθαν με πρόσκλησή μας να μας σώσουν),  υπάρχει και η πραγματική διάσταση του χρέους. Ναι, είναι και ο δανειστής συνυπεύθυνος όταν δανείζει αλόγιστα, και είναι και ο δανειζόμενος όταν δανείζεται το ίδιο αλόγιστα. Μάλιστα δε, ο δανειστής ευθύνεται περισσότερο, διότι είναι αυτός που θα μπορούσε εγκαίρως να «σφίξει τις κάνουλες», δίνοντας σήμα ότι πρέπει να υπάρξει περιστολή στις δαπάνες και τη κατανάλωση. Μάλιστα δε, όταν μιλάμε για κρατικά χρέη, εκεί τα πράγματα δεν προσεγγίζονται «ανάλογα» με ό,τι συμβαίνει στις σχέσεις π.χ. μιας επιχείρησης ή ιδιώτη και της δανείστριας τράπεζάς του. Οι σχέσεις δανειστή  - κράτους, έχουν άλλη διάσταση, πολύ πιο πολύπλοκη, διότι υπεισέρχονται και πολιτικές ή και γεωστρατηγικές σκοπιμότητες, που δεν βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο.

Όμως, μένοντας λίγο περισσότερο στο ζήτημα της συνωμοσιολογίας, κύριε πρωθυπουργέ, επ’ αυτού ου με πείσεις καν με πείσεις! Θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια να «πείσετε» κάποιον, ότι η Ιστορία γράφεται στο προσκήνιο, ό,τι ισχύει είναι αυτό που βλέπουμε επί σκηνής, με τα γεγονότα να διαμορφώνονται υπό το άπλετο φως της δημοσιότητας, πώς κυβέρνηση και λαός γνωρίζουν τις ίδιες ακριβώς λεπτομέρειες για τα πολιτικά δρώμενα, και δεν υπάρχει πίσω στα παρασκήνια ένας σκηνοθέτης του έργου (που δεν φαίνεται η δουλειά του στο κοινό), δεν υπάρχει μια διαφήμιση του έργου (και στη περίπτωση των διεθνών σχέσεων μια αποτελεσματική προπαγάνδα), κ.λπ. Χωρίς να είμαι ιστορικός, απ’ την Ιστορία εν πάσει περιπτώσει που έχω διαβάσει, την ελληνική και τη διεθνή, εκείνο που αποκόμισα είναι πως ό,τι συμβαίνει στη σκηνή, συνήθως δεν είναι αυτό που παίζεται στο παρασκήνιο. Διότι στο παρασκήνιο, δεν «στήνονται» μονάχα τα γεγονότα που θα παιχτούν εμπρός στα μάτια των θεατών, μα παράλληλα παίζεται και ένα άλλο έργο, με πρωταγωνιστές ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Αυτό το τελευταίο έργο είναι συνήθως πριβέ, για τα μάτια λίγων. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο το καθεστώς της νομικής, δηλαδή της ουσιαστικής αναγνώρισης και κάλυψης μυστικών γεγονότων, η γνωστοποίηση των οποίων δεν επιτρέπεται να γίνει παρά μετά από 30, 40 ή και 50 χρόνια!! Και όπως αποδεικνύουν τα έγγραφα που σταδιακά αποταξινομούνται και δίνονται στο φως της δημοσιότητας, η σκοπιμότητα του μη δημοσιοποιήσιμου γεγονότος, δεν έχει πάντα σχέση με ό,τι αποκαλείται εθνικό συμφέρον, μα έχει σχέση και με το να μη δημοσιοποιηθούν ενέργειες ή αποφάσεις των διαχειριστών της εξουσίας, προκειμένου να προστατευθεί το προσωπικό τους κύρος, το προσωπικό τους συμφέρον, και ουδόλως κάποιο εθνικό. Δεν ανήκω σε εκείνους που θα υποστηρίξουν ότι δεν επιβάλλεται ενίοτε και μια τέτοια μυστικότητα, ιδίως φια θέματα εθνικής ασφάλειας και ύψιστου εθνικού συμφέροντος. Υποστηρίζω όμως, ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ανατίθεται η εξουσία για τη διαχείριση αυτών των ευαίσθητων εθνικών θεμάτων σε μια κυβέρνηση, κατ’ ουσίαν σε ένα κόμμα. Πρέπει τα ζητήματα αυτά, αφού διαβαθμιστούν, να διαχειρίζονται μεν απ’ την εκάστοτε υπεύθυνη κυβέρνηση, όμως υποχρεωτικά να διαβουλεύονται σε ανάλογο πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο, που θα συναρτάται απ’ τη κρισιμότητα του θέματος, δηλαδή, από μια μεικτή κοινοβουλευτική επιτροπή, έως το Συμβούλιο Αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων, που ίσως θα μπορεί να έχει και διευρυμένη κατά περίπτωση σύνθεση.

Πέραν των ανωτέρω, γνωρίζετε άλλωστε, κύριε πρωθυπουργέ, ότι το «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο», (που είναι μια  άλλης διάστασης συνωμοσιολογία), έχει διατυπωθεί από ανώτατους κρατικούς παράγοντες κατά καιρούς, έως και της θέσεως του πρωθυπουργού, όταν έκπληκτοι διαπίστωναν ότι κακώς πίστευαν ότι ήταν αυτοί που είχαν πάντα τον έλεγχο των πραγμάτων, όταν θεσμικά, τούτος ο έλεγχος τους ανήκε…

Ακολούθως ο πρωθυπουργός, αναφέρεται σ’ αυτούς «…που θέλουν να το βάλουν στα πόδια, αφού πέρασαν πρώτα καλά και απομύζησαν ό,τι υπήρχε», αλλά και σ’ εκείνους «…που υπηρετούν τους πολίτες, αυτοί που λένε την αλήθεια, που βαδίζουν με αξίες. Και εμείς είμαστε ακριβώς έτσι. Το Κίνημά μας είναι ακριβώς αυτό, Κίνημα αξιών, Κίνημα που υπηρετεί τον πολίτη, Κίνημα ειλικρίνειας, Κίνημα αλήθειας.»

Τα περί ατιμωρησίας του σκληρού πυρήνα της διαπλοκής και της διαφθοράς, του πυρήνα δηλαδή εκείνου όπου διαπλέκονται τα όντως μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, εκεί δηλαδή όπου γίνεται το «χοντρό» παιχνίδι (ο προηγούμενος πρωθυπουργός ήταν εκείνος που μίλησε για τους εθνικούς μας νταβατζήδες), αυτό ας προσπεράσουμε ως μια αυταπόδεικτη αλήθεια, και να εξοικονομήσουμε έτσι χώρο και χρόνο στο παρόν άρθρο.

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός αναφέρεται γενικά στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της χώρας, και τη σχέση της με την αλλαγή στη δημόσια διοίκηση.  Υπενθυμίζει το χιλιοειπωμένο επιχείρημα του κόστους της διαφθοράς, που κυμαίνεται γύρω στ 4%-8% του ΑΕΠ κάθε χρόνο.

Αναφέρεται ο πρωθυπουργός στους στίχους ενός Τυνήσιου τραγουδιστή ράπερ, «…που έγινε σύμβολο της επανάστασης αυτές τις ημέρες, εκφράζοντας τη νέα γενιά: «Χωρίς λεφτά στην τσέπη, με πολλά πτυχία στο ντουλάπι, ψάχνω για δουλειά. Αλλά τρώω χαστούκια, γιατί δεν έχω μέσον». Στην Τυνησία, το λέει αυτό. Μήπως μας θυμίζει κάτι; Μήπως δεν απείχαμε και τόσο μακριά, μέχρι πρότινος;» Βεβαίως και μου θυμίζει κύριε πρωθυπουργέ. Μου θυμίζει έντονα την ελληνική ιστορία των τελευταίων 20ετιών, μηδέ της τελευταίας εξαιρουμένης. Σίγουρα εκεί στο ΠΑΣΟΚ, θα θυμάστε την περίοδο των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων της Δεξιάς, αλλά κι εγώ θυμάμαι το ειδικό βάρος της «γνώμης» της κάθε τοπικής του ΠΑΣΟΚ στον διορισμό στο στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Δεν είναι άγνωστο στο ΠΑΣΟΚ το φαινόμενο του πελατειακού κράτους : αντιθέτως!

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός αναφέρεται στο ζήτημα του συντονισμού του κυβερνητικού έργου, διαπιστώνει το πρόβλημα, και διαβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση κάνει το καλύτερο (και) ως προς το ζήτημα αυτό.

(συνεχίζεται)