Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου
Πολλές συζητήσεις γίνονται αυτές τις μέρες περί εκλογών,
νέων κομμάτων, νέων σημάτων και γενικά προσπαθειών ‘ανανέωσης’ των ίδιων αενάων
σχημάτων ουσιαστικής καταδυνάστευσης και
περιορισμού του Λαού που ανέκαθεν μαστίζει όχι μόνο την χώρα μας αλλά γενικώς
τα αντιστοίχου τύπου κράτη. Πολλές
επίσης συζητήσεις γίνονται για το τί θα βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από αυτό το
αδιέξοδο της διάλυσης και εξολόθρευσης του Λαού που βιώνουμε, συνήθως
περιοριζόμενες στο ποιος και όχι στο τί μπορεί αυτό να το επιτύχει. Στις περισσότερες περιπτώσεις ομοιάζουν όλοι
αυτοί οι συζητητές ως γιατροί που δεν έχουν κάνει πλήρη διάγνωση πρίν
συνταγογραφήσουν το φάρμακο ή, στην περίπτωση των κατευθυντών γνώμης που
ακολουθούν γκαιμπελικά πρότυπα, τους τσαρλατάνους της άγριας δύσης που
προσφέρουν φάρμακο που γιατρεύει μόνο την δική τους τσέπη.
Σε κάθε περίπτωση, για να μπορέσουμε να βρούμε την θεραπεία
μίας κατάστασης χρειαζόμαστε αφ’ ενός να εντοπίσουμε την πραγματική πηγή του
προβλήματος που δημιουργεί την άρρωστη κατάσταση και αφ’ ετέρου να είμαστε
προετοιμασμένοι να προβούμε στην θεραπεία όσο......... ολοσχερής και ριζική ή εκτός
πεπατημένης και αν φαντάζει στα μάτια μας.
Εάν ιστορικά προχωρήσουμε σε μία επισκόπηση και σύγκριση
όλων των κοινωνικοπολιτικών σχημάτων που εφαρμόστηκαν στις δυτικού τύπου
κοινωνίες που μας αφορούν, από ολιγαρχικού τύπου / μοναρχίες μέχρι κομμουνισμό
/ σοσιαλισμό, με την θεωρητική παρουσίαση των σχημάτων αυτών θα δούμε την ίδια
βασική διαφοροποίηση από την θεωρία στην πράξη :
Α. εν τέλει μία μικρή ποσοστιαία ομάδα ατόμων συγκέντρωνε /
συγκεντρώνει υπερεξουσίες και βρίσκεται υπεράνω νόμου και ελέγχου
Β. παίζεται διπλό παιχνίδι στην εφαρμογή των κανόνων
Γ. η θεωρία του σχήματος χρησιμοποιείται για τον εκφοβισμό
και περιορισμό του Λαού.
Συγκεκριμένα δηλαδή, και με την ανάλογη κοινωνιολογική
ανάλυση ή εφαρμογή των αρχών της πολιτικής ψυχολογίας θα δούμε ότι κατ’ ουσίαν στην
εφαρμογή τους δεν έχουμε διαφοροποίηση ανάμεσα π.χ. στον καπιταλισμό και τον
κομμουνισμό ( όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο ) παρ’ όλο που οι θεωρίες είναι
εκ διαμέτρου αντίθετες στην λογική τους και στις αρχές που κηρύσσουν.
Αυτό συμβαίνει διότι εφαρμόζονται από ακριβώς τα ίδια
άτομα ( σε λογική και προσανατολισμό )
με ακριβώς τα ίδια κίνητρα που επιδιώκουν μέσω της εξασφάλισης της
εξουσίας να προσπορίσουν στους εαυτούς τους ακριβώς τα ίδια πράγματα εις βάρος
ακριβώς των ίδιων ομάδων.
Έτσι, π.χ. στα σοσιαλιστικά / κομμουνιστικά σχήματα την
δουλειά του μονάρχη και του αριστοκράτη την κάνει το κόμμα και το κομματικό
στέλεχος, όπως συνέβαινε όταν παλιότερα υπήρχαν άλλες ταμπέλες για τις ίδιες
ομάδες όπως π.χ. «μονές / μοναστήρι» στις αγγλοσαξωνικές χώρες του μεσαίωνα,
φέουδα και γαιοκτήμονες, αυτοκράτορες και βασιλείς / αριστοκράτες.
Τόσο το κόμμα όσο και ο ‘γαλαζοαίματος’ μονάρχης και / ή ο ‘ευνοούμενος’
επιχειρηματίας που ‘αναπτύσσεται’ με κρατικές επιχορηγήσεις ( βλέπε χρήματα
αποστραγγιζόμενων Λαών ) κατόπιν φωτογραφικών προκηρύξεων ή νόμων, απομυζούν
και καταδυναστεύουν / τρομοκρατούν την ίδια μεγάλη κοινωνική ομάδα : τον
Λαό. Αυτούς δηλαδή τους ανθρώπους που
δεν είναι ανεπάγγελτοι και δεν κληρονομούν ως γόνοι πολιτικού ή επιχειρηματικού
‘τζακιού’ ( όπως άλλοτε οι γόνοι των γαιοκτημόνων ) ή κληρονόμοι τίτλων την
εξασφάλιση μίας πλουσιοπάροχης έως και ασύδοτης διαβίωσης. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων «ανεπάγγελτοι»
τέτοιου είδους δεν χρειάζονται να δουλέψουν ποτέ για να ζήσουν ούτε να
αγωνιστούν για να κερδίσουν πρόσβαση σε κάτι. Δεν αφορά ανθρώπους που εάν δεν δουλέψουν θα
πεθάνουν από την πείνα ή άτομα όπως νοικοκυρές που έχουν σοβαρότατη αποστολή
στο να κρατούν την συνοχή της οικογένειας και εργάζονται απλώς χωρίς επίσημη
αμοιβή.
Ποια είναι δηλαδή η πραγματικότητα ;
Κάθε κοινωνικό σύστημα στην θεωρία του εδράζεται σε μία λογική
εξυπηρέτησης τουλάχιστον των βασικών υλικών αναγκών όλων ανεξαιρέτως των μελών της κοινωνίας στην
οποία εφαρμόζεται, τουλάχιστον στην βασική μορφή του ( core theory ). Σε κάθε κοινωνικό σύστημα περιγράφονται τα
καθήκοντα και οι υποχρεώσεις του κάθε κοινωνικού παράγοντα ( όταν λέω παράγοντα
εννοώ κάθε κοινωνική οντότητα και όχι μόνο τις φερόμενες ως υψηλά ιστάμενες
κοινωνικές θέσεις ) εκτός από τις
απολαβές : ο βασιλέας – προστάτης έχει σοβαρότατες υποχρεώσεις που αναλαμβάνει
ως προς όλους τους υπόλοιπους για να έχει τις απολαβές τις βασιλείας, όπως και
ο πρόεδρος μίας δημοκρατίας επίσης αναλαμβάνει βαρύτατο καθήκον εγγυητή σε μία
δημοκρατία ενώ ο αρχηγός ενός κόμματος αναλαμβάνει την υποχρέωση διατήρησης /
προστασίας του συστήματος ( κομμουνιστικού ή σοσιαλιστικού ) που στηρίζεται στα
κόμματα για να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Προπαντός,
κανένας δεν επιτρέπεται να είναι ασύδοτος και άνευ ορίων ή να παραβλέπει την
γενική νομοθεσία / κοινωνικούς κανόνες ( μιλάμε πάντα θεωρητικά και όχι
ουσιαστικά και στην πράξη ).
Όλα τα συστήματα στοχεύουν στην ομαλή λειτουργία της
κοινωνίας όπου κάθε κοινωνική ομάδα ευημερεί τουλάχιστον όσον αφορά την
ικανοποίηση των υλικών αναγκών της ενώ της αναγνωρίζεται η αναγκαιότητα της / η
ζωτικότητα της ώστε να υπάρχει κοινωνική υγεία.
Σε θεωρητικό επίπεδο δεν προβλέπεται ούτε υπάρχει
κομματόσκυλο, αξιωματούχος που θέτει εαυτόν υπεράνω νόμου και / ή διαφθορά, με
την εξαίρεση των πλέον ξεπερασμένων και παλαιών – αρχαίων συστημάτων ‘ελέω
θεού’ ασύδοτης μοναρχίας, κατάλοιπο της οποίας ενυπάρχει επισήμως μόνο στην
περίπτωση του πάπα, που και αυτός θεωρητικά ελέγχεται από τους Θεϊκούς νόμους
και κανονικά περιορίζεται από αυτούς.
Όλοι μας όμως γνωρίζουμε ότι πρακτικά ποτέ μία τέτοια
ιδεώδης κατάσταση δεν μπορεί να υπάρξει απλούστατα διότι η πηγή του προβλήματος
δεν είναι καθ’ εαυτή η επιλογή του κοινωνικού συστήματος που εφαρμόζεται αλλά η
διαβλητότητα του από τα στοιχεία αυτά που, επανδρώνοντας τις θέσεις εξουσίας,
μετατρέπουν κάθε κοινωνικό σύστημα στο ένα και το αυτό εξάμβλωμα κοινωνικής
καταδυνάστευσης και καταπάτησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ασχέτως της ταμπέλας /
παντιέρας υπό την οποία το κάνουν.
Όπου υπάρχει καθεστώς ατιμωρησίας και αποφυγής ουσιαστικού
και αποτελεσματικού ελέγχου μίας ομάδας ή ατόμου από όλες τις υπόλοιπες, τότε
υπάρχει φασιστική / χουντοειδής / ναζιστοειδής δικτατορία ΑΣΧΕΤΩΣ ΑΠΟ ΤΟ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ / ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ.
Άρα, η πηγή του προβλήματος δεν είναι ούτε το τί σύστημα
επικρατεί θεωρητικά ούτε το αν το κόμμα είναι μικρό ή μεγάλο, πράσινο ή μπλέ ή
κόκκινο ούτε εάν οι δυνάστες του Λαού λέγονται κομματάρχες, αριστοκράτες,
επιχειρηματίες ή γαιοκτήμονες διότι απλώς έχουμε επιφανειακή παραλλαγή του
ακριβώς ίδιου έργου.
Η πηγή του προβλήματος είναι ο βαθμός που στηριζόμαστε
στην αντιπροσώπευση μας τυφλά και με λευκή επιταγή από άτομα, τα οποία
δεχόμαστε να μας κυβερνήσουν ενώ είμαστε τουλάχιστον το ίδιο ικανοί να
κυβερνήσουμε τους εαυτούς μας και τις τύχες μας.
Εάν αφήσουμε την εξουσία αυτή σε οποιοδήποτε άτομο άνευ
διαρκούς και ουσιαστικού ελέγχου και συμμετοχής μας στην διαδικασία
διακυβέρνησης της καθημερινότητας μας, είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα
καταλήξουμε στον ίδιο παρονομαστή που καταλήγουμε ιστορικά εδώ και αιώνες.
Η εξουσία δεν είναι φτιαγμένη για να την διαχειρίζεται
μία περιορισμένη ομάδα ατόμων, αλλά για να μοιράζεται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΕΞ ΙΣΟΥ σε
όλους που συμβάλλουν και διαβιούν στην κοινωνία. Αλλιώς επέρχεται εκφυλισμός και διαφθορά.
Ποιο λοιπόν είναι το φάρμακο σε αυτή την άρρωστη κατάσταση
που μας μαστίζει, όχι μόνο ως Έλληνες αλλά παγκοσμίως ως Ανθρωπότητα ;
Είναι η αμεσότητα στην διακυβέρνηση.
Είτε αυτό το ονομάσουμε Άμεση Δημοκρατία, είτε οπωσδήποτε
αλλιώς, η μόνη λύση στην καταπολέμηση της διαφθοράς, στην εξάρθρωση του
μεγαλύτερου ποσοστού της εγκληματικότητας, στην εξασφάλιση της ισότητας και της
αξιοκρατίας αλλά και στην ουσιαστική πλέον εξέλιξη της Ανθρωπότητας μέσω της
ανάδειξης των πραγματικών ταλέντων και χαρισμάτων σε κάθε τομέα ( χωρίς την
ανάγκη συμβιβασμού ή υποταγής σε ‘κλειδοκράτορες’ κάθε τομέα ) είναι η άμεση πρόσβαση στην καθημερινή διαμόρφωση
πολιτικής και διαχείρισης εξουσίας όλων ανεξαιρέτως των ενηλίκων Πολιτών με
σώας τα φρένας.
Στην φύση υπάρχει η έννοια του γενικού / συνολικού /
αθροιστικού διανύσματος ως το αποτέλεσμα του συνδυασμού πολλών διαφορετικών
παραγόντων δυνάμεων με διαφορετικές φορές και κατευθύνσεις, που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο κάθε ένα από αυτά τα
μικρότερα διανύσματα. Η πολυφωνία
λοιπόν και στην κοινωνία μας ως πραγματική πολυφωνία από κάθε μία μεμονωμένη
πηγή ( που είναι ο Πολίτης ) δεν θα καταλήξει σε τέλμα μη δυνατότητας επιλογής
πολιτικής κατεύθυνσης διαχείρισης εξουσίας αλλά στην αποκρυστάλλωση της
επιλογής που πραγματικά θα εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το σύνολο της
κοινωνίας.
Το μεγαλύτερο επιχείρημα ενάντια σε μία τέτοια προσέγγιση
στην διαχείριση εξουσίας είναι η δήθεν επίκληση απειρίας και μη γνώσης του Λαού
επί θεμάτων ειδικών ή εξειδικευμένων όπου μόνο ‘ειδικοί’ μπορούν ουσιαστικά να
μιλήσουν.
Αυτό είναι μία μεγάλη μπλόφα και απόπειρα αποπροσανατολισμού
που στηρίζεται στο γνωστό γκαιμπελιστικό μοτίβο του «είσαι αδαής κάτσε στην
άκρη».
Η πραγματικότητα είναι ότι οι υπουργοί / αξιωματούχοι / ηγέτες
/ διοικητές σπανίως είναι έστω και απλοί γνώστες του τομέα που αναλαμβάνουν,
αυτοί δε που έχουν να επιδείξουν συναφή ειδικότητα, σπανίως έως ποτέ έχουν την
δυνατότητα να επιδείξουν περιπτώσεις εφαρμογής της ειδικότητας τους με επιτυχία
σε πραγματικές συνθήκες. Εξ άλλου, για
αυτό έχουν έναν στρατό συμβούλους που τους λένε ( ή τους … ‘προτείνουν’ ) τί
πολιτική να ακολουθήσουν, διότι οι ίδιοι δεν γνωρίζουν.
Γιατί λοιπόν, εφ’ όσον έχουμε ειδικούς να καταθέτουν προτάσεις
με αιτιολόγηση σε ένα μη ειδικό, και συνήθως άσχετο με το θέμα, άτομο για να αποφασίσει, να μην έχουμε τους
ειδικούς αυτούς να καταθέτουν τις προτάσεις σε ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα άλλα
ενδιαφερόμενα και άσχετα με το θέμα άτομα ( δηλαδή ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ) ώστε να αποφασίσουν όλα μαζί και να βγάλουν την
καλύτερη δυνατή απόφαση ;
Δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία για την μη εφαρμογή της
Άμεσης Δημοκρατίας ως το πλέον λειτουργικό, οικονομικό και με μεγαλύτερη
αντίσταση στην διαφθορά σύστημα, ακριβώς διότι δεν στηρίζεται σε κανένα άτομο ή
ομάδα ατόμων προς διαχείριση της εξουσίας και αντιπροσώπευση της κοινωνίας (
δηλαδή την πηγή του τωρινού μας προβλήματος ) αλλά στηρίζεται σε όλη την
κοινωνία. Και επειδή υπάρχει στήριξη
για διαχείριση της εξουσίας σε όλη την κοινωνία αυτή η ίδια η φυσική, έμφυτη
ανάγκη προς επιβίωση εγγυάται την εξέλιξη της κοινωνίας αυτής σε λειτουργικά
σχήματα την φύση των οποίων δεν μας ενδιαφέρει να προβλέψουμε, όπως δεν μας
ενδιαφέρει να προβλέψουμε το σχήμα των κλαδιών του αναπτυσσόμενου δένδρου εφ’
όσον αυτά είναι δυνατά και αναπτύσσουν και καινούργια κλαδιά.
Για δε το θέμα της πρακτικότητας της εφαρμογής των
συστημάτων αυτών, υπάρχει ήδη πρόβλεψη για την δυνατότητα λειτουργίας τους χωρίς
τίποτα άλλο εκτός από μία απλή και εποικοδομητική αλλαγή της καθημερινής μας
ρουτίνας.