Ο πολιτικός εξτρεμισμός σε μία διχασμένη κοινωνία

 Γράφει ο Θάνος Δημάδης

 Το πρωτοφανές μακελειό του περασμένο Σαββάτου στην Αριζόνα των Ηνωμένων Πολιτειών δε αναβίωσε στους Αμερικανούς πολίτες μόνο τον εφιάλτη του φόβου, του τρόμου και της ανασφάλειας, ούτε απλά επανέφερε μετ' επιτάσεως το ερώτημα για την αξία της ανθρώπινης ζωής σε μία κοινωνία που όσο καλά οχυρωμένα έχει τα εξωτερικά της σύνορα άλλο τόσο απροστάτευτη παραμένει στο εσωτερικό της. Ο δραματικός χαρακτήρας του συμβάντος έρχεται να επισημάνει την ανάγκη να οριοθετηθεί εκ νέου το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται η κομματική αντιπαράθεση στη χώρα αυτή. Να καθορίσει και πάλι τα όρια ανάμεσα στην πολιτική και τη μισαλλοδοξία, την επιχειρηματολογία και τον διχασμό, τη διαφωνία και τον εκφοβισμό. Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα όρια μέχρι σήμερα είχα εξαλειφθεί, είχαν πάψει να είναι ορατά και μαζί με αυτά είχε χαθεί και το μέτρο που διαχωρίζει την πολιτική αρένα από ένα πολεμικό πεδίο μάχης.

Όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με την αμερικανική πολιτική από το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κι έπειτα, γνωρίζουν ότι τα στοιχεία την πόλωσης, της οξύτητας, της υπερβολής και των αρνητικών προσωπικών χαρακτηρισμών είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα και έναν........... ιδιάζοντα ρόλο σε όλες τις πολιτικές αναμετρήσεις μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Τελευταία, όμως το διχαστικό κλίμα που πυροδότησε η αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση στην υγεία και το οποίο κορυφώθηκε στις περασμένες εκλογές του Νοεμβρίου προκάλεσε πολωτικές συσπειρώσεις στον πολιτικό σύστημα αλλά, κυρίως, στην ίδια την κοινωνία. Ας μη ξεχνάμε ότι είναι η ίδια Αμερικανική κοινωνία που δεκαετίες ολόκληρες ταλανίζεται από σφοδρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Ιστορικά μάλιστα αυτές εκφράστηκαν με ιδιαίτερα αποτροπιαστικές πρακτικές που είχαν στοιχίσει και πάλι την απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Τη δεκαετία του '60 η Αμερική κλυδωνίστηκε στο εσωτερικό της από ακραίες ιδεολογικές συγκρούσεις με επίκεντρο τον Κομμουνισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πόλεμο στο Βιετναμ σηματοδοτώντας μία σειρά από δολοφονικές απόπειρες και δολοφονίες που άλλαξαν την κατεύθυνση της ιστορίας της χώρας. Λίγο αργότερα τη δεκαετία του '90, οι βαθύτατα πολιτισμικές αντιθέσεις που ήρθαν στην επιφάνεια πάνω στα ζητήματα του δικαιώματος οπλοκατοχής ή έκτρωσης για τις γυναίκες, οδήγησαν στη μαζική δολοφονία 168 ανθρώπων από έκρηξη βόμβας στην Οκλαχόμα και την τρομοκράτηση εκατοντάδων άλλων στην Ατλάντα και σε άλλες νότιες πολιτείες της Αμερικής από εξτρεμιστικά ακροδεξιά στοιχεία. Σήμερα, με αφορμή το αιματηρό συμβάν της Αριζόνα, αναδύονται ξανά με οδυνηρό τρόπο οι συνέπειες που επιφέρει η πρακτική του πολιτικού εξτρεμισμού σε μία βαθιά διχασμένη και εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία της μαζικοποίησης, όπως η Αμερικανική.

Τώρα όμως η ευθύνη για την τραγική κατάληξη χρεώνεται σχεδόν αποκλειστικά στο ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο στην ουσία έστρωσε το χαλί για την ανάδειξη και την ισχυροποίησης μίας πολιτικής κουλτούρας που διαπνέεται από τις σκοτεινές πτυχές και παραμέτρους ενός πολιτικού εξτρεμισμού, τις περισσότερες φορές με σκοπό το πολιτικό κέρδος από εκείνους που επενδύουν σε αυτόν. Και το πρόβλημα εδώ δεν είναι οι κάθε λογής πολιτικοί ακτιβιστές είτε αυτοί ανήκουν στο δημοφιλές κίνημα του Τσαγιού είτε οπουδήποτε αλλού.

Αντίθετα, το πρόβλημα φαίνεται να έγκειται στους πολιτικούς τους ταγούς, οι οποίοι στην εποχή της τηλεοπτικής και διαδικτυτιακής Δημοκρατίας, επενδύουν στην πολιτική του περιθωρίου, του εύκολου εντυπωσιασμού και της ακραίας πόλωσης, στοιχεία τα οποία στις αχανείς εκλογικές περιφέρειες της Αμερικής θα τους βοηθήσουν να κερδίσουν είτε κάποιους σπόνσορες- χρηματοδότες είτε κάποια λεπτά δημοσιότητας στα μέσα ενημέρωσης. Ως επί το πλείστον, όμως, είτε αδιαφορώντας για τις συνέπειες είτε- ακόμα χειρότερα- έχοντας άγνοια του κινδύνου για τις επικίνδυνες ατραπούς που όπως βλέπουμε σέρνουν την κοινωνία τους. Περιστατικά όπως αυτό με θύμα την Βουλευτή των Δημοκρατικών και την απώλεια έξι ανθρώπινων ψυχών ούτε αμελητέα είναι ούτε προφανώς τυχαία.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι μόλις τους πρώτους τρεις μήνες του περασμένου Μαρτίου- υπό τη σκιά της πολιτικής αντιπαράθεσης για την υγεία- η αστυνομία κατέγραψε 42 περιστατικά απειλών ή επιθέσεων εναντίον βουλευτών, αριθμός ρεκόρ για τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Άραγε τη λύση σε όλα αυτά μπορούν να τη δώσουν τα αυξημένα μέτρα φρούρησης των αμερικανών πολιτικών; Ερώτημα που συζητείται πλέον ανοιχτά και το οποίο αν τελικά μονοπωλήσει τις επόμενες μέρες το δημόσιο διάλογο στην Αμερική, θα είναι- εκτός όλων των άλλων- αποπροσανατολιστικό.

*  Ο Θάνος Δημάδης είναι ανταποκριτής για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ από την Ουάσινγκτον.