Είναι βέβαιο ότι κάτι συμβαίνει με τον πρωθυπουργό. Ενώ σχεδιάζει έναν μαραθώνιο ανεπίσημων με γεύμα, ημιεπίσημων με πρωινό και επίσημων με καφέ και κουλουράκια επισκέψεων σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, κατά έναν ανεξήγητο τρόπο στο πρόγραμμά του δεν περιλαμβάνεται η Γαλλική Πολυνησία. Πολιτικοί αναλυτές και οικονομικοί παράγοντες σπάνε το κεφάλι τους για να καταλάβουν γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου δεν συμπεριέλαβε τα νησιά Μπόρα-Μπόρα στην ταξιδιωτική ατζέντα των 100 πρώτων ημερών του 2011. Ξεκίνησε από το Παρίσι, για να ακολουθήσουν Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Βερολίνο, Λονδίνο, ΗΠΑ και όποια Σκανδιναβική χώρα προθυμοποιηθεί να τον προσκαλέσει για οτιδήποτε θα έχει να κάνει με την πράσινη ανάπτυξη, την βιόσφαιρα και τις προκλήσεις του Νέου Καπιταλισμού στον Παλαιό Κόσμο, αλλά αγνόησε το ζωντανό παράδειγμα της βιοοικονομικής που δεν είναι άλλο από το κεντρικό τμήμα της συστάδας των νησιών Leeward.
Μόνον εκεί θα μπορούσε να μελετήσει το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο της υφιστάμενης διαταραχής των χρηματαγορών, που μακροχρονίως επηρεάζει την βιολογική ισορροπία του κόσμου. Παράλληλα το μεσημέρι θα μπορούσε να ξεκουραστεί στην παραλία Matira που διαθέτει λευκή άμμο και ζεστά, ρηχά νερά, ενώ στη............λιμνοθάλασσα του νησιού που είναι πασίγνωστη για τον υποβρύχιο πλούτο της, θα μπορούσε να διαπιστώσει την αρμονική λειτουργία του οικοσυστήματος, η οποία με τη σειρά της διδάσκει ότι η λογική της αξίας αντιτίθεται σε εκείνη της φυσικής πραγματικότητας. Για να διορθωθεί αυτή η αντινομία θα μπορούσε να υποστηρίξει την έκδοση ευρωομολόγων, αφού όμως πρώτα βουτήξει στον κοραλλιογενή δακτύλιο των Μπόρα-Μπόρα με μάσκα και βατραχοπέδιλα.
Καταδυόμενος μέσα σ’ αυτόν τον παράδεισο θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι η λογική της τρόικας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναπαράσταση της διαχείρισης ενός νεκρού πράγματος, του κεφαλαίου, που ως πρακτική καταλήγει να υποβιβάζει τον άνθρωπο. Όμως για να μην αναγκαστεί να καταραστεί την ώρα και την στιγμή που εκλιπαρούσε για τον «καταραμένο μηχανισμό», θα μπορούσε, θαυμάζοντας μία κοραλλιογενή συστάδα, να αναλογιστεί ότι η σκοπιμότητα του συνόλου (παγκοσμιοποίηση) υπερέχει των σκοπιμοτήτων των υποσυστημάτων (εθνική οικονομία), ενώ η σκοπιμότητα ενός ανώτερου επιπέδου οργάνωσης (χρηματοπιστωτική ελίτ) υπερισχύει της σκοπιμότητας ενός κατώτερου επιπέδου (εθνική κυριαρχία). Άλλωστε η ανάπτυξη ενός κυττάρου για τον ίδιο του τον εαυτό ισοδυναμεί με καρκίνο. Άρα βιολογικώς και μακροσκοπικώς, η ζημιά που κάνει η τρόικα στην ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι λειτουργεί υπέρ του συνόλου των κυττάρων της ευρωζώνης και κυρίως των αναπαραγωγικών κυττάρων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και στο σημείο αυτό ο πρωθυπουργός μας να αναδυθεί ανακουφισμένος.
Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν θα έβρισκε τόσο πειστικές απαντήσεις για να εξηγήσει την ελληνική «θυσία» στο πλαίσιο μιας ανώτερης σκοπιμότητας – την οποία δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται οι ιθαγενείς - η οποία ορίζει εντέλει την οργάνωση των επιμέρους τμημάτων και στοιχείων που συνιστούν το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Μόνον έτσι θα μπορούσε να παρουσιάσει την φτωχοποίηση της Ελλάδας ως εντροπικό παράδειγμα προς μίμηση και να ζητήσει την έκδοση ευρωομολόγων για να μην πάει χαμένο (το παράδειγμα). Φοβάμαι όμως ότι ούτε αυτήν την προσπάθειά του θα κατανοούσαν οι θυσιαζόμενοι ιθαγενείς, καθώς τούτη η ανώτερη σκοπιμότητα παραγνωρίζει την (κατώτερη) ύπαρξή τους.
Βέβαια, αντί ο Γιώργος Παπανδρέου να ξοδεύει τον ελληνικό λαό με όλα αυτά τα ταξίδια, για να γνωρίσει ο κόσμος τον αλτρουισμό και την βιοοικονομική του προσήλωση, θα μπορούσε να ρίξει μια ματιά στο «πόρισμα» του Γιώργου Βέλτσου που μάλλον στέλνει σύσσωμη την κυβέρνηση στα μη … ανακυκλώσιμα. Δείχνει, δηλαδή, ότι αλλού είναι το πρόβλημα της Ελλάδας και αλλού ψάχνει την λύση του ο πρωθυπουργός. Εάν ψάχνει πράγματι κάποια λύση και δεν αναζητεί, όπως φαίνεται, την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού προβλήματος μέσα στο οποίο θα ταιριάζει καλύτερα το πρόβλημα της Ελλάδας. Πρώτα μας έκανε εξαίρεση και τώρα ζητεί να γίνουμε στοιχείο του κανόνα που πρέπει να θεσπιστεί εξ’ υπαρχής ως εξαίρεση. Μόνο που για να γίνει αυτό θα πρέπει η ανομία να γίνει κανόνας δικαίου και στην ΕΕ εκτός από την Ελλάδα. Θα πρέπει με άλλα λόγια η ΕΕ να δεχτεί ότι βρίσκεται η ίδια ενώπιον της απειλής χρεοκοπίας και να συμπεριφερθεί όπως η πλειοψηφία του ελληνικού κοινοβουλίου ενώπιον της απειλής του Γιώργου: χρεοκοπία ή μνημόνιο, όπως θαυμάσια την περιγράφει ο Γ. Βέλτσος.
«Με το μνημόνιο ισχύει το εξής: διαμορφώνεται ένα κανονιστικό πλαίσιο το οποίο πλαισιώνει μια ανομία, παρά την υπερψήφιση του μνημονίου από τη Βουλή, για τον απλούστατο λόγο ότι η υπερψήφιση αυτή έγινε εν όψει της χρεοκοπίας της χώρας. Εν όψει μιας «κατάστασης ανάγκης» όπου αυτό που κυριαρχεί είναι η ισχύς (του νόμου) χωρίς τον νόμο, παρά τον νόμο. Πράγμα που επιβεβαιώνει την άποψη του Agamben ότι «για να εφαρμοστεί ένας κανόνας, χρειάζεται σε τελευταία ανάλυση να ανασταλεί η εφαρμογή του, να δημιουργηθεί μια εξαίρεση». Αυτήν την εξαίρεση (χρεοκοπία) επικαλείται η κυβέρνηση προκειμένου να εφαρμόσει τον νόμο, αλλά και λόγω αυτής της εξαίρεσης θα μπορούσε εξίσου να μην τον εφαρμόσει, οδηγώντας (νόμιμα) τη χώρα σε μονομερή αναδιάρθρωση χρέους.
Εάν η χρεοκοπία της Ελλάδας θεωρηθεί ως «κατάσταση ανάγκης», τότε γιατί τα επιχειρήματα υπέρ του μνημονίου να μην αντλούνται και από την πολιτική θεολογία; Και γιατί να μην αρκεσθεί ο πρωθυπουργός στο απλούστερο των επιχειρημάτων: ότι η ισχύς του νόμου ο οποίος επικύρωσε τη δανειακή σύμβαση είναι κυρίως αυτό που τον ενδιαφέρει; Η ισχύς δηλαδή, εξαιτίας της οποίας ο νόμος θα είναι νόμος λόγω της ακαταμάχητης δύναμής του. Αλλά, συγχρόνως, δεν θα είναι αποτελεσματικός λόγω της εγνωσμένης αδυναμίας του να πείσει τους πολίτες, πράγμα που φάνηκε με την αποχή στις πρόσφατες εκλογές.
Στη μυστικιστική βάση της κυριαρχίας, παρά τις εκκοσμικεύσεις των μίντια (ή το αντίθετο;), στηρίζεται και ο πρωθυπουργός, επειδή εν αρχή είναι η ισχύς, και όχι ο λόγος. Η δικαιοσύνη άλλωστε, ως «νομολογία», ουδέποτε υπήρξε δικαιοσύνη.
Δίκαιο μνημόνιο; Ναι, γιατί είναι νόμος: άρα άδικο.
Για να ήταν δίκαιο το μνημόνιο, θα έπρεπε η Βουλή να μπορούσε να υπερψηφίσει και την υποτιθέμενη δικαιοσύνη του, δηλαδή εκείνη τη διαπλαστική ερμηνευτική δυνατότητα στην οποία θα συνέβαλλαν όλοι (πολιτικοί, κοινωνικοί εταίροι, σοφοί). Αλλά αυτήν τη διαπλαστική ερμηνεία, η κυβέρνηση των ανοιχτών διαβουλεύσεων την κρατάει δυστυχώς κλειδωμένη. Να υποθέσω λόγω αυταρέσκειας – αν κρίνω από τον τελευταίο καφκικό φύλακα μπροστά στον νόμο, τον Θεόδωρο Πάγκαλο;
Οπότε η δικαιοσύνη στην Ελλάδα μένει να έλθει, φοβούμαι, μετά την πτώχευση. Αν και τότε, θα ισχύει ο νόμος της ζούγκλας.»
Αν δεν έχει καταλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου ότι εξαιτίας της αποδυνάμωσης της ισχύος της δικής του και της χώρας, για την οποία φέρει σημαντική ευθύνη (όχι όμως την αποκλειστική), αναγκάζεται να νομοθετήσει την ισχύ των δανειστών μας, την ανομία στο εσωτερικό και να προπαγανδίζει στο εξωτερικό μια καπιταλιστική δικαιοσύνη που θα δικαιώνει τους ανθρώπους του «έξυπνου χρήματος», τότε μάλλον δεν γνωρίζει τίποτα από … ζούγκλα και την βιοοικονομία της, Αστειευόμουν, φυσικά, παραπάνω. Δεν έχει καμία σχέση η βιοοικονομική προσέγγιση με την παγκόσμια διακυβέρνηση που οραματίζεται ο Γιώργος. Ψάχνει βιολογικό πρότυπο όπως όλοι οι ολοκληρωτισμοί, αλλά όσο το πλησιάζει τόσο θα ταράζεται η φύση ολόκληρη. Αντίθετα η «θεραπεία σοκ» που εφαρμόζεται στην Ελλάδα έχει σχέση με την παγκοσμιοποίηση αυτής της μορφής που οραματίζεται ο πρωθυπουργός, αλλά και την ζούγκλα που προαπαιτείται για να αναδειχθεί από κάποιος επιτήδειους η ανάγκη κάποιου Ταρζάν. Ίσως ο Γιώργος να μην θέλει να ξέρει τίποτα από την ζούγκλα. Ίσως, για να αποφύγει την ζούγκλα, στην δημιουργία της οποίας μετά βεβαιότητας οδηγούν οι επιλογές του, να αποφάσισε να βρίσκεται όσες ώρες γίνεται λιγότερο στην Ελλάδα. Ας βάλει λοιπόν και τα Μπόρα-Μπόρα στο πρόγραμμά του κι ας απολαύσει την πρωθυπουργία του μακριά από την ζούγκλα που πλέον δεν φαίνεται να σηκώνει ούτε τον Ταρζάν, ούτε ταρζανιές!