Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Τις χθεσινές
διαμαρτυρίες των πολιτών που προκάλεσαν η αλόγιστη πολιτική της κυβέρνησης
εφαρμόζοντας φασιστικά (αποφασίζομεν και διατάσσομεν) μέτρα απαράδεκτα και απάνθρωπα
σε βάρος όλων των Ελλήνων, σημάδεψε η επίθεση και ο τραυματισμός του πολιτικού
κυρίου Χατζηδάκη από αγανακτισμένους πολίτες.
Σήμερα στα κανάλια το
θέμα απασχόλησε επί μακρόν το
ειδησεογραφικό μέρος, ενώ οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων καθώς και κάθε νοήμων
πολίτης (πιστεύω πως) καταδίκασαν το γεγονός.
Όμως ας μου επιτραπεί
να διατυπώσω την άποψή μου.
Ακούγοντας σε δελτίο
ειδήσεων κάποια κυρία, αν θυμάμαι καλά ήταν αντιπρόεδρος της Βουλής να αναφέρεται
στο επεισόδιο χαρακτηρίζοντας το έργο των «γνωστών αγνώστων», ενοχλήθηκα.
Η επίθεση δεν ήταν έργο
των «γνωστών αγνώστων».
Οι «γνωστοί άγνωστοι»
δεν δρουν έτσι, τους..........
έχουμε δει άπειρες φορές, τους έχουμε απολαύσει στα
ανδραγαθήματά τους και μπορούμε να τους ξεχωρίσουμε από τα καλυμμένα τους πρόσωπα.
Αυτοί που επιτέθηκαν
(κακώς πάντα) στο άτυχο πολιτικό, ήταν πολίτες αγανακτισμένοι. Πιστεύω δε ότι
οποιοσδήποτε πολιτικός ήταν στη θέση του Χατζηδάκη τα ίδια θα πάθαινε. Το γεγονός
ότι ο Χατζηδάκης δεν έχει ακουστεί και δεν έχει στιγματισθεί ως «πολιτικό παράσιτο»,
και έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ήταν λάθος του που βγήκε στο δρόμο. Ακριβώς
επειδή δεν είχε λόγο να κρυφτεί.
Όλοι οι άλλοι, οι
γνωστοί-γνωστοί και όχι «άγνωστοι», αυτοί που έχουν λερωμένες τις φωλιές τους τέτοιες
ώρες «λουφάζουν» γιατί γνωρίζουν τις κακοτοπιές. Ξέρουν και εξαφανίζονται.
Και τώρα ας εξετάσουμε
αυτή την ίδια τη πράξη, ως πράξη βίας.
Η βία έχει ή εκφράζεται
με πολλές μορφές: σωματική, ψυχολογική, συναισθηματική, λεκτική, απειλές,
εκβιασμοί, απομόνωση, εξαναγκασμός, εκμετάλλευση, συμπεριφορές παρενόχλησης, και
τέλος πάντων μεταξύ όλων και η οικονομική βία, όπου επιβάλλεται με τον έλεγχο της περιουσίας και των
εσόδων του θύματος ή και κατάχρηση, καλλιέργεια οικονομικής εξάρτησης
(απαγόρευση εργασίας, αποκλεισμός χρηματοπιστωτικών πόρων και δυνατότητας
εργασίας, κλπ.), οικονομικές αποφάσεις χωρίς την συναίνεση των πληττομένων.
Θα πρέπει να αποδεχτούμε και το γεγονός ότι
η βία είναι πράξη αντίδρασης. Που σημαίνει ότι για να εκδηλωθεί έχει προηγηθεί
μια άλλη πράξη αντίθετη.
Έχουν προηγηθεί εδώ τα σκληρά και φασιστικά
μέτρα της κυβέρνησης που τείνουν να εξαθλιώσουν την κοινωνία σε χρόνο ρεκόρ,
που έχουν χαρακτηρισθεί διεθνώς σαν τα πιο σκληρά μέτρα που έχουν ποτέ επιβληθεί.
Και επειδή όλοι αυτοί που ζητούν αλλά και
αυτοί που επιβάλλουν παρόμοια φασιστικά μέτρα είναι στο απυρόβλητο διότι «τα έχουν»
και δεν τους πλήττουν, παίρνουν τις όποιες αποφάσεις με πολύ ελαφριά καρδιά.
Ποσώς τους ενδιαφέρει αν οι πολίτες δεν έχουν
πόρους να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες, αν η αύξηση των φόρων σημαίνει
νέκρωση της αγοράς με συνέπεια την στέρηση φορολογικών εσόδων των δημοσίων ταμείων,
απολύσεις εργαζομένων, αν η έξαρση της ανεργίας παράλληλα σημαίνει και τεράστια
στέρηση εσόδων σε ασφαλιστικά ταμεία για πληρωμή συνταξιούχων, και στο κάτω κάτω
πόσο θα κρατήσει αυτό;
Ποια μέτρα για ανάπτυξη έχουν λάβει οι
πολιτικοί, μέτρα που θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί από αυτά της βίας των
φορομπηχτικών;
Όταν για χρόνια όλοι μας δεχόμαστε μια αλόγιστη
πλύση εγκεφάλου με βομβαρδισμό από όλα τα μέσα για τα αγαθά της «άνετης» και «ξέγνοιαστης»
ζωής που μπορούμε να απολαύσουμε με δάνεια, για να μπορούμε να αποκτήσουμε το
αυτοκίνητο ή το σπίτι των ονείρων μας, να πάμε με δάνειο διακοπές σε εξωτικές χώρες,
να ψωνίζουμε μόνο με την επίδειξη της χρυσής ή ασημένιας καρτούλας μας με συνέπειες
να έχουμε υποθηκεύσει την οικονομική μας ύπαρξη στις τράπεζες, ξυπνάμε ξαφνικά
μια ωραία πρωΐα και διαπιστώνουμε ότι οι μισθοί και οι συντάξεις μας που με βάση
αυτών είχαμε προγραμματίσει την οικονομική μας συμπεριφορά έχουν εξανεμιστεί,
και αδυνατούμε πλέον να εξοφλήσουμε ακόμα και τους λογαριασμούς του τηλεφώνου
και του ρεύματος.
Οι Τράπεζες έχουν οργανώσει πλέον τμήματα «παρενόχλησης»
των οφειλετών για να εισπράξουν τα οφειλόμενα -από αυτούς που μέχρι πριν λίγο
καιρό τους παρακαλούσαν να τους δώσουν δάνεια-, προκειμένου να μειωθούν κατά το
δυνατόν οι ανείσπρακτες οφειλές και κατά συνέπεια οι επισφάλειες τους.
Όταν λοιπόν ο πολίτης έχει χάσει τον ύπνο
του και έχει το άγχος ακόμα και της επιβίωσής του, είναι επόμενο να του γίνει η
βία μόνιμος σύντροφος, να την εκδηλώνει με πρώτη ευκαιρία και να στρέφεται επί
δικαίων και αδίκων.
Αυτοί λοιπόν που «καταδικάζουν» απερίφραστα
τέτοιες συμπεριφορές μέσα στην ασφάλεια του κτηρίου της Βουλής, ας κοιτάζουν πότε-πότε
τον καθρέφτη τους για να γνωρίζουνε τους φταίχτες.
Συμφωνούμε όλοι με τη χθεσινή δήλωση του
κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «Η δημοκρατία ούτε
φιμώνεται, ούτε τρομοκρατείται».Ο φασισμός όμως κύριε Πεταλωτή ;;;;;;;;;