Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Ως κατά τον δάσκαλο Βάρναλη και την
ιστορία γνωστό, (σε ποιους και πόσους δεν ξέρω), επικεφαλής της ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας ήταν οι τάξεις των συγκλητικών και των ιππέων οι οποίοι
συγκροτούσαν την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της Ρώμης. Οι
συγκλητικοί είχαν ψυχή τε και σώματι αφιερωθεί στην πολιτική κι όσες «δουλειές ή
δουλείες» είχαν, τις σερβίριζαν στους ιππείς.. Κατά την σημερινή ορολογία
τα golden
boys της εποχής οι οποίοι δια
μέσου του διεφθαρμένου κράτους
(σιγά μην πρωτοτύπησαν οι ΣημιτοΜητσοτάκηδες και οι λοιποί
ΡουσσοΤσουκατοΜαντέληδες φτωχοί συγγενείς τους), δραστηριοποιούνταν με τους
τραπεζίτες, (εκ θεού και όχι εκ του homo
sapiens
μας προέκυψαν αυτοί που κατά τις συκοφαντικές διαδόσεις των κακών κομμουνιστών
και άλλων εχθρών της Ρώμης δάνειζαν με το ληστρικό επιτόκιο 48% κράτος και
ιδιώτες), τους εργολάβους (αρχαιότεροι πάντων ημών αλλά κι από τις
πουτάνες ακόμη) και τους δημοσιώνες.. (Πρόγονοι των Βυζαντινών
βασιβουζούκων)..
Οι εργολάβοι αναλάμβαναν υπό την σκιά της
δημοσιότητας τεράστια δημόσια έργα σε μεταξύ τους στημένους διαγωνισμούς
(εκσυγχρονίστηκαν σήμερα στις απ’ ευθείας αναθέσεις) και οι
δημοσιώναι τα των εισπράξεων περαιτέρω. (Κάτι σαν θηριώδεις ένοπλοι
μπράβοι εισπρακτικών εταιριών ήταν, που έγδυναν τους αγρότες και τους τεχνίτες
ως το κόκαλο..) Οι σκατόφατσες αυτές σύστηναν από κοινού
υπερκοστολογημένες εταιρίες (consortioum) που εξέδιδαν
μετοχές (ώπα τις, εκατονταετίες δουλεύεται η .....μηχανή) επί των εκποιηθέντων γαιών (νάτα τα
κρατικά φιλέτα) για να χρηματοδοτούνται και από τους πληβείους τα έργα τους,
έτσι ώστε να μειώνεται στο απόλυτο μηδέν το αναλαμβανόμενο ρίσκο. Επειδή όταν οι
«γαίες» αποδεικνύονταν
αντιπαραγωγικές έσκαγαν κατά βούληση τις εταιρίες τους σαν φούσκες, για να
διαπιστώσουν οι κάτοχοι των μετοχών πως με την επενδυτική τους «επιτυχία»
απλώς είχαν αγοράσει σε τιμές ευκαιρίας τον θάνατό τους.. (ή τα
swarps τους κατά
την σύγχρονη τραπεζική γλώσσα.)
Με την εισβολή όμως του Αννίβα άρχισε το Ρωμαϊκό κράτος
να δανείζεται από τους τραπεζίτες μέχρι σκασμού ώσπου όταν ξόδεψε και την
έσχατή του πεντάρα στην άμυνά του, βρήκε τους τραπεζίτες να έχουν προνοητικά
συστήσει μαζί με τους δημοσιώνες και τους ιππείς μια ιδιότυπη σύμπραξη, την
οποία ονόμασαν αγορά.. Δια μέσου αυτής της αγοράς εκτός του ότι εκβίαζαν για
την είσπραξη των δανεικών, λάδωναν (νόμιμες προμήθειες τις ονομάζει το ΝΕΟΠΑΣΟΚ)
και μια σειρά από συγκλητικούς στην σύναψη νέων δανείων για την αποπληρωμή των
παλαιών, υποθηκεύοντας όμως μέχρι του τελευταίου πλακιδίου ενός ψηφιδωτού την
δημόσια περιουσία! (Οποιαδήποτε συσχέτιση με το σημερινό μνημόνιο μόνο ως
διαβολική σύμπτωση μπορεί να καταγραφεί!!).. Αρκεί από μόνη της ως απόδειξη, η
παραπομπή σε επιστολή ενός μεγαλοδικηγόρου της εποχής, του Κικέρωνα,
οποίος, τι αχρείος, αυτοαποκαλούνταν και.. ηθικός φιλόσοφος!!!
(Όμοιοί του οι Τάκιτος και Σενέκας τάχα δάσκαλοι αξιών ανθρωπισμού, όντας όμως ο
ένας μέγας τοκογλύφος και ο άλλος μέγας αυλόδουλος!). Γράφει λοιπόν ως διοικητής
της Κιλικίας αλλά και ως εκπρόσωπος της Βιθυνιακής εταιρίας προς τον Φούριο
Κάσσιπο γαμπρό του και ταμία ( κάτι σαν το σημερινό πολιτικό όνειδος τον
Παπακωσταντίνου) μιας δημόσιας εταιρίας που εκποιούσε τους φόρους από τις
δημόσιες γαίες:
«Κάνε ότι μπορείς.. (να πάρει η εταιρία την
δουλειά).. Ξέρω ποια και πόση είναι η επιρροή ενός ταμία και αν το
πετύχεις σου υπενθυμίζω πως εκτός του αναληφθέντος προσωπικού χρέους για την
εκδούλευση η Βιθυνιακή εταιρία γνωρίζει τους τρόπους ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ!!» (κοντά στον νου ή την συγγένεια κι η γνώση περί ποίου
διακυβεύματος επρόκειτο..)
Τώρα ίσως τεθεί ερώτημα σε σχέση με το μέγεθος και το
πόθεν έσχες του πλούτου που τέλος πάντων διαχειριζόταν η Ρώμη για να διατρέφει
πολυτελώς τόσα κοινωνικά παράσιτα. Πηγή πρώτη οι τεράστιες πολεμικές
αποζημιώσεις που κατέβαλαν τα νικημένα κράτη μεταξύ των οποίων και εμείς
φυσικά. Στο ασύλληπτο για την εποχή ποσό των 150 εκατομμυρίων χρυσών
φράγκων(!) έχει υπολογιστεί και μόνο κατά τον πρώτο αιώνα της Ρωμαϊκής
παντοδυναμίας.. Πηγή δεύτερη η πολιτισμική λεία που μετέφεραν στην Ρώμη οι
νικηφόροι στρατηγοί. Από ιστορικούς έχει δηλωθεί πως αυτοί αποθησαύρισαν τη
ανοχή της εξουσίας (άλα τις επισημοποιημένη φοροδιαφυγή!) στα προσωπικά τους
σεντούκια τουλάχιστον ένα ισόποσο μέγεθος με εκείνο που συγκεντρώθηκε επισήμως
στα ταμεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πηγή τρίτη η απλήρωτη εργασία των δούλων
και ιδιαίτερα εκείνη των αργυρορυχείων της Ισπανίας στην Καρθαγένη, υπό το
αποπνικτικό σκοτάδι των οποίων αντιπάλευαν τα δηλητηριώδη σωθικά της γης 40000
εξαθλιωμένοι άνθρωποι.. Να γιατί η Ρώμη έκανε επεκτατικούς πολέμους (κυρίως στην
Ασία ως προπομποί του Μπους κι ας είχαν άγνοια του μαύρου χρυσού) και οι
αξιωματικοί της σφάζονταν στις ποδιές των συγκλητικών με όλα τα θεμιτά και
αθέμιτα μέσα να γίνουν στρατηγοί. (Ντόναλτ Ράμφσελντ).. Επειδή εκτός της
επίσημης ανταμοιβής είχαν και τα τυχερά τους από το πλιάτσικο!!! Ωστόσο
επιτέλους. Διατρέχοντας αγωνιωδώς την ιστορία συναντηθήκαμε με την πρώτη μεταξύ
ημών και εκείνων διαφορά. Οι δικοί μας πολιτικοί στρατηγοί μη διαθέτοντας
ούτε τα κότσια μα ούτε και τις υποδομές που απαιτούν οι ιμπεριαλιστικοί
πόλεμοι το πλιάτσικο το κάνουν κατά των ομογενών τους. Του Ελληνικού
λαού!!
Έτσι. Χρόνια καλά, χρόνια
απελευθερωτικά!!!
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Eandrik@otenet.gr