Γράφει η Τζένη Κ.
Για ποια ικανότητα σύνθεσης μας μιλάνε οι σοφοί της εποχής; Αφού όλες
οι πρόσφατες ελληνικές συνθέσεις έχουν μέσα τους το σπόρο της διάλυσης
και της αλλοτρίωσης. Και δεν πρόκειται για ένα σπόρο που βρέθηκε εκεί
λόγω του ανέμου, της βροχής ή των κάθε λογής κύκλων της ζωής και της
εξέλιξης. Είναι ένας σπόρος που τον βάζει στο ενδεδειγμένο μέρος
ανθρώπινο χέρι ή καλύτερα, εξουσιαστικός νους, στο πλαίσιο της
προσπάθειας επιμόλυνσης των αποτελεσμάτων.
Μες στην ανάγκη για διατήρηση της τάξης σπέρνεται φόβος. Μες στο φόβο
ευδοκιμεί η ατομικότητα και η αυτοσυντήρηση. Μες στην ατομικότητα και
την αυτοσυντήρηση ζει η αλληλοϋπονόμευση. Μες στην αλληλολοϋπονόμευση
ρίχνουν θεμέλια τα επιχειρήματα των κρατούντων. Μες στα επιχειρήματα των
κρατούντων απλώνει τις ρίζες του το τέλος της τάξης, όπως την ξέραμε.
Μέσα στην πολυφωνία σπέρνεται η πολυμορφία της συμφέρουσας άποψης.
Μες στην πολυμορφία της ίδιας συμφέρουσας άποψης ευδοκιμεί το αδιέξοδο.
Μες στο αδιέξοδο στήνουν το σπιτικό τους ο παραλογισμός ή η νάρκη. Μες
στον παραλογισμό ανθίζουν επικίνδυνες θεωρήσεις και μες στη νάρκη κάνουν
καριέρα οι εφιάλτες του ξύπνιου. Μες στους.........
εφιάλτες του ξύπνιου και μες
στις επικίνδυνες θεωρήσεις ρίχνει τις ρίζες της η ανάγκη για επαναφορά
μιας κάποιας λογικής, ενός ρεαλισμού. Μέσα σ’ αυτή την ανάγκη βρίσκει
γόνιμο έδαφος η ισχυρή, πολύμορφη συμφέρουσα άποψη και το τέλος της
πολυφωνίας, όπως την ξέραμε.
Μέσα στη δουλειά σπέρνεται η ανασφάλεια. Μέσα στην ανασφάλεια
ευδοκιμεί η χρηστικότητα. Μες στη χρηστικότητα ανοίγουν οι τρύπες που
καταπίνουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία. Μες στη στερεμένη
φαντασία μπήγει τις αντλίες της, για να εξορύξει καύσιμο από θαμμένες
ψυχές, η δουλεία. Μες στη δουλεία αποσυντίθεται η δουλειά, όπως την
ξέραμε.
Μέσα στο άδικο σπέρνεται η μαντρωμένη αγανάκτηση. Μες στη μαντρωμένη
αγανάκτηση βελάζει ο τράγος που θέλει να παραμείνει επιβήτορας του
κοπαδιού, όταν ο θυμός θα αμολήσει τα ζωντανά έξω. Μες στο βέλασμα του
τράγου συνθέτονται υποτιθέμενα εμβατήρια νίκης. Μες στα υποτιθέμενα
εμβατήρια της νίκης του τράγου, παύει ν’ ακούγεται η μαντρωμένη
αγανάκτηση. Μες στη σιωπηρή αγανάκτηση χτίζει τις πολεμικές του βάσεις
το άδικο, όπως το ξέραμε.
Μες στις πορείες φυτεύονται κουκούλες. Μες στις κουκούλες φυτεύονται
μετατοπίσεις ενδιαφέροντος, εν δυνάμει αίμα, εν δυνάμει θάνατοι. Μες
στις μετατοπίσεις ενδιαφέροντος, στο αίμα και στους θανάτους που
περιμένουν το σήμα, για να παρέμβουν, ευδοκιμεί η απαξίωση και ο
διχασμός. Μες στην απαξίωση και στο διχασμό αναπτύσσεται η κουκούλα ως
τρόπος δράσης και διαχείρισης της δράσης. Μες στη διαχείριση της δράσης
πλέκει τον ιστό του το τέλος του ανήσυχου πολίτη, όπως τον ξέραμε.
Μέσα στην αφαίρεση δικαιωμάτων θάλλει η κοινωνική ασυμμετρία. Μες
στην κοινωνική ασυμμετρία βρίσκει γόνιμο έδαφος η απληστία των λίγων.
Μέσα στην απληστία των λίγων χτίζει τσιμεντένιο ουρανοξύστη η φτώχεια
και η εξαθλίωση των πολλών. Από κει πάνω γκρεμίζονται όσοι βάζουν σ’
ενδεδειγμένα σημεία τούς σπόρους της επιμόλυνσης. Πόσο αργεί αυτό να
συμβεί κανείς δεν το ξέρει…