Γράφει η Ρούλα Τάκη
Αγαπητοί φίλοι
Με μεγάλη υπομονή παρακολουθώ στα κανάλια την θύελλα
συνεντεύξεων που έχει ξεσπάσει, από τον κ. Αλέκο Παπαδόπουλο, τον κ. Πάγκαλο,
τον κ. Παπαντωνίου, τον κ. Χριστοδουλάκη και όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι μας
λένε συνέχεια για τον δημόσιο τομέα και
για το πώς πρέπει να μειωθεί.
Επειδή εγώ δεν έχω κοντή μνήμη, ας θυμηθούμε ότι και οι δύο μεταξύ άλλων ήταν υπουργοί των δύο πρώτων κυβερνήσεων του
Ανδρέα Παπανδρέου που συνέβη το μεγάλο
θαύμα. ΄Εγιναν δημόσιες επιχειρήσεις τα
πάντα. Από Νοσοκομεία, τράπεζες, μέχρι
σε επιχειρήσεις έγινε μέτοχος το κράτος. Δεν υπήρχε τότε ΑΣΕΠ και γινόντουσαν
διορισμοί από τα παράθυρα κυριολεκτικά. Διορίστηκαν με χαρτιά των πράσινων κλαδικών
σε θέσεις διοικητικών και λοιπών υπαλλήλων κομμώτριες, εργάτες, και όποιος τέλος πάντων είχε..........
μέσον. Δεν θα αμφισβητήσω ότι πολύς
κόσμος έφαγε τότε ψωμί, όμως το ψωμί το έφαγε με δανεικά. Θα αμφισβητήσω έντονα
τα προσόντα με τα οποία διορίστηκε όλος αυτός
ο κόσμος. Κάτι που συνεχίστηκε με όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις για να
εξασφαλίσουν όλοι τα ψηφαλάκια τους.
ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ όμως όλοι
αυτοί οι κύριοι που τότε διετέλεσαν υπουργοί να βγαίνουν και να μιλάνε. Θα
έπρεπε να ντρέπονται να δείξουν και το πρόσωπό τους, γιατί όλοι διόριζαν με την
σέσουλα. Θα έπρεπε να ντρέπονται και οι δημοσιογράφοι που τους δίνουν βήμα αντί
να τους φτύνουν καταπρόσωπο. Αλλά ξέχασα
εδώ δεν είναι Ιρλανδία εδώ είναι
Ελλάδα. Εδώ τα φάγαμε μαζί . Να τους χαιρόμαστε
και να θυμόμαστε όταν γίνονται εκλογές τι πάμε και ψηφίζουμε ή δεν πάμε και αφήνουμε το 30% να αποφασίζει
για όλους μας.