Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Αν θέλουμε πραγματικά να δούμε ένα πρόβλημα να λύνεται, ειδικά αν θεωρούμε ότι μπορούμε να αποτελέσουμε μέρος της λύσης, θα πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να λυθεί αυτό το πρόβλημα.
Αυτή η σκέψη θα πρέπει να βασανίζει όλους τους Έλληνες, πως μπορούμε να βοηθήσουμε για να βγούμε από την κρίση, ακόμη και αν πολλοί από εμάς δεν έχουμε τουλάχιστον ηθελημένη συμμετοχή στην δημιουργία της. Αν δεν βρούμε τη λύση θα υποστούμε όλοι ομαδικώς τις επιπτώσεις, οι οποίες στο ενδεχόμενο της μη λύσης θα είναι ακόμη χειρότερες.
Και όμως, δείχνουμε να μην έχουμε συνειδητοποιήσει αυτή την πραγματικότητα. Υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων η οποία βολεύεται με την αναταραχή της κρίσης γιατί πιστεύει πως το ενδεχόμενο γκρέμισμα του καπιταλισμού θα είναι η δική τους ευκαιρία. Μόνο που αδυνατούν να μας περιγράψουν τη δική τους οδό, ώστε να μας πείσουν και εμάς ότι πήραμε το λάθος δρόμο.
Όλοι αυτοί αρέσκονται στο απλό και βολικό, στην ανάδειξη του λάθους του άλλου, του λάθους κατά τη δική τους οπτική, το οποίο όμως αν δεν συμπληρωθεί με τη δική τους εναλλακτική πρόταση, δεν .........
αποτελεί παρά στείρα άρνηση, και κριτική εκ του ασφαλούς.
Μπορεί, σε περίοδο ηρεμίας μία κραυγή να είναι πιο χρήσιμη από ένα επιχείρημα ή μία θέση, σε περίοδο όμως κρίσης, οι κραυγές, και ειδικά οι άναρθρες, δεν έχουν να προσφέρουν κάτι.
Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια για να μπορέσουμε να κάνουμε την υπέρβαση, αν δεν το καταλάβουμε, φοβάμαι ότι τα πράγματα θα πάρουν ακόμη πιο άσχημη τροπή.
Στο σημείο που φτάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, αν υπήρχαν θα μιλούσε και ο θεός, όπως έλεγε και ο Einstein. Πρέπει να υπάρξουν όμως λύσεις, με αφορισμούς, απειλές και πετροβόλημα ευθυνών δεν πρόκειται να κάνουμε κάτι.