Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Όλες οι κινήσεις και οι μεταβολές, από τις συμπαντικές μέχρι τις κοινωνικές, χαρακτηρίζονται από μία δυναμική. Στην Ελλάδα όμως οι νόμοι της φύσης μοιάζουν να μην μπορούν να εφαρμοστούν. Παρατηρείς μία κοινωνία λιμνασμένη, χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα, χωρίς καν προσδοκία. Δεν κινούμαστε καν αργά, είμαστε ακίνητοι, βαλτωμένοι, ο χρόνος της εξέλιξης έχει σταματήσει για εμάς.
Μοιάζουμε ξέπνοοι. Ξεχαρβαλωμένα ελατήρια, που θα ήθελαν να μπουν σε τάξη και λειτουργία, αλλά δεν βλέπουν τον ωρολογοποιό που θα θέσει σε κίνηση τον μηχανισμό. Θέλουμε να βιώσουμε την αλλαγή, αλλά δεν πιστεύουμε πραγματικά σε αυτή, και δεν πιστεύουμε γιατί δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε πραγματικά. Αν θέλουμε να αλλάξουμε, θα βρούμε την ελπίδα που τόσο αναζητούμε, και αυτή η ελπίδα είμαστε εμείς οι ίδιοι, είμαστε η ελπίδα μας, και πρέπει αυτό να το κάνουμε πράξη. Εμείς οι ίδιοι, η κοινωνία των πολιτών πρέπει να δώσουμε την ώθηση, την χαμένη δυναμική που χρειαζόμαστε για να θέσουμε και πάλι σε κίνηση την Ελλάδα.
Και τα πολιτικά κόμματα; Έχουν χάσει τη ,,,,,,
δυναμική τους. Το βλέπεις σήμερα, έξι μήνες μετά από μία ισχυρή λαϊκή εντολή και η Κυβέρνηση δεν μπορεί να αναδείξει τα παραγωγικά εκείνα συστατικά της κοινωνίας, δεν είναι αποκλειστικά δική της η ευθύνη βέβαια, το πρόβλημα της ακινησίας είναι δομικό, δεν αλλάζει σε μία μέρα. Όμως, εκείνο που αλλάζει σε μία στιγμή είναι το όραμα, και αυτό γεννά δυναμική, και μάλιστα την πιο ισχυρή, αυτό όμως η Κυβέρνηση αδυνατεί, προς το παρόν, να το προσφέρει.
Γιατί όμως εξανεμίζονται τόσο γρήγορα οι δυναμικές των Κυβερνήσεων στην Ελλάδα; Πολύ απλά, δεν έχουν προέρθει από δράση, από θετική επιλογή, αλλά από αντίδραση, από αρνητικά αισθήματα. Τι περιμένει η σημερινή Κυβέρνηση; Να της δώσουν τη δυναμική οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί. Όντως, οι μεταρρυθμίσεις δημιουργούν δυναμική, χρειάζονται όμως και δυναμική για να ευοδωθούν, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς.