Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Η «καλή φίλη μας» Μέρκελ
Δεν χρεοκοπήσαμε επισήμως.
Οι τοκογλύφοι μας λυπήθηκαν.
Μας έδωσαν κι άλλα δανεικά.
Εμείς τα λαμόγια έχουμε να φάμε κι άλλα
Οι σκλάβοι (μικρομεσαίοι, εργαζόμενοι και άνεργοι) θα πληρώνουν για επτά γενεές σε συνθήκες εργασίας του 19ου αιώνα.
Κι εγώ που πίστεψα πως θα κηρύξουμε επιτέλους πτώχευση και άρνηση πληρωμών προς τους τοκογλύφους, όπως έκαναν οι ισλανδοί και τελευταία και οι αργεντίνιοι, και πως θα ξαναρχίσουμε πάλι από την αρχή, κοιτώντας με αισιοδοξία το μέλλον με την περήφανη δραχμούλα μας φτωχοί αλλά περήφανοι, γιατί να χαίρομαι;
Να χαίρομαι που θα βγουν όλα τα........
ασημικά μας στο παζάρι;
Να χαίρομαι που θα πουληθεί και το τελευταίο δημόσιο περιουσιακό στοιχείο που έχουμε;
Να χαίρομαι για μια χώρα και μια πατρίδα που δεν θα μου ανήκει πλέον αφού δεν θα υπάρχει τίποτα δικό μου για το οποίο θα άξιζε να αγωνιστώ;
Να χαίρομαι που το χρηματιστήριο, ο ναός του χρήματος των λαμογιών θα αρχίσει πάλι να γεννοβολά πλούτο από το πουθενά;
Εκείνος, ο μπαταχτσής, που δεν μπορούσε να πάρει άλλο δάνειο αλλά βρήκε τράπεζα να τον δανείσει με όρους εξοντωτικούς βάζοντας υποθήκη το σπίτι, τα χωράφια του και το μέλλον των παιδιών του, εκείνος ο μπαταχτσής που δεν έχει διαβάσει καν τα ψηλά γράμματα του δανείου αλλά το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πάρει κι άλλο δάνειο για να το τζογάρει, έχει κάθε λόγο να χαίρεται. Εγώ και η γυναίκα μου που δεν μπορούμε να κρύψουμε μια δραχμή από το ήδη κουτσουρεμένο εισόδημά μας και που θα κληθούμε να πληρώνουμε μια ζωή τους υπέρογκους τόκους ενός χρέους που θα λύγιζε ακόμη και τον Ατλαντα, γιατί να χαρούμε;
Γιατί λέει είναι καλύτερα για όλους μας να μην χρεοκοπήσουμε για να μπορούμε να παίρνουμε μια ζωή δανεικά. Διότι αν χρεοκοπήσουμε και δεν πληρώσουμε τα δανεικά δεν θα μας ξαναδίνουν. Αυτό φίλοι μου δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία. Με τέτοια επιτόκια πάντα θα βρίσκονται δανειστές-τοκογλύφοι να δανείζουν με τον κίνδυνο να τα ξαναχάσουν γιατί η δίψα για υψηλά κέρδη δεν έχει κορεσμό. Αυτό που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία είναι ένας λαός να πουλιέται σκλάβος σε σύγχρονους δουλεμπόρους δίχως να γνωρίζει καν τους όρους της αγοραπωλησίας του. Στα σκλαβοπάζαρα της αρχαιότητας διαπραγματευόταν την τιμή τους μπροστά στον δούλο και εκείνος γνώριζε τουλάχιστον το αντίτιμο και την αξία του. Εμείς ούτε αυτό δεν ξέρουμε. Θα το μάθουμε, ή καλύτερα θα το βιώσουμε στο πετσί μας τα επόμενα 5,10, 15, 20….. χρόνια. Μέχρι να πεθάνουμε. Για να αποδειχθεί πως ο ΚέΪνς είχε δίκαιο όταν έλεγε ειρωνικά για τις μακροχρόνιες γιατριές «Μακροχρόνια θα είμαστε όλοι νεκροί».