ΤΟ ΤΕΛΟΣ (;) ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ – Η ΑΡΧΗ (;) ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ - ΕΜΠΡΟΣ!

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

…με δεδομένη την αδυναμία μας κατά τις προηγούμενες δύο δεκαετίες ν’ αντιμετωπίσουμε τη σταθερή αλυσίδα ανεργίας, χρέους, πληθωρισμού και έλλειψης πραγματικής ανάπτυξης, παρασυρόμαστε ολοένα και πιο βαθιά σε μια κρύα, αφιλόξενη και φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η νέα βεβαιότητα αυτών που κατέχουν θέσεις εξουσίας –αυτών που βρίσκονται έξω από το νερό- είναι πως πρέπει να ελαττωθεί ο αριθμός των σωσιβίων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε παιδιάστικη αντίδραση. Η έλλειψη συναίσθησης, τόσο βαθιά εδραιωμένη που συνιστά ηλιθιότητα.

Joan Ralston Saul : Πολιτισμός χωρίς συνείδηση, εκδ. Ροές, Αθήνα, 2001, σελ. 23-24

Η χώρα χρεοκόπησε! Επιτέλους, ας πούμε τη λέξη! Χρεοκόπησε όχι διότι κάποιες κακές οικονομικές επιλογές μας οδήγησαν εδώ, ή διότι έφταιγε η διεθνής κρίση.

Χρεοκοπήσαμε για ένα και μόνο λόγο : λόγω μιας επαναλαμβανόμενης λεηλασίας και ......
κλοπής του εθνικού μας πλούτου, τέτοιας που προηγούμενα δεν είχαμε ξαναγνωρίσει.

Λεηλατήθηκαν κοινοτικά πακέτα απ’ το 1982 και δώθε, που αντί να πάνε σε επενδύσεις πήγαν σε κατανάλωση, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, μέσω των υπερκοστολογήσεων των δημοσίων έργων στις τσέπες της διαπλοκής, και μιλώντας πιο απλά, σε κάποιες επιχειρηματικές οικογένειες. Μιλάμε για δεκάδες δεκάδων δισεκατομμύρια ευρώ.

Λεηλατήθηκαν στο Χρηματιστήριο λαϊκές αποταμιεύσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Ο κοσμάκης, ήταν νομοτελειακά προδιαγραμμένο, θα όδευε στη φάκα, διότι η φάκα αυτή ήταν ταυτόχρονα αριστοτεχνικά και επιστημονικά κατασκευασμένη, ώστε υπερέβαινε τις αντικειμενικές δυνατότητες των πολλών απλών ανθρώπων να πονηρευτούν ότι τόσο πολλοί διαμορφωτές γνώμης ήταν τόσο συνεννοημένοι ώστε να τον οδηγήσουν εκεί : δημοσιογράφοι, «επενδυτές», επιχειρηματίες, μα και πάνω απ’ όλα ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, όλοι τους «υπεράνω υποψίας», καλούσαν άμεσα ή έμμεσα τον κοσμάκη να εμπιστευτεί το «Ναό του Χρήματος». Η συνέχεια γνωστή…

Λεηλατήθηκαν στη συνέχεια λαϊκά εισοδήματα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, ΕΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ. Μιλώ για την ημέρα της μετατροπής της δραχμής σε ευρώ, όπου, αίφνης κάθε ευρώ, που «επίσημα» αντιστοιχούσε σε 341 και κάτι δραχμές, στην αγορά αντιστοιχούσε με εκατό παλιές δραχμές. Είναι αυτό που ο κοσμάκης έλεγε : το ευρώ έγινε κατοστάρικο. Πρόκειται για λεηλασία. Τώρα το αν η κυβέρνηση τότε μπορούσε να παρέμβει και δεν παρενέβη, ή δεν ήθελε να παρέμβει, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Πρέπει οι τότε υπεύθυνοι (που τυχαίνει σε μεγάλο ποσοστό να είναι και σήμερα) να αυτοπροσδιοριστούν πριν τους προσδιορίσουν άλλοι : ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, μπορούσαν αλλά δεν ήθελαν, ή ούτε το ένα ούτε το άλλο;

Λεηλατήθηκαν διαχρονικά λαϊκά εισοδήματα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα στα όρια του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, από επίορκους δημοσίους υπαλλήλους και από εκπροσώπους των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών, σ’ όλες τις κυβερνήσεις, τα τελευταία 35 χρόνια. Από τα «γρηγορόσημα» ως τα «στραβά μάτια» (άντε τώρα να πείσεις ότι αυτά τα μάτια στράβωναν χωρίς να αποζημιώνονται κάπως!) σε περιπτώσεις όπου ολοκαίνουργιοι δρόμοι ξαφνικά πετάγονταν απ’ το έδαφος σα καρυδότσουφλα!

Λεηλατήθηκαν συστηματικά τα χρήματα ασφαλιστικών οργανισμών, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσω διάφορων μεθοδεύσεων, άλλων αδιαφανών και άλλων μέσω δραστηριοτήτων που μετέτρεπαν τα Ταμεία σε επιχειρήσεις ρισκάροντας τις εισφορές των εργαζομένων στην αγορά (μετοχές κ.λπ.) και παίζοντας οι κρατικοί υπάλληλοι που διοικούσαν τα Ταμεία τον ρόλο του «επιχειρηματία» : τόσο απλά, τόσο ανόητα ως έπνευση… Από την άλλη, η πολιτική διαστροφή, έχοντας με το μέρος της και πολλά ΜΜΕ, εκτόξευε μομφές κατά παντός ασφαλιστικού φορέα που δεν είχε χρεοκοπήσει και εξ αυτού του λόγου μπορούσε και είχε καλύτερες παροχές. Η μομφή ήταν : «ευγενές Ταμείο», και η «αγωνία» όλων, ήταν πότε θα του ‘παιρναν κι αυτού του Ταμείου τα λεφτά : τόσο απλή η διαφθορά…

Το χρέος της κυβέρνησης ΣΗΜΕΡΑ, ήταν να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει η κάθε υπεύθυνη και έντιμη κυβέρνηση τα χρόνια που προηγήθηκαν : να καλέσει τη Νέμεση για να τιμωρήσει την Ύβριν…

Το χρέος της κυβέρνησης ΣΗΜΕΡΑ, ήταν να κάνει τα αδύνατα δυνατά να επιστραφούν τα κλοπιμαία, κυνηγώντας μέχρι το κέρατο του βοδιού τους ληστές, τους κλέφτες κι όλη την αλητοσυμμορία που ρήμαξε τον τόπο, όπως θα έκανε για τον οποιοδήποτε μικρο-οφειλέτη της. Και να οδηγηθούν οι υπεύθυνοι στη φυλακή. Δεν ζητώ, όπως άλλοι, «έστω έναν στη φυλακή»! Τι πάει να πει «έστω έναν»; Θα ήταν αυτό δίκαιο, δηλαδή, ένας να τη πληρώσει ένας για όλους; Άσε δηλαδή, που το πιο πιθανό είναι κάποια μαριδίτσα να τη πληρώσει για τέτοια κήτη όπως ένας καρχαρίας, μιας φάλαινα όρκα, κ.λπ. Στη φυλακή, πρέπει να πάνε όλοι όσοι λεηλάτησαν το δημόσιο χρήμα και πλούτο, ΜΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΛΟΠΙΜΑΙΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΘΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ.

Μη κάνοντας αυτό, λυπούμαι να το πω, η κυβέρνηση έκανε το χρέος της προς τις «αγορές» πηγαίνοντάς μας στο μηχανισμό στήριξης (διάβαζε ΔΝΤ), αλλά δεν έκανε το χρέος της προς τον λαό. Και μη μου πει κανείς ότι οι κερδοσκόποι είναι τίποτα ορκισμένοι εχθροί του ΔΝΤ και της τρεχόντως υπερνεοφιλελεύθερης Ευρώπης! Ότι δεν είναι σαρξ εκ της σαρκός των… Κι επομένως, ότι τους δώσαμε ένα καλό μάθημα! Αστειότητες!

Τούτη τη στιγμή όμως, η λαός χρεώνεται μια ιστορική πρόκληση : να απαλλαγεί άπαξ δια παντός από κάθε τι το παλιό. Το πολιτικό σύστημα, που γεννήθηκε το 1975, σήμερα, σε ηλικία 35 μόλις χρονών, έπεσε σε βαθύ κώμα, και πνέει τα λοίσθια. Ανάταξη αποκλείεται. Αλλά κι αν αναταχθεί, ποτέ δεν θα είναι όπως πριν. Η βλάβη είναι βαριά και αν ζήσει θα είναι καταδικασμένο να ζήσει ως φυτό. Συνεπώς, πρέπει να βρούμε επειγόντως κάτι το νέο που θα το διαδεχτεί. Να η ιστορική πρόκληση για το λαό. Ή τώρα, ή, (για να μη λέμε και μεγάλες κουβέντες, όπως «ποτέ»), πολύ, μα πολύ αργότερα. Και βέβαια, μιας και τα ψέματα τέλειωσαν, πρέπει το μυαλό να αρχίσει να ενεργοποιείται πολιτικά, έπειτα από μια μακρά περίοδο όπου η απάθεια προβάλλονταν περίπου και ως αντίσταση κατά ενός διαφθαρμένου πολιτικού συστήματος!

Όμως το ματς βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Οι bookmakers, δέχονται ακόμα στοιχήματα. Το ΔΝΤ κι οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες στην Ευρώπη παίζουν ενάντια σε 11 εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή τη στιγμή, τα ποσοστά είναι σαφώς υπέρ τους. Εμπρός! Είναι η ώρα των τζογαδόρων! Ας τζογάρουνε λοιπόν. Μιας και τα ποσοστά τούς ευνοούν, το μεγαλύτερο ποσοστό των παικτών, προκειμένου να κερδίσουν κάποια «σίγουρα» σεντς πάνω στα όποια ευρώ ποντάρουν, εύχονται τελικά να κερδίσουν αυτοί που απεχθάνονται (δήθεν ή και στα σοβαρά) ή απλά φοβούνται. Εξ ου και η «ανακούφιση» που αισθάνθηκαν αρκετοί που επιτέλους προσφύγαμε στο μηχανισμό στήριξης. Βλέπουν το τυρί, μα δε βλέπουν τη φάκα. Τούτο το παράλογο παιχνίδι το έχουμε ξαναδεί. Μου φέρνει στο νου το τελευταίο ληστρικό χρηματιστηριακό παιχνίδι του 2000. Τότε που λεηλατήθηκαν, κυρίως, όλα τα μεσαία εισοδήματα. Όλοι οι μεροκαματιάρηδες που παίζανε, προσεύχονταν η φούσκα του χρηματιστηρίου να φουσκώνει ακόμα περισσότερο, έχοντας την ψευδαίσθηση πως όταν θα έσπαζε η φούσκα, θα ήταν αυτοί που θα εγκατέλειπαν έγκαιρα αυτό τον σικέ αγώνα, ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Βέβαια, στο τέλος, η τεράστια μάζα εγκλωβίστηκε και έπαθε πανωλεθρία. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, βέβαια, μπήκαν και βγήκαν στην κατάλληλη στιγμή, που σε καμιά περίπτωση δεν ήταν η στιγμή που όλοι οι άλλοι ΝΟΜΙΖΑΝ ΠΩΣ ΗΤΑΝ! Φοβούμαι πώς κάπως έτσι διαμορφώνεται η κατάσταση και τούτη τη στιγμή.

Εμπρός όμως για ένα Ανθρώπινο Αύριο στο οποίο θα έχουμε θέση όλοι!

Για μια Κοινωνία Χωρίς Αποκλεισμούς! Μια Κοινωνία χωρίς καμία Κυρίαρχη Τάξη που να ασκεί δικτατορία πάνω στις άλλες, διότι μία μόνο κυριαρχία θα αναγνωρίζεται : του Λαού στο σύνολό του. Κι αν νομίζουν ότι είναι το προλεταριάτο που ιστορικά διεκδίκησε μια δικτατορία πάνω στις άλλες τάξεις, εν τούτοις, πριν το προλεταριάτο και μετά απ’ αυτό, υπάρχει μια σαφής δικτατορία συγκεκριμένων διαπλεκόμενων με την εξουσία συντεχνιών μέσα στις ίδιες τις δημοκρατίες, μια δικτατορία που σε τίποτα δεν υπολείπεται σε απανθρωπιά από κάθε δικτατορία. Να επιδιώξουμε μια Κοινωνία, χωρίς ένα επαίτη τους δρόμους, χωρίς κανένα που να μην έχει απόλυτη δημόσια προστασία της ζωής του, της υγείας του, του δικαιώματός του στην ποιοτικά ανώτερη δωρεάν εκπαίδευση, του δικαιώματός του στην εργασία και την απόλυτη προστασία από την ανεργία, για την οποία ο H. W. Arndt, είχε πει στα 1944, κάτι που ισχύει διαχρονικά : «Εκτός από τον πόλεμο, η ανεργία υπήρξε η πιο επίβουλη και η πιο διαβρωτική ασθένεια της γενιάς μας : αποτελεί την ιδιαίτερη κοινωνική ασθένεια του δυτικού πολιτισμού στην εποχή μας.» (Eric Hobsbawm : Η Εποχή των Άκρων – Ο Σύντομος Εικοστός Αιώνας 1914-1991, θ΄έκδοση, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, σελ. 127).

Εμπρός για το δικαίωμά μας να ερωτώμαστε για σημαντικά ζητήματα, εθνικά, οικονομικά και όχι μόνο.

Η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, είναι ένα από τα ζητήματα που θα έπρεπε να ερωτηθεί με δημοψήφισμα ο λαός. Άλλες πολιτικές δυνάμεις, περιλαμβανομένης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ισχυρίζονται ότι υπάρχει και άλλη διέξοδος απ’ το πρόβλημα. Γιατί να μην τις αφήσουμε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις να απευθυνθούν στο λαό τεκμηριωμένα και να είναι ο λαός που θα πει ναι σε τούτο και όχι σε κείνο;

Εμπρός δηλαδή ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ «ΑΠΑΞΙΕΣ» ΓΙΑ ΤΟ ΔΝΤ και την υπερνεοφιλελεύθερη Ευρώπη!

Ουτοπίες;

Απαντώ πως δεν είναι ουτοπίες ολ’ αυτά! Δεν αποτελούν δυσβάστακτα οικονομικά βάρη όσα στο παρελθόν αποδείχτηκαν αποτελεσματικά σωσίβια και για το κοινωνικό κράτος και για την ανάπτυξη! Θα το θυμίσω για πολλοστή φορά : η οικονομική ανάπτυξη και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, σχετίζεται θετικά με τη δημοκρατία και τη κοινωνική δραστηριότητα του κράτους. Είναι απαράδεκτες αυτές οι απόψεις μονάχα στη λογική ότι θα απαιτήσουν λιγότερη αυθαιρεσία και λιγότερη κλεψιά εκείνοι οι ελάχιστοι που καρπούνται με αυτό τον τρόπο τεράστια κέρδη. Τα χρήματα φτάνουν και περισσεύουν για να κάνουν τη ζωή μας πιο ανθρώπινη. Είναι η αλήθεια που είπε ο πρωθυπουργός προεκλογικά και τη πήρε πίσω μετεκλογικά. Μόνο που τα χρήματα αυτά είναι υφαρπαγμένα και απαιτείται η δυναμική επαναδιεκδίκησή τους. Κλείστε τ’ αυτιά σας στους προφήτες της αθλιότητας και τους λογιστές τους! Και προ πάντως, μην ακούτε τους πολιτικούς εκφραστές των ασύδοτων της αγοράς, μην ακούτε την ξεπουλημένη, δήθεν διανόηση, που λιάζεται αργόσχολα στα ακριβά καφέ του κέντρου των Αθηνών, μισθοδοτούμενη από εκείνους που υποτίθεται ότι πολεμάνε. Πρέπει να απαρνηθούμε «αυτούς που εξυμνούν, που φλυαρούν αερολογώντας και που ζεσταίνουν τα χέρια τους στο αίμα» (UNESCO : Η Ιστορία της Ανθρωπότητος, εκδ. Χ. Τεγόπουλος - Ν. Νίκας, Αθήναι, 1970, Τόμος 8, σελ. 3929. (Από ένα φυλλάδιο του «ναρόντνικου» Κορολένκο στα 1874, που καλεί σε αγώνα κατά του τσαρισμού. Πάντως και οι «λαϊκοί» (ναρόντνικοι) μεταρρυθμιστές, είχαν κι αυτοί τις δικές τους ψευδαισθήσεις. Δεν ήταν αρκετό μια προπαγάνδα ή η απλή διάδοση μεταρρυθμιστικών ιδεών για να ανατρέψεις ένα οπισθοδρομικό και καταπιεστικό καθεστώς, όπως εκείνης της εποχής στη Ρωσία).

Θέλουμε την αγορά. Αλλά όχι την αγορά ΤΟΥΣ. Η δική μας αγορά, δεν στερείται κερδών. Τα δικά μας κέρδη, είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ κέρδη από την εργασία, την εργατικότητα, την καινοτομία, την εφευρετικότητα, την δημιουργικότητα, τον ιδρώτα του προσώπου μας, του κόπου μας. Τα δικά τους κέρδη, είναι τα κέρδη της διαπλοκής, της λαμογιάς, της κλεψιάς, κέρδη θεμελιωμένα στην στυγνή εκμετάλλευση, στη βία και στο αίμα (σε πιο παγκόσμια κλίμακα).

Θέλουμε κέρδη! Όχι όμως λείες! Θέλουμε κέρδη ποτισμένα με τον ιδρώτα της εργασίας, με το κέφι της δημιουργικότητας, με το ενδιαφέρον της παραγωγικότητας, με το κέφι της συμμετοχής σε κοινούς σκοπούς, κι όχι κέρδη βουτηγμένα στη κλεψιά και στο αίμα των εργαζόμενων! «Υπάρχει πολύς βόρβορος στον κόσμο : αυτό ’ναι αλήθεια! Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως κι ο ίδιος ο κόσμος είναι ένα βορβορώδες τέρας!» (Φρ. Νίτσε : Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, 2^η έκδοση, εκδ. Δωδώνη, σελ. 281) είπε ο Ζαρατούστρα.

Εμπρός λοιπόν!

Τη ζωή μας δεν πρέπει να την εμπιστευόμαστε σ’ εκείνους τους εναγείς κι αλητήριους, μα στους άλλους Αλήτες, σ’ εκείνους που απεργάζονται τη Μεγάλη Έξοδο απ’ τα σύγχρονα Γκουλάγκ. Λοιπόν, «Τις μέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δόμους και σε πλατείες με το νόμο πράγμα που τους είχε απομείνει : μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη… Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν. Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει : μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου. Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα στήσανε στον τοίχο τριάντα.» (Οδυσσέας Ελύτης : Το Άξιον Εστί, εκδ. Ίκαρος, 13^η έκδοση, σελ. 45).

Είναι η ώρα ΑΥΤΩΝ των υπέροχων Αλητών! Η ώρα που οι πλαδαροί εγκέφαλοι θα πάνε για ύπνο.

«Άξιον εστί το κάμα που κλωσάει / στο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνια / τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα…» (Οδυσσέας Ελύτης : Το Άξιον Εστί, εκδ. Ίκαρος, 13^η έκδοση, σελ. 74)

Αμήν!

Εμπρός!

Η ζωή μας είναι πολύτιμη για να την εμπιστευόμαστε σε αλήτες, σε ανίκανους, σε διαπλεκόμενα λαμόγια, σε μετριότητες, σε κλέφτες.

Να κάνουμε ένα κατάλογο για το ποιοι δεν μπορούν να μας μιλάνε, έως ότου νομιμοποιηθούν. Όχι κρατικό κατάλογο, όχι νομική νομιμοποίηση. Εννοώ ένα κατάλογο ψυχής! Εννοώ μια νομιμοποίηση ψυχής! Πείτε τους κατάμουτρα, αυτό που ο Λωζ-Ντυπερέ, μέλος τους Συμβατικής στη Γαλλική επανάσταση, είπε σ’ ένα δημοσιογράφο που τον αποκάλεσε (τον Ντυπερέ) «αχρείο» : «Ξέρω πως αχρείος λέγεται ένας άνθρωπος που δε σκέφτεται σαν εσάς.» (Βίκτωρ Ουγκώ : 1793, εκδ. Γκοβόστης, σελ. 132)

Να βυθίσουμε τους φελλούς που επιπλέουν και να εξορίσουμε απ’ τη σκέψη μας τους τιποτόφρονες. Να δεηθούμε υπέρ της γρήγορης πολιτικής αποδημίας των τιποτοφρόνων που περιφέρονται άθλια πάνω σ’ αυτή τη Γη, και να γιορτάσουμε τις ζωντανές ιδέες εκείνων που πια δεν είναι μαζί μας.

Πώς θα γίνει τούτο το θαύμα; Αυτό είναι ΤΟ ερώτημα.

Ας ξεκινήσουμε με τα μικρά, αλλά που θα στρώσουν τι χαλί για τα μεγάλα! Π.χ., μαύρο τους πολιτικούς Μαυρογιαλούρους και τα τσιράκια τους! Μαύρο σ’ εκείνους τους άθλιους δημοσιογράφους που χωρίς τσίπα προπαγανδίζουν τα συμφέροντα των λίγων. (Το δέρμα του ελέφαντα μοιάζει με της μύγας όταν συγκρίνεται με δαύτους!). Τις ξύλινες γλώσσες να τι κόψουμε και να τις κάνουμε προσάναμμα στο τζάκι για να ζεσταινόμαστε, ή στη θράκα για να ψήσουμε τις μπριζόλες μας. (Τούτη η μεταχείριση, θα έκανε τις γλώσσες αυτές, επί τέλους, να φανούν χρήσιμες σε κάτι!)

Εμπρός, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται!

Εμπρός! Να κάνουμε την αξιοπρέπεια ένα «κοινό αγαθό» και όχι ένα προνόμιο των λίγων.

Εμπρός λοιπόν για έναν καινούριο ρεαλισμό, για το «θαύμα»! Τούτος ο «ρεαλισμός» που ζούμε, ψυχορραγεί, αν δεν έχει πεθάνει. Ας τον αφήσουμε να αναπαυθεί εν ειρήνη, παρ’ όλο που δεν μας άφησε σε χλωρό κλαρί!

Όμως, κανένα θηρίο δεν είναι πιο επικίνδυνο από ένα ετοιμοθάνατο θηρίο.

Εμπρός λοιπόν να κατακτήσουμε την ουτοπία! Δηλαδή, να δείξουμε ότι τα πόδια της αθλιότητας είναι κοντά. Κοντά, αλλά όχι αδύναμα!

Ουτοπία θα ήταν να πιστέψει κανείς σε εύκολες αλλαγές!

Ουτοπία είναι όταν πιστεύομε σε Μονόδρομους!

Και μια διευκρίνιση για όσους θα παραπονεθούν ότι δεν λέω κάτι συγκεκριμένο. «Συγκεκριμένο» θα πεις όταν έχει συμφωνηθεί το αντικείμενο, το θέμα για το οποίο μιλάμε. Εδώ το πρόβλημα είναι ότι βρισκόμαστε ακόμα σε μια κατάσταση πολιτικής απάθειας και απλής (αν και αγωνιώδους) παρακολούθησης των τεκταινόμενων. Μέχρις ότου φύγει απ’ τη μέση η απάθεια και απλή παρακολούθηση των τεκταινόμενων, καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει «συγκεκριμένα». Μέχρι τότε, θα υπάρχει απλά έκκληση για παραίτηση απ’ το παλιό και τη πίστη ότι μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο απ’ αυτό.