ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ
Εικοσιένα αιώνες έχουν περάσει και είναι ακόμα η πιο άνομη δίκη. Η πιο άδικη. Και είναι ακόμα στο προσκήνιο ως η πιο άδικη δίκη και καταδίκη που έχει γίνει ποτέ. Στο εδώλιο καθόταν ένας άνθρωπος που δεν έκανε κακό σε κανένα. Κήρυττε την Αλήθεια, θεράπευε καθέναν που το χρειαζόταν, ευεργετούσε χωρίς να θέλει ανταπόδοση. Δεν εκβίαζε, δεν σκότωνε, δεν απειλούσε και τυρρανούσε τον αδύναμο. Αντίθετα η παρουσία Του και τα λόγια Του έδιναν δύναμη στον κοινωνικά αποκλεισμένο και εγκαταλελειμένο, σε εκείνον που ήταν σε αδιέξοδο και δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Λόγος βάλσαμος για την ψυχή και το σώμα τους. Λόγος επαναστατικός που κίνησε τους μηδαμινούς εξουσιαστές εναντίον του. «ας μη ταράζετε η καρδιά σας, πιστεύετε στον Θεό, και εις ......
εμένα πιστεύετε. Εγώ είμαι η οδός ,η αλήθεια, η ζωή, κανένας δεν μπορεί να πλησιάσει τον Πατέρα εκτός μέσου εμένα> [Ιω.ιδ'1,6-7]».
Ξεσήκωσαν και τον όχλο εναντίον Του, που ούρλιαζε και απαιτούσε την καταδίκη Του. Δυστυχώς τα λαϊκά δικαστήρια τα έχουμε ζήσει και ξέρουμε τί συμβαίνει. Ένα τέτοιο ήταν κι΄ αυτό. Τον οδήγησαν μπροστά στον Ρωμαίο Πόντιο Πιλάτο τον Ιησού Ναζωραίο και έτσι αρχίζει η πιο άδικη δίκη που υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ανθρώπου. Θα δούμε αύριο πώς ο Ενσαρκτωτής της Ελπίδας του ανθρώπου Ισούς Χριστός σύρεται, διασύρεται και θανατώνεται με στημένες κατηγορίες, που προκύπτουν από νομικά κείμενα και μελέτη αρχείων της εποχής εκείνης. Για σήμερα ας μείνουμε στη δαφνοστεφανωμένη υποδοχή του από τον απλό κόσμο που διέβλεπε στο πρόσωπο Του τον Γιο του Θεού, ο οποίος του συμπαραστεκόταν στη δυστυχία και απελπισία του. Και ήταν ο Μόνος δίπλα στον παντοιοτρόπως πάσχοντα.