Δράστης ο Δημήτρης Χίλιος
Για την κόκκινη κλωστή στο δάχτυλο, τα είπαμε.
Κι αυτά πάλι τα «Μάρτης-γδάρτης» που ξέρατε, ξεχάστε τα. Τα δεδομένα άλλαξαν. Από Μάρτη καλοκαίρι. Επίσης έχουμε και φουσκοδεντριές, αλλά περάστε ντούκου γιατί δεν είναι το σημερινό μας θέμα.
Κοντομάνικα (το βράδυ βάλτε ένα ζακετάκι καλού-κακού), διάθεση εαρινή, καφεδάκι στη λιακάδα, κοτσάρετε καμμιά γλάστρα στο μπαλκόνι, το καλοκαιράκι προ των πυλών. Σε λίγο θα ξαμολυθούμε στην αγορά για αντιηλιακά, ε και εκεί κατά το Πάσχα ξεκινάμε σιγά-σιγά και τα μπαιν-μιξ.
Μαγουλάδες μονάχα να μην πάθουμε και μας αφήσει καμμιά βλάβη. Κατά τ’ άλλα θα πορευτούμε ανέμελα.
Δεν μας τρομάζουνε τα νέα μέτρα, δεν μας τρομάζει ο αυξημένος Φ.Π.Α. Αλλά για το φως στο τούνελ δεν παίρνω όρκο, με το ......σπαρματσέτο θα ψάξουμε την έξοδο και ό,τι βγάλει η Εξεταστική. Έτσι που υποτροπιάζει ο ασθενής κάθε τρεις και λίγο, όσο κι αν πασχίζουν οι θεράποντες κι αν μπήγουν καρφίτσες στο ταλέντο τους προκειμένου να μας πείσουν, το συμπέρασμα είναι ένα: Φάγαμε το μέλι και φτάσαμε στα σκατά!
Γι αυτό θα κλείσουμε τα μάτια, τα σφίξουμε λιγάκι τα δόντια και… θα το πάμε βλέποντας. Ό,τι γλυτώσουμε πάντως για το καλό μας θα είναι. Και θα απολαύσουμε τα νέα προγράμματα αναζητώντας διάφορα αγχολυτικά. Προς παραμυθίαν.
Άνοιξη, έαρ το γλυκύ!
Και δεν μπορώ να μην θυμηθώ τη φράση του υμνωδού από τους Χαιρετισμούς: «Χαίρε ότι εμαράνθησαν οι δεινοί συζητηταί. Χαίρε ότι εμωράνθησαν οι των μύθων ποιηταί…»