Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΣχεδόν αστραπιαία μεταμορφώνεται η χώρα σε ένα απέραντο καταθλιπτικό ίδρυμα ανιάτων. Είναι δια γυμνού οφθαλμού ορατό. Το διακρίνεις στο χαμόγελο που απαστράπτει δια της απουσίας του από τα πρόσωπα του μετρό. Το νιώθεις στην βαριά ανάσα απόγνωσης της καθημερινής συναναστροφής. Το διαισθάνεσαι από τον έρωτα που απεργεί. Το ακούς παντού στις αδιέξοδες απόπειρες ανάλυσης μιας πολύπλοκης οικονομικής κρίσης, από ανθρώπους απλοϊκούς. «Κρίσης» που μηχανεύτηκε με εξαιρετική επιτυχία η ΕΛΙΤ του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, (Γερμανία Ολλανδία) προκειμένου να υπερπλουτίσει. Πως; Αποθησαυρίζοντας τα τελευταία joule από την εργασιακή ενέργεια των λαών. Άπτεται της οσμής σου η μυρωδιά της αγωνίας για ένα άδηλο αύριο που μπορεί να εμπεριέχει και την αυτοχειρία επειδή οι λάτρες του Θατσερικού μονεταρισμού μετά την εφαρμογή του κυβερνοχώρου έπεισαν τα ¾ του γήινου πληθυσμού πως για την οικονομική τους αποτυχία την ευθύνη φέρουν οι ίδιοι αποκλειστικά. Κατά συνέπεια θα επιβιώσουν μοναχά οι απολύτως απαραίτητοι. Δηλαδή οι ίδιοι και τα συμπαραμαρτούμενά τους που οι θέσεις τους στην ζωή είναι αριθμημένες.
Εκ του αποτελέσματος εποιμένως κρίνεται ότι η οικονομική τους τρομοκρατία τουλάχιστον κατά των Ευρωπαϊκών λαών έχει ......επιτύχει. Συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος της πειραματικής επαλήθευσης στον κατά βάση απείθαρχο δικό μας λαό, θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει στην επιτυχία και το τροπικό επίρρημα πανηγυρικά. Δεν ήταν κατά συνέπεια διόλου τυχαίο που από την ΕΛΙΤ επελέγη μια κυβέρνηση υπό την ψευδωνυμία σοσιαλιστική να μετουσιώσει σε πράξη την απάνθρωπη θεωρία του υπάνθρωπου Ρικάρντο. Δεν είναι επίσης διόλου τυχαίο το ότι με απίστευτη ευκολία εντοπίστηκαν οι εξωνημένοι πολιτικοί που θα αποστασιοποιούνταν των προεκλογικών εξαγγελιών και των πολιτικών θέσεών τους για να τους ακολουθήσουν. Ως επίσης δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι όσοι επιλέχθηκαν, επιλέχθηκαν με ένα μόνον κριτήριο. Του απολύτως δουλικού! Κατά συνέπεια το μόνο ως προς το οποίο πράγματι ρίσκαρε το δολοφονικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο, ήταν η αντίδραση του λαού μας που προς το παρόν και προς δόξα του διαβήματός τους είναι νωχελική. Εκτός ελαχίστων αναλογικά με τον πληθυσμό εξαιρέσεων, μοιάζει αυτός να έχει πέσει σε πολιτικό κώμα. Τα οικονομικά κέντρα εξουσίας δεν έχουν ακόμη γίνει παρανάλωμα του πυρός. Το πολιτικό σύστημα δεν έχει ακόμη πυρποληθεί. Παραμένουν αλώβητα να πλέουν ήσυχα πάνω σε μια θάλασσα ερυθρή. Από το λαϊκό αίμα. Με τα Σαϋλωκικά φαντάσματα του καζινοκαπιταλισμού στα σαλόνια εντός τους, μεθυσμένα στην μυρωδιά του αίματός του, από το οποίο παράγεται η δική τους χλιδή!
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr