Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΑποκαλυπτική η έγχρωμη επιγραφή στα εγχώρια λεωφορεία του περασμένου αιώνα. Της γκρίζας κατάστασής μας. Οικονομικά κοινωνικά και βιολογικά. Μια Ελλάδα της πολιτισμικής φυματίωσης που την εξήγαγε των πνευμόνων της ως πτύελο στα πέρατα του κόσμου. Για ν’ αναπνεύσει. Μια Ελλάδα που ανίχνευε (και εδώ) στους διεθνείς των μεσαζόντων Αγίους Στυλιανούς την υιοθέτησή της. Για να διασωθεί. Στην χλομή αγκαλιά των θετών της γονιών. Μια Ελλάδα που μετά το 1940 η λέξη «αέρα» δεν αποτύπωνε το μεγαλείο μιας νίκης σε οποιοδήποτε πεδίο μαχών. Αλλά τον οικονομικό της αποπνιγμό. Μια Ελλάδα που δια των θολών δακρίων στα μάτια συναθροιζόταν μέρα τη μέρα σε μυστικιστικούς κύκλους αποχαιρετισμών. Στα λιμάνια. Στους σταθμούς. Στα ........αεροδρόμια. Η μετεμφυλιακή Ελλάδα του σχεδίου Μάρσαλ, του δόγματος Τρούμαν της κομματικής διαπόμπευσης αγωνιστών, (Πλουμπίδης) των «δημοκρατικών» εκτελέσεων, (Μπελογιάννης, Μπάσης), των Βαυαρικών καθημερινών πραξικοπημάτων, των εκ της ακατάσχετης ροής αίματος κατακόκκινων ξερονησιών, της δια δύο και εν μία νυκτί διαίρεσης του ούτως ή άλλως αζήτητου νομίσματός της (Μαρκεζίνης) και πάνω και πέρα απ’ όλα της ανελέητης φτώχειας. Την ένιωθες στην απωθητική μυρωδιά των εμβαπτισμένων στον ιδρώτα της επιβίωσης σωμάτων. Ιχνογραφείτο στις σκιές των κορμιών και στις χαρακιές των προσώπων. Καταθλιπτικής αίσθησης ζωντανές γκραβούρες.
Αυτή η Ελλάδα δεν δικαιούται σήμερα να κομπορρημονεί επί της επιτυχίας των παιδιών που ξεπούλησε στις διεθνείς αγορές. Των απογόνων Γιαννούλια για παράδειγμα ένας εκ των οποίων ανήλθε στον επίζηλο πολιτειακό θρόνο του Μπαράκ Ομπάμα. Και του κάθε Γιαννούλια που αναρριχάται της εξουσίας στον τόπο της γαλούχησής του. Γιατί είναι πολλοί. Παντού ολόγυρα της οικουμένης. Επειδή μοιάζει του γονιού που αποποιήθηκε έντρομος των ευθυνών του. Του όσιου ρόλου του. Δεν δικαιούται έτσι της στοργικής προσοχής του τώρα κοντά στην άρρυθμη ανάσα των γηρατειών της παρακμής. Δεν δικαιούται να εκλιπαρεί του ελέους του. Και όχι μόνον για τον ανέντιμο πρότερο βίο του. Αλλά επειδή αμετανόητα το επαναλαμβάνει ως κατά συρροή και εξακολούθηση έγκλημα. Εκδιώκει τους αρίστους αποποιούμενη των ευθυνών της. Σήμερα. Μια αόρατη αλλά επιστημονική μετανάστευση τρέχει ως υπόγειο ρεύμα κάτω από τα πόδια μας. Που τον υπόηχό της αντιλαμβάνονται μοναχά τα υπερευαίσθητα ώτα. Και να είστε βέβαιοι αύριο που κάποιοι εξ αυτών θα μεγαλουργήσουν τα γηγενή λαμόγια θα τρέξουν όπως τώρα να καρπωθούν τα οφέλη καπηλευόμενοι τη δόξα τους. Ουστ καθεστωτικοί λεχρίτες !
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr