Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Τελικά, το Ελληνικό δαιμόνιο την βρήκε πάλι τη λύση στο πρόβλημα της χώρα μας. Για την κατάσταση της οικονομίας μας ευθύνεται η μη καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Γερμανούς. Ο Οδυσσέας και οι πρόγονοι μας μπορεί να είναι περήφανοι για εμάς.
Μόνο που αυτή δεν είναι ρεαλιστική παρατήρηση, και συμπέρασμα που έχει περάσει μέσα από μία λογική διαδικασία εξαγωγής. Είναι μία κουτοπονηριά, μία πιστολιά στον αέρα, είναι μικροκομματική και μικρό-«πατριωτική» εκμετάλλευση των δεινών που υπέστη ο Ελληνικός λαός κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.
Το ζήτημα των αποζημιώσεων είναι πρώτα από όλα ζήτημα ηθικής δικαίωσης, αλλά και δικαιοσύνης για εγκλήματα πολέμου. Για αυτό και είναι πολύ σημαντικό να τις διεκδικήσουμε, όταν και όπως πρέπει, σε διμερές επίπεδο από τη Γερμανία, και όχι να τις συγχέουμε με την Ε.Ε.
Όμως, δεν μπορεί μία σοβαρή χώρα, μία χώρα που ........
σέβεται τον εαυτός της, έστω και στο σημείο που έχει φτάσει σήμερα, να θεωρεί τη μη καταβολή των αποζημιώσεων ως αιτία της οικονομικής της κρίσης. Εάν υπήρχε αυτός ο ισχυρισμός από τις πρώτες μετακατοχικές Κυβερνήσεις θα ήταν λογικός, όχι όμως σήμερα, στον 21ο αιώνα. Άλλωστε, η κρίση της Ελλάδας, πέρα από οικονομική και δημοσιονομική, είναι πάνω από όλα κρίση πολιτική, και κρίση πολιτική διαρκείας.
Μία χώρα, το σύνολο των Κυβερνήσεων της οποίας, από το 1974 και μετά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαχειρίστηκε τεράστια ροή κεφαλαίων από την Ε.Ε./Ε.Ο.Κ. χωρίς να την αξιοποιήσει για τη δημιουργία μίας ανταγωνιστικής και παραγωγικής οικονομίας, δεν μπορεί να πείσει κανέναν, ότι ακόμη και αν είχε πάρει τις αποζημιώσεις, δεν θα τις είχε κάνει φιστίκια, πολιτιστικά κέντρα, ομόλογα, και επιχορηγήσεις στα πολιτικά κόμματα.