Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΣτη χώρα μας, και όχι μόνο, είναι αλήθεια, υπάρχει τούτο σύστημα εξισώσεων :
Επώδυνα μέτρα = καλά μέτρα (και ίσως αποτελεσματικά)
Μη επώδυνα μέτρα = κακά μέτρα (και σίγουρα αναποτελεσματικά)
Βεβαίως, το ότι η Ιστορία, ουδόλως αποδεικνύει ότι οι παραπάνω εξισώσεις είναι και οπωσδήποτε ορθές, αυτό μικρή σημασία έχει για όποιους τις επικαλούνται. Διότι είναι τόσο μεροληπτικές οι προσεγγίσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που απαιτείται να απαντηθούν όταν κανείς θέτει τις παραπάνω εξισώσεις, ώστε τελικώς να καθιστά άχρηστο τον κάθε παραπέρα συλλογισμό πάνω σ’ αυτές (τις εξισώσεις). Π.χ., το «επώδυνον» και «μη επώδυνον» έχει σημασία τότε και μόνο τότε, όταν συναρτηθεί με τα ερωτήματα «για ποιόν» (ή «για ποιους») και περαιτέρω «γιατί γ’ αυτόν (ή αυτούς) και όχι για τον άλλον (ή τους «άλλους»)». Το ίδιο ισχύει και για το σκέλος «καλά» ή «κακά» μέτρα.
Στο παρόν άρθρο πάντως, δεν ..........
προτίθεμαι να ασχοληθώ περισσότερο με την παραπάνω εισαγωγική παρατήρηση. Σκοπός του άρθρου αυτού, είναι να σταχυολογήσω κάποια μέτρα απ’ όσα έχουν ακουστεί μέχρι τώρα (ή και δεν έχουν ακουστεί) για την έξοδο απ’ τη κρίση, και τα οποία θεωρώ και πιο αποτελεσματικά, και κυρίως, θεωρώ ότι είναι μέτρα που ταυτόχρονα διατηρούν και τη συνοχή του κοινωνικού ιστού όπως και την ηρεμία του, ενώ εμπεριέχουν και το στοιχείο της κοινωνικής δικαιοσύνης, παράμετροι εξαιρετικά σημαντικοί όταν μια εθνική οικονομία επιχειρεί να αντιμετωπίσει κρίσιμα όσο και σύνθετα οικονομικά προβλήματα.
Είναι αυτά, τα παρακάτω, ενώ είναι αυτονόητο, ότι ο κατάλογος δεν είναι περιοριστικός (απλώς για την οικονομία του χώρου, επέλεξα τα κατά κρίση μου πιο σημαντικά).
Πρώτο : Ανάκληση όλων των στρατευμάτων μας από όλα τα μέρη της Γής, ή, διαφορετικά, να καλυφθούν τα έξοδα από το ΝΑΤΟ
Σε μια περίοδο όπου η χώρα κινδυνεύει να μη μπορεί να χρηματοδοτήσει την ίδια της την ύπαρξη, το να χρηματοδοτεί στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό (πόσο μάλλον όταν κατάδηλα προωθούν γεωστρατηγικά συμφέροντα άλλων), αποτελεί παραλογισμό η συνέχιση αυτής της πολιτικής. Η Ελλάδα εν προκειμένω αναλαμβάνει οικονομικά βάρη ΟΧΙ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΑΥΤΗΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ, μα χάριν του ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ άλλων ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
Δεύτερο : Αξιοποίηση ακίνητης περιουσίας κρατικής και δημόσιας
Να αξιοποιήσουμε τα τεράστιας αξίας αστικά (και όχι μόνο) ακίνητα του δημοσίου (πρόχειρα αναφέρομαι στους σκουπιδότοπους που κάποτε ήταν ολυμπιακές εγκαταστάσεις) που σήμερα «αξιοποιούνται» με τρόπο οικονομικά απαράδεκτο, αλλά επίσης και ακίνητα που βρίσκονται στην κατοχή του ελληνικού δημοσίου και που δεν έχουν καμιά απολύτως χρησιμότητα γι΄ αυτό. Τα ακίνητα, αν η οικονομία υποστηριχθεί και το πρόβλημα ξεπεραστεί, θα ξαναποκτηθούν. Στην παρούσα φάση, όμως, δεν υπάρχει κανείς λόγος ο απλός ιδιώτης να πουλά ακίνητη περιουσία του για να επιβιώσει και το δημόσιο ζηλότυπα να αρνείται να κάνει το ίδιο όταν πρόκειται για τη σωτηρία ενός ολόκληρου λαού και της οικονομίας του.
Τρίτο : Συνυπευθυνότητα Ευρώπης με Ελλάδα με την δικαστική επιδίωξη επιστροφής των χρημάτων που αντιστοιχούν στη ζημιά που προκάλεσαν οι διάφοροι αξιωματούχοι στην Ελλάδα και στα κοινοτικά Όργανα (για να δούμε αν στο μέλλον θα υπάρχει συνωστισμός των λογής – λογής «μάνατζερ» που περιμένουν να μας «σώσουν» να καταλάβουν διάφορες δημόσιες θέσεις)
Το χρέος που κουβαλά πάνω της η χώρα μας, ΔΕΝ οφείλεται ΜΟΝΟ σε κακή διαχείριση από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων μα και από κακή ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ – ΑΝΟΧΗ Ένωσης – ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέτρο και το βαθμό που ο ελληνικός λαός εξαπατήθηκε και από την Ένωση, αφού κι αυτή συγκάλυψε μια επικίνδυνη κατάσταση η αντιμετώπιση της οποίας θα ήταν διαφορετική αν υπήρχε έγκαιρα η γνώση γι΄ αυτή, και διότι δεν μπορεί τέτοιες συμπράξεις στην κάλυψη της αλήθειας να την πληρώνει ένας λαός, που είναι βέβαιο ότι θα ξεσηκώνονταν αν η Ένωση με τη σιωπή της δεν τον αποπροσανατόλιζε.
Τέταρτο : Ουσιαστική (υλική και οικονομική) και ηθική υποχρέωση της Ευρώπης να αναλάβει μέρος των στρατιωτικών δαπανώ της χώρας μας που αντιστοιχούν στη φύλαξη συνόρων που θεωρούνται (ή θα έπρεπε να θεωρούνται) «ευρωενωσιακά» και τα οποία απειλούνται από τρίτους.
Αναφέρομαι ειδικότερα στη Τουρκία που δεν παύει να απειλεί τα ανατολικά μας σύνορα. Στο μέτρο και το βαθμό που ισχύει : Ελλάδα = Ευρώπη, τότε, η Τουρκία απειλώντας την Ελλάδα, απειλεί ταυτόχρονα και όλη την Ευρώπη. Διότι αν η Ελλάδα δεχτεί στρατιωτική επίθεση τότε είναι που θα καταρρεύσει οικονομικά, και βεβαίως, μαζί μ΄ αυτή και το ευρώ τους. Άρα, αν δεν θέλουν να φυλάξουν τα κοινά σύνορά μας, ας φυλάξουν τότε το ευρώ τους. Διαφορετικά, δεν νομιμοποιούνται να έχουν κανένα λόγο στα καθ’ ημάς, και μάλιστα να μας επιτροπεύουν και από πάνω, χωρίς να μας δίνουν και οικονομική βοήθεια από πάνω! Η Ελλάδα εν προκειμένω αναλαμβάνει οικονομικά βάρη ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΛΟΓΟ ΟΤΙ ΦΡΟΥΡΕΙ ΚΟΙΝΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
Πέμπτο : Ουσιαστική (υλική και οικονομική) και ηθική υποχρέωση της Ευρώπης να αναλάβει μέρος των στρατιωτικών δαπανώ της χώρας μας που αντιστοιχούν στη φύλαξη συνόρων που θεωρούνται (ή θα έπρεπε να θεωρούνται) «ευρωενωσιακά» και τα οποία απειλούνται από τρίτους.
Η Ελλάδα θα πρέπει να αξιώσει από το ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης να καλυφθεί από την Ένωση δοθέντος ότι οφείλεται αποκλειστικά από την μια στην αδιαμφισβήτητη υποβοήθηση του φαινομένου από την Τουρκία, και αφ΄ ετέρου από την άρνηση της Ένωσης να συμβάλλει στην αποτελεσματική φύλαξη των κοινών ανατολικών μας συνόρων. Η Ελλάδα εν προκειμένω αναλαμβάνει οικονομικά βάρη ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΛΟΓΟ ΟΤΙ ΦΡΟΥΡΕΙ ΚΟΙΝΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
Έκτο : Περιορισμός των βουλευτών σε 200
Η Βουλή που με αφορμή την κρίση ψηφίζει νόμους για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, δεν μπορεί να εξαιρεί τον εαυτό της, όταν το Κοινοβούλιο διαθέτει τον κατ’ εμέ υπερβολικά μεγάλο αριθμό των 300 βουλευτών. Νομίζω ότι οι 200 θα ήταν υπεραρκετοί και ίσως, η μείωση της ποσότητας να ανέβαζε και την ποιότητα του έργου τους!
Έβδομο : Άμεση κατάργηση όλων των δημόσιων «οργανισμών» και «επιτροπών» - μαϊμού, ΩΣ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΏΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ, ΥΦΥΠΟΥΡΓΩΝ, ΓΕΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ, ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΚΑΙ ΥΦΥΠΟΥΡΓΩΝ.
Ειδικά για το ζήτημα της κατάργησης των υπουργών κ.λπ., είναι μια πρόταση που την έκανα και στο παρελθόν σε άλλο άρθρο μου. Η πρότασή μου εδώ ήταν ότι αρκεί σε κάθε υπουργείο ένας υπουργός, κι από εκεί και πέρα όλες οι άλλες θέσεις (ΟΣΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠ’ ΑΥΤΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ), να καλυφθούν από ανώτατα στελέχη της ανώτερης και ανώτατης δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας, που κατά τεκμήριο γνωρίζουν το αντικείμενο του υπουργείου τους πολύ καλύτερα απ’ το όποιο φερτό κομματικό στέλεχος, που κατά κανόνα, θ’ αρχίσει απ’ το μηδέν να μαθαίνει τι γίνεται και πώς λειτουργεί η υπηρεσία, ενώ αυτοί που θα τους διδάσκουν, λέμε ότι δεν είναι και ικανοί οι ίδιοι να διεκπεραίωναν τις υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνται χρόνια, αν όχι δεκαετίες!
Όγδοο : Ποινική δίωξη και κατάσχεση περιουσιών όσων μεγαλοκαρχαριών φοροκλέπτουν και εισφοροδιαφεύγουν και αρνούνται να καταβάλουν τα χρωστούμενα
Το Κράτος, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΣΕΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΕΙΣΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ! Μ’ αυτή την αξιωματικού τύπου παραδοχή, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σχολιάσω παραπέρα, το γιατί το ΚΡΑΤΟΣ αν θέλει, μπορεί ΑΜΕΣΑ να υποχρεώσει τους παραπάνω μεγαλοκαρχαρίες, να αποδώσουν ό,τι οφείλουν!
Ένατο : Άμεση αξίωση των οφειλόμενων πολεμικών αποζημιώσεων της Γερμανίας προς τη χώρα μας
Η «φίλη» και «σύμμαχος» Γερμανία, οφείλει πριν αξιοί «αξιοπιστία» από τους άλλους, να φέρεται η ίδια αξιόπιστα, ιδίως όταν και δικαστικές αποφάσεις της το επιβάλλουν! Αναφέρομαι στο θρυλικό ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων για όσα δεινά μας επισώρευσαν οι κατοχικές του δυνάμεις κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Επί πλέον, θα πρέπει είτε να επιστραφούν και τα κλοπιμαία, όπως αρχαιότητες, χρυσός κ.λπ., είτε να επιστραφούν ως χρήμα αφού αποτιμηθούν (πλην των αρχαιοτήτων, που θα πρέπει να επιστραφούν).
Δέκατο : Ανάθεση κατά προτεραιότητα στην ελληνική βιομηχανία της κατασκευής πολεμικού υλικού
Άμεση αξιοποίηση της δυνατότητας παραγωγής του όποιου πολεμικού μας υλικά εγχωρίως, ΜΕ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΗ ΘΥΣΙΑ.
Ενδέκατο : Ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας όχι αποκλειστικά προς την Ευρώπη μα και εκτός αυτής
Ενδελεχής μελέτη για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας να «πετάξει» και προς τρίτες μη κοινοτικές αγορές, ακόμα κι αν αυτό θα απαιτούσε ανασχεδιασμούς της παραγωγικής μας μηχανής και αναπροσανατολισμό των αγορών μας κατά τρόπο που δεν θα ήταν απολύτως αρεστός στους «εταίρους» μας.
Δωδέκατο : προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους μας.
Και τούτο, για να δοθεί η δυνατότητα η χώρα να το αποπληρώσει χωρίς να γονατίσει, και στην ουσία χωρίς να μεταθέτει για αργότερα τον κίνδυνο μιας αναπόφευκτης χρεοκοπίας που θα συμβεί αν η πραγματική οικονομία στεγνώσει και προκαλέσει μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Αυτό αν δεν τον λαμβάνουν υπόψη οι ξένοι δανειστές και οι «κοινοτικοί εταίροι» μας, θα πρέπει να το λάβει σοβαρά η (όποια) ελληνική κυβέρνηση, και επειδή αναφερόμαστε στο σήμερα, η σημερινή.
Δέκατο Τρίτο : Αναζήτηση κάθε δυνατής πηγής χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών της χώρας που θα παρείχε ευνοϊκούς όρους, και εκτός Ευρώπης όπως και εκτός αγορών (π.χ. μέσω διακρατικών συμφωνιών με την θέσπιση αμοιβαίων ανταλλαγμάτων οικονομικής ή εμπορικής φύσεως)
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κερδοσκόποι, Ευρώπη, δεν είναι οι μόνες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Ίσως, να υπάρχουν π.χ. κράτη, με οικονομική επιφάνεια, εκτός Ευρώπης, που θα μπορούσαν μέσω διακρατικών συμφωνιών «να βάλουν πλάτη», φυσικά με το αζημίωτο, πλην όμως, τούτο το αζημίωτο ίσως αν μην είναι τόσο τοκογλυφικό όσο το «αζημίωτο» των κερδοσκόπων και όσων στην «φίλη» και «σύμμαχο» Ευρώπη τους σιγοντάρουν (επί της ουσίας).
Δέκατο Τέταρτο : Άμεση επαναδρομολόγηση της «τακτοποίησης» των ημιϋπαίθριων
Πρόκειται για μια δίκαιη ρύθμιση σε μια «συγγνωστή» παρανομία που το ίδιο το Κράτος υπέθαλπε και ανέχονταν, μια παρανομία, που σε πολλές περιπτώσεις, οι αγοραστές των ακινήτων την επωμίζονταν οι ίδιοι με την αγορά του ακινήτου τους, χωρίς οι ίδιοι να την έχουν επιδιώξει. Πολύ απλά, σε αρκετές περιπτώσεις, οι ημιϋπαίθριοι είχαν ήδη από την κατασκευή τους άλλη χρήση από αυτή που επίσημα ο κατασκευαστής δήλωνε.
Δέκατο Πέμπτο : Άμεση νομιμοποίηση των εκτός σχεδίου αυθαιρέτων με εξαίρεση τις δασικές περιοχές
Γνωρίζουμε όλοι ότι κι εδώ πρόκειται για ένα θέμα, όπου και πάλι πρωταγωνιστής υπήρξε η ανοχή του ίδιου του Κράτους στο φαινόμενο. Αν από την αρχή «κόβονταν ο βήχας», είναι βέβαιο ότι δεν θα υπήρχε το φαινόμενο. Σήμερα, χάρη σ’ αυτή την κρατική ανοχή, υπάρχουν σχεδόν ολόκληροι οικισμοί σε μέγεθος ενίοτε μικρών πόλεων που υπάγονται σ’ αυτή την ημιπαράνομη κατάσταση.
Δέκατο Έκτο : Έκδοση Πατριωτικού Ομολόγου
Το ομόλογο αυτό θα διατεθεί στους Έλληνες κροίσους, εδώ και στο εξωτερικό. Επίσης, αντί της μείωσης των πάσης φύσεως αποδοχών των (ομοίως) πάσης φύσεως μισθωτών, προτείνεται η έκδοση Πατριωτικού Ομολόγου ειδικώς γι΄ αυτή τη κατηγορία, με το οποίο να είναι δυνατό να τους επιστραφούν αυτές οι έκτακτες κρατήσεις (και όχι περικοπές), μετά ας πούμε μια πενταετία.
Δέκατο Έβδομο : Επανεξέταση της παραμονής μας στο ευρώ
Πρέπει να επανεξετάσουμε αν ΥΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ η Ελλάδα πρέπει ή όχι να εξακολουθήσει να παραμείνει στην Νομισματική Ένωση. Όχι μόνο διότι αντικειμενικά η χώρα μας εισήλθε στην Νομισματική Ένωση παντελώς απροετοίμαστη από άποψη σύγκλισης της πραγματικής της οικονομίας, ούτε διότι έκτοτε έστω κι εκ των υστέρων αυτή η σύγκλιση δεν έγινε, μα κυρίως διότι, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αν η παραμονή μας στην Νομισματική Ένωση σημαίνει ότι το τίμημα θα είναι η ουσιαστική εξαθλίωση και αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, ε, τότε, νομίζω ότι όποιο όφελος θα είναι δυσανάλογα μικρό προς την θυσία που θα απαιτηθεί. Και για να το θέσω ακόμα πιο παραστατικά : αν είναι να πεθάνει ένας λαός για να σωθεί ένα νόμισμα, και μάλιστα ένα νόμισμα που καθόλου δεν βοήθησε και δεν βοηθά την ανάπτυξη της πραγματικής μας οικονομίας, στο στάδιο που αυτή βρίσκεται, προσωπικά προτιμώ να σωθεί ο λαός.