Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΠοτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε τέτοιας έκτασης και βαρύτητας αμφισβήτηση της διαχρονικής συνέχειας του ελληνικού έθνους, όση συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ θα πρέπει να επισημάνουμε ιδιαίτερα ότι τούτη η αμφισβήτηση ΔΕΝ προήλθε κυρίως από έγκυρες επιστημονικές πηγές του εξωτερικού, μα προήλθε από συγκεκριμένες ΝΤΟΠΙΕΣ ιδεολογικο-πνευματικές σέχτες που μπορεί να βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με την λαϊκή αυτοσυνειδησία για την ιστορική και πολιτιστική της ταυτότητα, την εθνική της ταυτότητα, όμως, αποτελούν ένα ισχυρότατο λόμπι που έχει ρίξει γερές άγκυρες κατέχοντας τον δικό του ομόκεντρο κύκλο μέσα στον ευρύτερο κύκλο της εξουσίας. Είναι η ίδια προνομιούχα ελίτ εξουσίας που πρωταγωνίστησε σε οτιδήποτε δρομολογούνταν εδώ στη χώρα μας και που έπληττε ο,τιδήποτε μπορούσε να συντηρεί και πολύ περισσότερο να ενισχύει την περί έθνους αντίληψη (γενικά και ειδικότερα σε σχέση με το ελληνικό έθνος), τάχα ως μέτρο «εκσυγχρονισμού», όπως π.χ., για το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες στα πλαίσια μιας ευρύτερης συζήτησης που τότε είχε αναπτυχθεί γύρω απ’ τα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα». Ενός εκσυγχρονισμού, που πολύ δύσκολα μπορεί να κρύψει τον έρωτά της προς την τρέχουσα εξέλιξη των πραγμάτων δηλαδή την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό. Ιδίως τούτο τον τελευταίο, που αποτελεί ένα αρρωστημένο ιδεολόγημα, για όλο τον πλανήτη, και που περικλείει μέσα του ..........
δυναμικές ανάλογες με τις δυναμικές ιδεολογιών που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα στο ιστορικό της διάβα, με τελευταίες εκατόμβες τους δυο τελευταίους παγκόσμιους πολέμους, και με τρέχουσες εκατόμβες τους πολέμους της τελευταίας εικοσαετίας, όπως στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, κλπ. Ο «πολυπολιτισμός» που προωθείται διεθνώς παράλληλα πάντα με την παγκοσμιοποίηση, αποτελεί ένα υφέρποντα φασισμό, την πιο ακροδεξιά στόχευση του νεοφιλελευθερισμού, που δήθεν προωθεί τον σεβασμό της «ετερότητας» ως στοιχείου συγκρότησης ενός μετα-εθνικού κράτους (στον θάνατο του οποίου ελπίζουν) με απώτερο βέβαια στόχο, μέσα από (δήθεν) αγαθές προθέσεις να φτάσουν στο ζητούμενο : ότι καλή η «ετερότητα» και ο σεβασμός της, μα στα πλαίσια της «αδήριτης» ανάγκης για την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου χωριού όπου θα πρέπει πάντως να πρυτανεύει μια κυρίαρχη κουλτούρα, με σαφή προσανατολισμό (την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αγοραίας «κοινωνίας»), ο «σεβασμός της ετερότητας», θα έχει τη τύχη που είχαν όλες οι «ετερότητες» μεν, πλην «ασθενείς ετερότητες», που ενδημούσαν μέσα σε άλλες «κυρίαρχες ετερότητες», όπως π.χ. η «ετερότητα» των ερυθρόδερμων στην Βόρεια Αμερική (και όχι μόνο), η «ετερότητα» των τσιγγάνων (σε όλα τα κράτη όπου υπάρχουν), κ.λπ., κ.λπ. Εδώ το ζήτημα είναι ξεκάθαρο. Ο «πολυπολιτισμός» δεν θέλει «ετερότητες», δεν είναι αυτός ο στόχος του. Θέλει μια και όσο γίνεται πιο «παγκοσμιοποιημένη» κουλτούρα, θέλει μια ΝΕΑ ενιαία κουλτούρα για το ΝΕΟ κόσμο που ονειρεύεται, μια κουλτούρα πλήρως υποταγμένη στις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης. Η έννοια του έθνους και του εθνικού κράτους, αποτελεί ένα ισχυρό ανάχωμα σ’ αυτή την επιδίωξη. Η αποδόμηση συνεπώς του έθνους, του κάθε έθνους, είναι απόλυτα επιβεβλημένη για την προώθηση των απαιτήσεων του «παγκόσμιου χωριού» που ονειρεύονται. Προσωπικά δε, καθόλου δεν θα με πείραζε να υπάρχει μια ανθρωπότητα πράγματι αγαπημένη, πράγματι συνεργάσιμη, πράγματι μια παγκόσμια κοινωνία όλων των ανθρώπων και για όφελος όλων των ανθρώπων, μα όποιος υποστηρίζει ότι προς τα εκεί στοχεύει το πράγμα, λυπούμαι να το πω, μα είτε είναι επικίνδυνα αιθεροβάμων, είτε είναι ένας το ίδιο επικίνδυνος πράκτορας των κύκλων που προωθούν αυτό το νέο φασισμό και ολοκληρωτισμό, που βεβαίως, τα δόντια του τα κρύβει επιμελώς όσο βρίσκεται στο στάδιο της προπαγάνδας του για την προσέλκυση πιστών στη νέα του εκκλησία.
Συντάσσομαι πλήρως με τις ενστάσεις του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη που ανέλαβε μια εκστρατεία εναντίον της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας που γίνεται από ντόπιες ιδεολογικο-πολιτικές σέχτες που βάλθηκαν να αποδομήσουν γενικότερη την έννοια του έθνους και ειδικότερα την έννοια του ελληνικού έθνους.
Εδώ το σενάριο θα μπορούσε ίσως να ήταν το εξής : Δεν είναι η όλη προσπάθεια μια προσπάθεια «επανονομασίας» μιας έννοιας, είναι προσπάθεια να πεισθούμε ότι δεν είμαστε αυτό που κατ’ αυτούς νομίζουμε ότι είμαστε : Έλληνες.
Προσέξτε πού βρίσκεται τώρα το επικίνδυνο, πού βρίσκεται η καρδιά του παιχνιδιού που παίζεται.
Αφού λοιπόν δεν είμαστε Έλληνες, αφού δεν είμαστε ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, δεν είμαστε και κληρονόμοι του πολιτισμού τους, μα, (κι εδώ είναι το πρακτικό του πράγματος), δεν δικαιούμαστε να λέμε ότι τούτος ο τόπος μας ανήκει αποκλειστικά. Ανήκε ΚΑΠΟΤΕ στους αρχαίους Έλληνες, ένα έθνος που στη πορεία «εξαφανίστηκε». Επομένως, πολύ απλά, έχουμε σ’ αυτό τον τόπο, ως ένας λαός που προήλθε από επιμιξίες άλλων φυλών, τόσα δικαιώματα, όσα δικαιώματα θα έπρεπε να είχε και καθένας από εκείνους που ανήκουν σε φυλές που «συνέβαλαν» δια της επιμιξίας στη «δημιουργία» του νεοέλληνα. Στην ουσία είμαστε, στα πλαίσια αυτής της λογικής, ένας λαός με μια ψευδή εθνική ελληνική συνείδηση και ψευδή αίσθηση για την πολιτισμική μας μοναδικότητα, και εξ ορισμού πολυπολιτισμικός, πολυφυλετικός, και ως τέτοιος, δεν δικαιούμαστε να ισχυριζόμαστε, ότι σ’ ένα τόπο που ούτως ή άλλως πολιτισμικά δεν μας ανήκει μα και ιστορικά κι εμείς δεν τον κατέχουμε παρά σχετικά νωρίς (απ’ το 1821), κι επομένως, ακόμα παραπέρα, δεν νομιμοποιούμαστε να αντιδρούμε στη δημιουργία μιας «γνήσιας» πολυπολιτισμικής κοινωνίας, με τον «εμπλουτισμό» της με νέα πολιτισμικά στοιχεία, που όμως δεν θα μπορούν να έρθουν αν δεν επιτρέψουμε να συρρεύσουν εδώ άνθρωποι ποικίλων πολιτισμών και αξιών, όχι βέβαια ως επισκέπτες ή τουρίστες, μα να ενταχθούν οργανικά στην κοινωνία, δίνοντάς του ιθαγένεια και υπηκοότητα, ώστε να έχουν ισότιμο λόγο για το μέλλον και το παρόν τούτου του τόπου, ενός ΝΕΟΥ τόπου, όπως τον ονειρεύεται η νέα εκκλησία της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά! Έχουν γεμίσει τους δόμους με εύφλεκτα σκουπίδια, και είναι θέμα χρόνου πότε κάποιος, είτε με πρόθεση, είτε από άγνοια, πετάξει ένα αναμμένο σπίρτο. Η παγκοσμιοποίηση και ο πολυπολιτισμός, αν δεν προσέξουμε, ίσως να είναι η αιτία για το μεγάλο επόμενο παγκόσμιο αιματοκύλισμα. Επί του παρόντος, παγκοσμιοποιεί τη φτώχεια και τη παραπέρα συσσώρευση πλούτου σε λίγους. Όλοι αυτοί που δήθεν ερμηνεύουν την ιστορία, θαρρούν ότι μπορεί αυτό αύριο μεθαύριο να μην οδηγήσει σε αντίδραση;
Αποτελεί η παραπάνω συνολική συλλογιστική μια προσέγγιση λαθεμένη;
Αντίθετα με τους καισαροπαπικούς ιδεολόγους, δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο. Ίσως να είμαι εγώ ο αιθεροβάμων, ίσως να είμαι εγώ ο «ακραίος» -παρόλο που είμαι λάτρης της συμβατικής σοφίας της μεσότητας.
Η συζήτηση όμως, πρέπει ν΄ ανοίξει, όπως το ζητά και ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η παθητικότητα των πολλών έναντι της ενεργητικότητας των λίγων, δεν πρόκειται να οδηγήσει παρά σε συμφορές.
Πρέπει, ή να τους πείσουμε, ή να μας πείσουν.
Διαφορετικά, όσο οι πολλοί αδρανούν τόσο οι λίγες πλην δραστήριες ιδέες, όσο κι αν δεν μας αρέσουν, θα κυριαρχούν κατ’ αρχήν στο επίπεδο της προβολής, και ακολούθως στην εξουσία σ’ όλο το πλάτος και βάθος της.
Πρέπει ο πνευματικός μας κόσμος,, πρέπει ο απλός πολίτης, να πει τη γνώμη του. Να μιλήσει.
Ιδίως όμως ο πνευματικός κόσμος. Να βγει απ’ το καβούκι του η σιωπηρή πνευματική πλειοψηφία ώστε να μην ακούμε μόνο μια πνευματική μειοψηφία που όμως μονοπωλεί την ομιλία.