Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Διάβαζα προχθές το βράδυ μία συζήτηση σε ένα τοίχο στο Facebook και σκέφτηκα πόσα βαθιά ριζωμένα είναι στην καθημερινότητα μας τα στερεότυπα, πόσο γεμάτη είναι η ζωή μας από διχαστικό λόγο, από εικόνες μίσους. Γιατί όμως όλα αυτά; Γιατί να έχουμε τόσο μίσος και τόση αδιαφορία για τον συνάνθρωπο;
Αυτή είναι όμως μία ατέρμονη κυκλική συζήτηση για την φύση του ανθρώπου που δεν μπορεί να ανοίξει εδώ και τώρα.
Ας πάμε πάλι πίσω σε εκείνον τον μοιραίο τοίχο. Η συζήτηση αφορούσε το αίτημα της μητέρας του Αλέξη Γρηγορόπουλου να διεξαχθεί η δίκη των κατηγορουμένων για το θάνατο του παιδιού της στην Αθήνα. Αφού έγινε η σχετική τσιτοειδής ψευτοιδεολογική κορεσμένη περατζάδα από τα εμφυλιακά στερεότυπα, ένθεν κακείθεν, διαβάζω το εξής και μένω: «Δεν ήξερε η μάνα του που τον άφηνε να πάει; 16 χρονών παιδί να γυρίζει το βράδυ στα Εξάρχεια; Τσογλανάκι ήταν…».
16 χρονών παιδί να γυρίζει το βράδυ στα Εξάρχεια… η αποθέωση της στερεοτυπικής στενοκεφαλιάς και νοικοκυροσύνης.
Αλήθεια, δεν ήξερα ότι πρέπει ο Δήμος Αθηναίων να χαρακτηρίσει τις περιοχές του Κέντρου με σήματα καταλληλότητας. Στο Κολωνάκι επιτρέπεται η παρουσία ανηλίκων, αλλά με γονική συναίνεση, στα Εξάρχεια απαγορεύεται η παρουσία ανηλίκων, σαν τις .........
πορνοταινίες, μόνο που εδώ δεν είναι κρυφός ηδονοβλεψίας, αλλά αλητάκος που προκαλεί την τύχη του, καμία φορά δε και το θάνατο, δεν τον πήρε, αυτός τον προκάλεσε.
Το συντηρητικό στερεότυπο λέει ότι τα Εξάρχεια είναι κάτι σαν το νησί των πειρατών, ένα άντρο κακοποιών, πρεζάκηδων, τρομοκρατών και αναρχικών, όλες οι φυλές της παρανομίας που θίγουν τη λογική των νοικοκυραίων. Δεν μπορεί φυσιολογικός άνθρωπος, πόσο μάλλον Έλλην νοικοκύρης, να περάσει από τα Εξάρχεια, αν δεν είναι το λιγότερο αλητάκος…τσογλαναράς…
Για αυτούς δεν υπάρχει δικαιολογία και διαχωρισμός, δεν υπάρχει ατομικότητα και ιδιώτης, είναι όλα ένα σώμα… ένας στρατός τσογλανιών και τρομοκρατών, απευθείας διάδοχη των ληστοσυμμοριτών και του Βελουχιώτη…με άντρο τους τα Εξάρχεια, το μπλόκο της δική τους Κομμούνας, το οδόφραγμα τους στη μέση της καρδιάς των νοικοκυραίων
Εξάρχεια!!! σου λέει έντρομη και αλαλάζουσα η μέση Ελληνίδα μάνα αν της πει ο γιος της ότι θέλει να νοικιάσει σπίτι στα Εξάρχεια, νομίζει ότι έχει βγει στην αναζήτηση για γιάφκα, ναι μαμά, δεν βλέπεις και τη γραφομηχανή;
Προκειμένου να αποφύγεις την γκρίνια πηγαίνεις λίγο πιο εκεί… άλλωστε ποιος θέλει να νοικιάσει σπίτι στη Λωρίδα της Γάζας…
Κάπου εδώ αρχίζει το αριστερό στερεότυπο που γίνεται αριστερίστικος διχασμός και τυφλότητα και μετατρέπεται σε βία ενάντια στη Σώτη Τριανταφύλλου.
Το «προοδευτικό» στερεότυπο λέει ότι τα Εξάρχεια είναι ένα γεωγραφικό Πολυτεχνείο, απαγορεύεται η είσοδος και η παρουσία της αστυνομίας, απαγορεύεται η είσοδος και η παρουσία ρεφορμιστών, ευρωκομουνιστών, δημοκρατών κτλ… αποφασίζουμε και πετάμε ότι βρούμε πρόχειρο…
«Ουστ από εδώ που θέλετε και κράτος… συμβιβασμένοι λάγνοι υπηρέτες των θεσμών»…
Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στερεότυπα καλούνται να υπάρξουν τα Εξάρχεια, τα οποία σας πληροφορώ, δεν θέλουν να κάνουν επιδείξεις άμυαλης αριστεροσύνης και αναρχισμού, αλλά ούτε και συμφιλιωτικά προσκυνήματα νοικοκυροσύνης, θέλουν να έχουν τη δική τους πολύχρωμη κουλτούρα, την κουλτούρα του αμαλγάματος μουσικών, ανθρώπων, εθνικοτήτων, ιδεολογιών, λογικών, τάξεων… τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο όμορφα συνθεμένα στο ουράνιο τόξο των Εξαρχείων…
Στο Νησί των Εξαρχείων, όπως πολύ σωστά το ονειρεύτηκε, το έζησε και το περιέγραψε ο Αύγουστος Κορτώ: «Περιέχοντας τον αφρό του εφήμερου και το κατακάθι της ιστορίας, τη μαγεία του άστεως ενσωματωμένη στον περίκλειστο αυτισμό του πατροπαράδοτου ελληνικού χωριού, το νησί μου είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για όσους ζητούν να ξεχάσουν (ή να χάσουν) μες στη χλαλοή του δρόμου και τις σονάτες των σκουπιδιάρικων τον επαχθή εαυτό τους. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα το dolce far niente δεν είναι τόσο γλυκό όσο στα Εξάρχεια - και μην αφήσετε κανένα να σας πείσει για το αντίθετο.»
Αυτά είναι τα Εξάρχεια, η σύνδεση του καταραμένου με το δημιουργικό, του σκοταδιού και του φωτός, της ελπίδας και της απελπισίας, της αμορφωσιάς και της κουλτούρας, του αστού και του εργάτη, του συγγραφέα και της πόρνης, του ζητιάνου και του πιανίστα. Αυτά τα Εξάρχεια δεν μπορούν να αναπνεύσουν ανάμεσα σε διμοιρίες ΜΑΤ και σε κουκουλοφόρους. Αυτή η ιδιότυπη ψευτομάχη των πόλεων δεν απελευθερώνει, αλλά σκλαβώνει… σκλαβώνει την ανθρώπινη ψυχή, σκλαβώνει την αισθητική και την κουλτούρα.
Σπάστε τα γαμημένα καλούπια των στερεοτύπων…αποβάλλετε από τον οργανισμό σας το αψέντι του διχασμού που μας σκοτώνει σιγά- σιγά την ψυχή.. γκρεμίστε τα φαύλα, θολά ιδεολογικά τείχη της μισαλλοδοξίας και της τυφλότητας… ζήστε…
ΥΓ. το απόσπασμα είναι από τη συνέντευξη του Αύγουστου Κορτώ στην εφημερίδα Athens Voice και στον Γιώργο Δημητρακόπουλο στις 19/4/2007.