Γράφει ο Αντώνης ΚαρακούσηςΤο εμιράτο του Ντουμπάι ξεπήδησε στο απόγειο της παγκοσμιοποίησης από το λυχνάρι του Αλαντίν ως το απόλυτο όνειρο των εμπόρων του σύγχρονου κόσμου. Χωρίς πετρέλαια, χωρίς πόρους, ένας φτωχικός εμπορικός σταθμός στην άκρη της ερήμου ένιωσε και τελικώς πίστεψε ότι μπορεί να αναβιώσει τον μύθο και τα πλούτη της Ανατολής. Η εποχή χώραγε παραμύθια, η κίνηση κεφαλαίων σήκωνε μεγάλες ιδέες και οι τραπεζίτες τρελαμένοι από τα μπόνους και το κυνήγι των υπερκερδών ήταν έτοιμοι να χρηματοδοτήσουν ακόμη και παλάτια στην άμμο. Η εποχή λοιπόν γέννησε όντως το απόλυτο όνειρο του πλούτου και της χλιδής. Το εμιράτο του Ντουμπάι μετατράπηκε μέσα σε λίγα χρόνια σε πρώτο προορισμό κεφαλαίων και εξ αυτού σε μια ζώνη απίστευτων φαραωνικών έργων, με μοναδικά οικοδομήματα, τεχνητά νησιά, πολυτελείς κατοικίες, ασύλληπτου μεγέθους εμπορικά και αθλητικά κέντρα, μοντέρνο αεροδρόμιο. Στον πυρετό της μεγάλης ευφορίας δεν δίστασαν να δημιουργήσουν ακόμη και τεχνητά χιονοδρομικά κέντρα, κόντρα στους 45 βαθμούς Κελσίου της Αραβικής χερσονήσου, υπολογίζοντας ότι ο κόσμος θα πηγαίνει πάντα πρίμα, θα πλουτίζει διαρκώς και θα καταναλώνει αφειδώς και θα διεκδικεί χειμερινά σπορ ακόμη και στην έρημο.
Το Ντουμπάι αποτέλεσε το υπόδειγμα της υπερβολής, υπήρξε κατασκεύασμα της σύγχρονης χρηματοοικονομικής και εξελίχθηκε, όπως και τα δομημένα τραπεζικά προϊόντα, σε μια ...........
φούσκα του πραγματικού κόσμου που πίστεψε τα ψεύδη του και τώρα καταρρέει από το βάρος της κρίσης, των χρεών και της αδυναμίας να εξυπηρετηθούν. Τα μεγαλεπήβολα έργα χάσκουν μισοτελειωμένα, η Βενετία της Ανατολής δεν μπόρεσε να στεριώσει και πλέον ξυπνά τον εφιάλτη του 2008, θυμίζει τις συνέπειες της Lehman Βrothers και δείχνει στους πάντες ότι η μεγάλη κρίση έχει ακόμη πολλά επεισόδια να δώσει. Οι τεχνητές αναπνοές που προσφέρθηκαν το προηγούμενο διάστημα από το υστέρημα των λαών και των κρατών δεν επαρκούν για τη σωτηρία του.
Το ζήτημα είναι ότι η ελίτ του χρήματος και της κερδοσκοπίας που διαχειρίζεται ακόμη τις τύχες του σύγχρονου κόσμου επιμένει στα ίδια και στα ίδια.
Τα γκρίζα κοστούμια που κυβερνούν τον κόσμο πήραν δυο ανάσες και ξανά το ίδιο βιολί, το ίδιο παιχνίδι παίζουν. Ακόμη και τώρα δεν εννοούν να καταλάβουν ότι το μοντέλο που έχτισαν την τελευταία εικοσαετία δεν είναι πια υπερασπίσιμο, ότι εξήντλησε τα όριά του και πρέπει να αλλάξει. Το Ντουμπάι και η επερχόμενη κατάρρευσή του δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη σημείο των καιρών.
Αντώνης Καρακούσης