Γράφει ο Κώστας ΛεονταρίδηςΚατά κανόνα οι ειδήσεις που αφορούν αυτοχειρίες διαβάζονται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον (περιέργεια) από ό,τι ένας συνηθισμένος θάνατος, αλλά και εδώ υπάρχει διαβάθμιση. Για τους θεατές δεν έχει ίδια βαρύτητα να θέτει τέρμα στη ζωή του ένας στρατιώτης όσο ένας στρατηγός. Ενας κομπάρσος μπουλουκιού όσο ένας λαμπερός ηθοποιός, ένας υπάλληλος όσο ένας ισχυρός επιχειρηματίας.
Η ισότητα αποκαθίσταται στην εξόδιο ακολουθία, όταν με λόγια που σε πιάνει δέος όταν τ’ ακούς με προσοχή, η θρησκεία διαβεβαιώνει ότι στο ζύγι του Θεού δεν υπάρχουν διακρίσεις. Μια ταπεινή διαπίστωση είναι πως εκείνη την ώρα, ο «καθ’ ύλην ενδιαφερόμενος» παραμένει παγερά απαθής.
Από την αρχή της κρίσης ακούμε για πολλές εκούσιες εκδημίες, συνδεδεμένες με απελπισία οικονομικής φύσης. Τρανταχτά ονόματα που έως το χθες του απονενοημένου διαβήματος έμοιαζαν με γρανιτένιο βράχο, στελέχη των οποίων η ψυχή δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το βάρος του σώματος στην πτώση, απολυμένοι που δεν βρήκαν απάντηση στο ερώτημα: και τώρα τι κάνουμε;
Πώς να διαχειριστείς το θεόσταλτο δώρο της ζωής και την ..........
.αναμονή προς το ομιχλώδες επέκεινα χωρίς τα χειροπιαστά δώρα της καταξίωσης, του σεβασμού, του φόβου που προκαλείς στους άλλους, χωρίς τον υλικό σου παράδεισο; Πώς να μη θολώσει το μυαλό, όταν κόποι μιας ζωής σωριάζονται σαν χάρτινος πύργος; Λογικό είναι κάποιοι να σηκώνουν λευκή σημαία αφήνοντας τους πολλούς -που αντέχουν στα χτυπήματα- να φιλοσοφούν: ουδείς αναντικατάστατος.
Αραγε την ίδια απήχηση θα είχαν π.χ. οι στίχοι του Καρυωτάκη εάν ο ποιητής πέθαινε σε βαθύ γήρας; Εάν η Μέριλιν Μονρόε ζούσε ακόμα, κυρτωμένη και ρυτιδιασμένη, δεν θα ξέφτιζε ο μύθος της;
Οταν είδα τα τελευταία χρόνια να διαβάζεται μανιωδώς ο Γερμανός φιλόσοφος Αρθουρ Σοπενχάουερ από υπάρξεις που με την παρουσία τους συμβάλλουν στην αισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων, έψαξα σε λεξικά. Εκεί πληροφορήθηκα ότι ο μέντορας του πεσιμισμού υπήρξε ιδιαίτερα φιλήδονος -ερωτικώς και γαστριμαργικώς- εριστικός και φιλάργυρος. Μάλλον θα μείνει εσαεί αναπάντητο το (καθόλου φιλοσοφικό) ερώτημα: η διαχείριση του εαυτού μας αφορά αποκλειστικά εμάς ή περισσότερο αυτούς που μάς αγαπούν;
Οσοι ζούσαν την καθημερινή αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι προτού ξεσπάσει η κρίση, την έχουν και τώρα. Οσοι έχουν στην πλάτη τη φανέλα με τον αριθμό «1», είτε φταίνε είτε όχι, θα μαζεύουν την μπάλα από τα δίχτυα.
Λεονταρίδης