Γράφει ο ΠαρατηρητήςΔεν είχα προλάβει καλά-καλά να διανύσω λίγα μέτρα πάνω στην μηχανή μου ξεκινώντας το πρωί για τον καθημερινό επιούσιο, όταν ένας εκκωφαντικός κρότος λίγο έλειψε να με ρίξει κάτω από την τρομάρα μου!
Ασυναίσθητα σταμάτησα να δω τι συμβαίνει και στρέφοντας το κεφάλι προς το σημείο που προήρχετο ο θόρυβος, έμεινα άναυδος βλέποντας λίγο πίσω και δεξιά, κοντά σ’ έναν κάδο απορριμμάτων του δήμου, μια τεράστια σακούλα να έχει διαλυθεί και τα σκουπίδια να έχουν διασκορπιστεί στο οδόστρωμα.
Όπως αντιλαμβάνεστε κάποιος (α) “ευγενής” συμπολίτης μας προτίμησε να εμπιστευθεί τις σκοπευτικές του (της) ικανότητες, από το να κατέβει όλους τους ορόφους της πολυκατοικίας και περπατώντας λίγα μέτρα να εναποθέσει το ενοχλητικό φορτίο στον υπομονετικά αναμένοντα με ανοικτό το καπάκι κάδο απορριμμάτων.
Μπορεί το πέρα για πέρα αληθινό περιστατικό να μην είναι και τόσο σύνηθες, ακτινογραφεί όμως μια πραγματικότητα που σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την περιβαλλοντική ευθύνη.
Προφανώς ο λόγος που μ’ έκανε να γράψω αυτές τις γραμμές δεν οφείλεται στο παραπάνω γεγονός. Την αφορμή μου την έδωσε το πρόσφατο τηλεοπτικό, εν όψει των εκλογών, debate των πολιτικών αρχηγών, όπου άπαντες δεν παρέλειψαν να τονίσουν τις περιβαλλοντικές τους πεποιθήσεις, ενώ σε κάθε ευκαιρία παρουσίαζαν τα “οραματικά” σχέδια τους για μια διαβίωση χωρίς νέφος, σκουπίδια αλλά και πολλές “πράσινες” νέες θέσεις εργασίας.
Επειδή η πολιτικάντικη υποκρισία έχει και τα όρια της θα επιχειρήσω μία σύντομη ανάλυση του θέματος με την ελπίδα ότι θα συνεισφέρω στο να σταματήσει αυτή η παραπλάνηση του κόσμου.
Το οικολογικό κίνημα ξεκίνησε κατά βάση στην Ευρώπη την δεκαετία του ’80, όπου ειδικά στην Γερμανία το κόμμα των πρασίνων (Die Gruenen) είχε πρωτοστατήσει σε μία σειρά από κινητοποιήσεις που είχαν κυρίως σαν στόχο το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων, την προστασία του δάσους που εξ αιτίας της όξινης βροχής αργοπέθαινε, καθώς επίσης και την ματαίωση της εγκατάστασης των πυραύλων Pershing και Cruz από το ΝΑΤΟ.
Στην Ελλάδα έγινε μία προσπάθεια αφύπνισης της ...........κοινής γνώμης μέσω των Οικολόγων Εναλλακτικών, καθώς επίσης και από τις παράτολμες ενέργειες των ακτιβιστών της WWF και Green Peace.
Τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας της μόλυνσης αλλά και της εκτεταμένης καταστροφής του φυσικού πλούτου της χώρας και σε συνδυασμό με την δυσφορία της κοινωνίας, τα κόμματα, ιδιαίτερα της (όποιας) Αριστεράς, “ανακάλυψαν” την Οικολογία σαν μέσο προσέλκυσης ψηφοφόρων.
Φτάσαμε λοιπό στο προχθεσινό Debate των δύο αρχηγών, όπου ο κ. Παπανδρέου κάνοντας μία επίδειξη λαϊκισμού και άγνοιας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως νέος (λευκός) Barack Obama, εξήγγειλε την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσα από μία “πράσινη” ανάπτυξη.
Το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει μία συνεχής προσπάθεια της επιστήμης, μέσω της εφαρμογής νέων τεχνολογιών, να περιοριστούν οι επιπτώσεις στο περιβάλλον από την ραγδαία αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, την απαίτηση των λαών του τρίτο κόσμου να ανεβάσουν το επίπεδο διαβίωσης, καθώς και στην υπερκατανάλωση στις ανεπτυγμένες χώρες.
Υπάρχουν ήδη σήμερα τεχνολογίες που μπορούν να δράσουν είτε προληπτικά, είτε θεραπευτικά στο πρόβλημα της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης.
Εύκολα μπορούν να αντικατασταθούν οι θερμικοί κινητήρες των αυτοκινήτων με αντίστοιχους ηλεκτρικούς ή υδρογόνου, ενώ βρίσκεται στο τελικό στάδιο η κατασκευή μικρού μεγέθους συσκευής που θα αδρανοποιεί, κάτι σαν τεχνητό δέντρο, τα βλαβερά κατάλοιπα της καύσης υδρογονανθράκων.
Οι μετάβαση από τις υφιστάμενες τεχνολογίες, σε άλλες περιβαλλοντικά αποδεκτές, έχει να κάνει με οικονομικούς όσο και πολιτικούς παράγοντες. Είναι σαφές ότι μία άμεση απεξάρτηση από το πετρέλαιο, ακόμη κι αν ήταν θεωρητικά εφικτή, θα προκαλούσε αλυσιδωτές παρενέργειες στην παγκόσμια οικονομία, για προφανείς λόγους.
Μέχρι όμως σταδιακά να αντικατασταθούν οι ρυπογόνες μορφής παραγωγής ενέργειας, πολλά μπορούν να γίνουν σε επίπεδο καθημερινότητας. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι πάνω σ΄αυτό. Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το σωστό. Ας το κάνουμε πράξη.
Για να επανέλθω όμως στα καθ’ ημάς και κυρίως στην πράσινη ανάπτυξη, καλό είναι να γνωρίζουν όσοι έχουν τέτοια “οράματα”, ότι μία τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει είτε παραγωγή γνώσης (τεχνολογίας), είτε χρήματα.
Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2009 δεν συμβαίνει το πρώτο και δεν υπάρχει το δεύτερο. Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι η εφαρμογή τέτοιων τεχνολογιών είναι μία ακριβή υπόθεση.
Θέλοντας και μή θα αναγκαστούμε να εισάγουμε και να πληρώσουμε (πώς?) όλες αυτές τις τεχνολογίες. Προφανώς και τα κοινοτικά ταμεία θα ήταν μία μικρή διέξοδος για επί μέρους δράσεις (κλιματιστικά, θερμομόνωση κατοικιών κλπ.). Μόνο που και σ’ αυτά η μακροχρόνια απόσβεση του κόστους, δρά αποτρεπτικά.
Για την παραγωγή ενέργειας, όπου μέσω της καύσης του λιγνίτη, έχουν μετατραπεί τμήματα της χώρας, σε κρανίου τόπο, ακόμα και η καύση φυσικού αερίου, συνεπάγει κόστος, τόσο για την καύσιμη ύλη όσο και για τον εξοπλισμό.
Μ’ άλλα λόγια η εισαγωγή τεχνολογιών φιλικών προς το περιβάλλον, δεν πρόκειται να έχουν δυστυχώς καμία θετική επίπτωση στην αγορά εργασίας, καθότι στηρίζονται σε εισαγωγές. Η Δανία, που τόσο αρέσκεται να αναφέρεται ο κ. Παπανδρέου, είδε την πετρελαϊκή κρίση του ’73, ως ευκαιρία προσπάθειας απεξάρτησης, σε μεγάλο βαθμό, από το πετρέλαιο και κατάφερε μέσω συνεχούς έρευνας να είναι πρωτοπόρα στην κατασκευή ανεμογεννητριών. Εκτός κι αν ο αξιότιμος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι έχουμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε βιομηχανίες παραγωγής οικολογικών αυτοκινήτων, αντιδραστήρες πυρηνικής σύντηξης, εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων και άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Αντί λοιπόν να ασχολείται ως νέος Δον Κιχώτης με περιβαλλοντικούς “ανεμόμυλους”, ας δώσει έμφαση στην προληπτική μείωση της ρύπανσης, που και λιγότερο κοστίζει και δημιουργεί θέσεις εργασίας.
Και για να μην νομίζει ότι δεν υπάρχουν τρόποι δημιουργίας θέσεων εργασίας με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, έχω να του προτείνω την ίδρυση Σώματος δίωξης περιβαλλοντικού εγκλήματος. Είναι τόσα πολλά τα πρόστιμα που θα εισπράττει το κράτος, που δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να πληρώνει τους μισθούς. Το μόνο θέμα είναι πως θα ελέγχει τις κρατικές ρυπογόνες υποδομές αφ’ ενός και πως (το κυριότερο) θα εισπράττει τα πρόστιμα αφ’ ετέρου......
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τα όποια σχόλια σας.