Γράφει Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Παρατηρώντας κανείς τις τελευταίες εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει ότι τελικά τα κατάφερε. Τα κατάφερε να διεμβολίσει το δικομματισμό. Τον διεμβόλισε στις κόντρες εξουσίας, τον διεμβόλισε στην εικονική πραγματικότητα, τον διεμβόλισε στις έριδες για τις θέσεις, τον διεμβόλισε στην επικοινωνιακή διαχείριση των εσωτερικών του, τον διεμβόλισε στην απουσία της πολιτικής, τον διεμβόλισε με τον πλειστηριασμό στο φαίνεσθε και όχι στο πράττειν.
Πραγματικά είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάσει η ανανεωτική αριστερά στην Ελλάδα. Είναι λυπηρό αυτός ο τρομερός κύκλος εξουσιομανούς εσωστρέφειας να αφήσει το Συνασπισμό εκτός Βουλής. Πραγματικά οι σύντροφοι έχασαν το στόχο τους. Ίσως χρειάζονται ένα γερό ταρακούνημα μήπως και καταφέρουν να πάρουν και πάλι σταθερά στα χέρια τους το πηδάλιο, να εγκαταλείψουν τον μικρομεγαλισμό και την επικοινωνιακή επαναστατική γυμναστική.
Μάλλον χρειάζονται μία επίσκεψη του Λένιν στην Κουμουνδούρου. Ίσως μία χρονική ανακολουθία, μία άρνηση στη συμβατική διαίρεση και τον κατακερματισμό του χρόνου να εκλογικεύσει τις αποφάσεις και να ταξινομήσει το χάος της διαμάχης.
Ο Λένιν λοιπόν θα τους κατήγγειλε για Αριστερισμό: «είναι φανερό πως οι άνθρωποι αυτοί τα έχασαν και βρέθηκαν σε ..........
δύσκολη θέση, όταν η γρήγορη εναλλαγή της παράνομης και της νόμιμης θέσης του κόμματος διατάραξε τη συνηθισμένη, κανονική, απλή σχέση ανάμεσα στους αρχηγούς, στα κόμματα και τις τάξεις. Παρασυνήθισαν στη νομιμότητα, στην ελεύθερη και κανονική εκλογή των αρχηγών, στο βολικό έλεγχο της ταξικής σύνθεσης των κομμάτων με τις βουλευτικές εκλογές, με τις συγκεντρώσεις, με τον Τύπο…».
Οι Αριστεριστές, όπως σημείωνε στην κριτική για το κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας ο Λένιν: «στη θέση των παλιών πολιτικών αρχηγών, που έχουν τις κοινές ανθρώπινες ιδέες για τα απλά πράγματα, προωθούν στην πράξη νέους αρχηγούς που λένε φοβερές ανοησίες και παρλαπίπες».
Δεν ξέρω αν ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν διαβάσει τον «Αριστερισμό. Η Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού» του Λένιν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ακροβασία τους μεταξύ αστικής και μη αστικής πολιτικής αντίληψης κατάφερε να τους μετατρέψει σε πολιτικούς αριστεριστές. Απομακρύνθηκαν από το μαζικό κίνημα και δεν μετετράπησαν σε ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα, όποιος πατάει σε δύο βάρκες πέφτει συνήθως μέσα. Άραγε πόσοι δεν νοστάλγησαν ήδη τον μεγάλο εκλιπόντα, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη με τις ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και πρακτικές;