Γεννήθηκε το 1919, όταν η Ινδία ήταν ένα εξωτικό ανάγνωσμα του Κίπλινγκ. Πέθανε το 2009 σε μία Ινδία πυρηνική και διαστημική δύναμη. Η γυναίκα αυτή δεν έγινε θρύλος τόσο για την ομορφιά της (κάποτε η Vogue τη συμπεριέλαβε στις 10 ομορφότερες του πλανήτη) ούτε επειδή ήταν γαλαζοαίματη. Αλλά επειδή είχε την ευφυΐα να προσαρμόζεται στις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές.
Γόνος της ινδικής αριστοκρατίας -με τις περίφημες 500 οικογένειες της ανώτερης κάστας, συνεργάτες των Βρετανών αποικιοκρατών- η πριγκίπισσα Γκαγιάτρι Ντέβι του Κουτς Μπεχάρ περιτριγυριζόταν στην κούνια της από 100 οδηγούς ελεφάντων, 20 κηπουρούς, αμέτρητους υπηρέτες κι έναν δάσκαλο του τένις. Πρωτοεπισκέφτηκε τα Harrods του Λονδίνου τη χρονιά που... υπογραφόταν η Συνθήκη της Λοζάνης (1923) και 12 χρόνων σκότωσε την πρώτη της τίγρη.
Ο γάμος της το 1939 με τον μαχαραγιά του Τζαϊπούρ έμεινε στην ιστορία. Απέκτησαν έναν γιο, που πέθανε σε ηλικία 48 χρόνων. Αντί να μελαγχολήσει για την απώλεια των τίτλων και τη διακοπή της κρατικής χορηγίας προς τους ευγενείς, που αποφάσισε η κυβέρνηση της ανεξάρτητης Ινδίας, η μαχαρανή του Τζαϊπούρ το γύρισε στον φεμινισμό και την πολιτική.
Διατέλεσε βουλευτής από το 1962 έως το 1971 και το 1975 έκανε αδιαμαρτύρητα... πέντε μήνες φυλακή για φοροδιαφυγή. Τότε έγραψε το «Μία πριγκίπισσα θυμάται» και η ζωή της έγινε ταινία. Σκέφτηκε να επιστρέψει στην πολιτική το 1999, αλλά τελικά δεν το αποφάσισε. Τελικά υπέκυψε την Τετάρτη ύστερα από χρόνια στομαχικά προβλήματα. Αφήνοντας τον κόσμο από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στο μετα-ψυχροπολεμικό χάος.
ΠΗΓΗ