Γράφει ο Αλ. ΣταμάτηςΣυζητώντας με νεαρούς δημιουργούς από όλο το φάσμα της τέχνης ακούω μονίμως την ίδια επωδό: Η γενιά σας είχε όραμα, είχε «εχθρούς» που ήταν «ορατοί», υπήρχαν συγκρούσεις, υπήρχαν μεγάλα θέματα για να αναμετρηθείς, άρα και να εμπνευστείς, γεγονός που οδηγούσε και σε σημαντικά έργα.
Σε πρώτη φάση τους υπενθυμίζω ότι ναι μεν η δική μου γενιά πρόλαβε τον απόηχο των παραπάνω, αλλά και αυτή υπήρξε μια γενιά «χλιαρή» που τράφηκε με τις μεγάλες «αφηγήσεις» και συγκρούσεις των παλαιοτέρων. «...της μεταπολίτευσης καημένη γενιά, άχρωμα όλα και λειψά, γι αυτό σου λέω... Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός, αυτά μου τύχαν δυστυχώς...», όπως αναφέρει στο ιστορικό τραγούδι του ο Νίκος Πορτοκάλογλου.
Η αλήθεια είναι ότι η εποχή, τα γεγονότα, ο σφυγμός της κοινωνίας αποτελούν καίριες δεξαμενές έμπνευσης του καλλιτέχνη. Σήμερα, όμως, ζούμε σε ........
ένα αποϊδεολογικοποιημένο μεταίχμιο, σε μια εποχή όπου αισθητικά, πολιτιστικά, ακόμα και πολιτικά, anything goes και με την τεχνολογία σε υψηλή πτήση να μας βυθίζει σε έναν ολοένα και πιο εικονικό κόσμο. Δύσκολοι καιροί για ευαίσθητους πρίγκιπες, αυτό είναι σίγουρο.
Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο ωστόσο, ο πήχης τίθεται ψηλά. Κι αυτό γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο -αλλά και πολύ ερεθιστικό- να περιγράψεις, να αποστάξεις ένα μεταιχμιακό «τίποτα», παρά έναν κόσμο γεμάτο συγκρούσεις. Κι αυτό είναι που αναζητούμε. Κάποιους να διυλίσουν, να αποκωδικοποιήσουν, να εκφράσουν αυτούς τους εξαιρετικά απομυθοποιημένους, γειωμένους και ερμητικούς καιρούς που ζούμε.
Κοινώς, όποιος καταφέρει να ξεκλειδώσει το «τίποτα» θα έχει μιλήσει για όλα. Εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό, αλλά, ως γνωστόν, στην τέχνη μόνο το εξαντλητικό είναι και το ενδιαφέρον...
Αλ. Σταμάτης