Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΕχει μείνει ιστορική η φράση της Μάργκαρετ Θάτσερ στα μέσα της δεκαετίας του 80 :«Κοινωνία; Ποια είναι αυτή η κυρία, εγώ προσωπικά δεν την γνωρίζω. Εγώ γνωρίζω μόνο την αγορά». Δεν βρέθηκε δυστυχώς ένας δημοσιογράφος ή κάποιος παρευρισκόμενος να της πει: «Ωραία κυρία μου, αν δεν σας ενδιαφέρει η κοινωνία αλλά μόνο η αγορά, τότε πηγαίνετε σε ένα νησί σαν τον Ροβινσώνα Κρούσο, σχηματίστε μια κυβέρνηση και ιδρύστε και μια επιχείρηση». Αυτή η νεοφιλελεύθερη επιχειρηματολογία ακούγεται μόνο από βλάκες ή κυνικούς νεοφιλελεύθερους που λέξεις όπως κοινωνία ή λαός τους προκαλούν αλλεργία.
Ο πιο πιστός θαυμαστής της Μάργκαρετ στην Ελλάδα, o Ανδρέας Ανδριανόπουλος, με αφορμή την απεργία των δημοσιογράφων για το αιφνίδιο κλείσιμο τους Ελεύθερου τύπου και του City 99.5, αφού εκφράζει την έκπληξή του για την απεργία, δικαιολογεί την ενέργεια των ιδιοκτητών γράφοντας:« αναγκάσθηκαν να φθάσουν σε αυτό το σημείο λόγω υπερβολικών εξόδων και ελάχιστων εσόδων». Ο τρόπος που έγινε αυτό καθώς και οι προθέσεις των ιδιοκτητών τον αφήνουν εντελώς αδιάφορο και αυτό είναι ακριβώς το περίεργο και εξωφρενικό σε όλη αυτή την ιστορία.
Είναι γνωστό σε όλους ότι ο νεοφιλελευθερισμός αντλούσε πάντα τη φιλοσοφία του από τον άκρατο δαρβινισμό, που, όμως, όσο επικρατούσε ο φόβος από το αντίπαλο δέος και τα ισχυρά συνδικάτα, έντυνε το μοντέλο του με τη μάσκα του «Καλού Σαμαρείτη» (ρήση της Θάτσερ), του «λαϊκού καπιταλισμού» και της δήθεν «Εταιρικής κοινωνικής ευθύνης (Corporate Social Responsibility), που στα ελληνικά έχει επικρατήσει σαν «επιχειρηματική κοινωνική ευθύνη», μόνο στα χαρτιά βεβαίως. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα και με προτροπή της ΕΕ, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους και οι λεγόμενοι ethical officers, σκοπός των οποίων είναι η γνωστοποίηση συγκεκριμένων ηθικών κανόνων επιχειρηματικότητας. Γνωρίζοντας αυτό το παραμύθι -επωδό δίχως αντίκρισμα, ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου, με ανακοίνωσή τους την 13η Ιουλίου 2006, είχαν δηλώσει: «Προσερχόμαστε στον ευαίσθητο χώρο του Τύπου με συναίσθηση ευθύνης και συνείδησης του ρόλου του». Το ότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και δίχως την κοινωνικότητά του, όχι μόνο δεν θα υπήρχε επιχείρηση αλλά ούτε καν κοινωνία ήταν ήδη γνωστό από την αρχαιότητα. Από τον 5ο π.Χ αιώνα ήδη, ο Πρωταγόρας ισχυριζόταν, πως, «η πόλις (κοινωνία) στηρίζεται σε ένα είδος ηθικής και πολιτικής συναίνεσης και δίχως αυτή δεν μπορεί να υπάρξει».
Εδώ δεν μιλάμε για σοσιαλισμό, ούτε καν για κοινωνική δικαιοσύνη. Να τηρούν όμως κάποιοι έστω βασικούς κανόνες-αρχές που οι ίδιοι επαγγέλλονται, διότι διαφορετικά βάζουν οι ίδιοι στα θεμέλια του συστήματος που υποστηρίζουν.