Γράφει ο Ματθαίος ΑνδρεάδηςΤο «Βατερλώ» των δημοσκόπων, όπως φάνηκε στις Ευρωεκλογές,αυξάνει τις υποψίες, ότι ορισμένοι απ΄αυτούς,(που έργο τους είναι η έρευνα,ανάλυση και η εκτίμηση των διαθέσεων και των ροπών της κοινής γνώμης σε διάφορα σημαντικά θέματα),με τις σφυγμομετρήσεις, που κατά παραγγελία, συνήθως, των πελατών τους διενεργούν, υποβάλλουν τέτοιου είδους ερωτήσεις στους ερωτώμενους και με τέτοιο ιδιάζοντα τρόπο εκτελούν τις σχετικές τους εργασίες,ώστε κατορθώνουν και παίρνουν απαντήσεις, σύμφωνα προς τα ζητήματα που απασχολούν τους εντολείς τους, ή σε κάθε περίπτωση, κατά τις θέσεις, που οι ίδιοι έχουν προκαθορίσει ή έχουν κατά νου.
Το βάσιμο ή μη των αιτιάσεων αυτών,ασφαλώς δεν είναι εξακριβώσιμο.Το γεγονός όμως ότι στη χώρα μας,όχι λίγες σφυγμομετρήσεις έχουν αποδειχθεί,όπως τώρα,post factum, ασύμπτωτες προς τις εκφραζόμενες, τελικά, πραγματικές διαθέσεις της κοινής γνώμης,όταν οι διαθέσεις αυτές έχουν εξαχθεί-σε πολιτικά,ιδίως,ζητήματα-απ΄ την κάλπη, δημιουργεί, για το αξιόπιστο των αναλύσεων αυτών, εύλογη καχυποψία,η οποία και πλανιέται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι κατήγοροι των δημοσκόπων, όχι μόνο δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν ως αναξιόπιστα τ΄αποτελέσματα που παρουσιάζονται απ΄αυτούς ως προβλέψεις και τάσεις, ιδίως κατά τις προεκλογικές περιόδους, αλλά προχωρούν ακόμη παρά πέρα, συσχετίζοντας και συνδέοντας τις σφυγμομετρήσεις αυτές με την ασκούμενη,απ΄τους δημοκόπους, παραπλάνηση του λαού.
Υποστηρίζεται,ειδικώτερα,ότι υπάρχει,έτσι ή αλλιώς,εκ των πραγμάτων,κάποιου είδους συνάφεια μεταξύ δημοσκόπων και δημοκόπων,με συνεργούς, αμφοτέρων, τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημερώσεως.
Οι δημοκόποι και στην πολιτική ζωή και στο πεδίο του πολιτισμού,λαϊκίζουν.Λαϊκισμός στην περίπτωση της πολιτικής ζωής,σημαίνει εσκεμμένη εξαπάτηση των ........
πολιτών,για εξασφάλιση απ΄τους πολιτικούς δημαγωγούς-χωρίς,βέβαια,σταθερά προγράμματα και αρχές-της ψήφου του λαού,με υποσχέσεις και ψευδή πειθώ, προς ετερόκλιτα,κοινωνικά,στοιχεία.
Ο Antonio Gramsci (βλ. Gefängnishefte. Kritische Gesamtausgabe, Argument-Verlag, Hamburg 1991-1999), είχε μιλήσει για τη στρατηγική της κυριαρχίας επι των εγκεφάλων που βασίζεται στις θεωρίες περί πολιτιστικής και πολιτικής ηγεμονίας.Κατ΄αυτόν,βασικός φορέας του φαινομένου αυτού έπρεπε να είναι μια κοινωνία των πολιτών, της οποίας η Elite, σύλλογοι και άλλες οργανώσεις θα αναλάμβαναν να παίξουν το ρόλο του μετασχηματιστή του συνειδητού των πολιτών, μεταλλάζοντας βαθμιαία τις παληές αξίες και τους παληούς κανόνες.
Παρ΄ημίν,ήδη από 35ετίας έχει αρχίσει το φαινόμενο αυτό κατ΄αρχήν με τον λαϊκισμό,που, όπως επιγραμματικά έχει λεχθεί, σημαίνει «ο Θεόφιλος να υποκαθιστά τη ζωγραφική,το μπουζούκι τη μουσική,ο Μακρυγιάννης τη λογοτεχνία και ο Καραγκιόζης το θέατρο»,και άλλα βέβαια.Και στο έργο αυτό προωθητές υπήρξαν τα μέσα μαζικής ενημερώσεως,ο Τύπος, γενικά,ο κινηματογράφος κ.λπ.
Και οι δημοκόποι να χρησιμοποιούν και αξιοποιούν τη δύναμη των μέσων μαζικής ενημερώσεως κ.λπ.
Από εδώ και η δημιουργία, εκατέρωθεν κοινών συμφερόντων.
Τα φαινόμενα αυτά, έτσι που κατά την τελευταία 35ετία συνέβησαν στο χώρο του Τύπου κυρίως και της ραδιοτηλοψίας στην Ελλάδα, μπορούν ν’ αποτελέσουν ασφαλείς, εν προκειμένω,ενδείξεις.
Κατά συνέπεια, οι δημοσκοπήσεις της μορφής αυτής,ως αίσθηση εκάστοτε,της κοινής γνώμης,είναι επηρεασμένες, αναμφισβήτητα, απ΄την πολιτική προπαγάνδα και δύναμη επιρροής των μέσων μαζικής ενημερώσεως.
Και οι, έτσι ή αλλιώς, κατευθυνόμενες, σφυγμομετρήσεις αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν,από τους πελάτες-δημοκόπους, «αντί αληθείας» για περαιτέρω επηρεασμό του λαού, κατά ποικίλους τρόπους, όπως, λ.χ., με την εν συνεχεία αναπαραγωγή απ΄ τα μέσα μαζικής ενημερώσεως κ.ο.κ.
Συμπέρασμα: Εφ΄ όσον ευσταθούν τα παραπάνω τότε για την πρόκληση φαινομένων αλλοιώσεως των πραγματικών διαθέσεων της κοινής γνώμης,δηλαδή για τον αθέμιτο επηρεασμό του φρονήματος ανυποψίαστων πολιτών,δεν ευθύνονται μόνο οι δημαγωγοί,οι και
«οχλοάρεσκοι» παλαιότερα ονομαζόμενοι, αλλά και άλλοι, εκάστοτε,απ τούς παραπάνω παράγοντες του δημοσίου βίου,οι οποίοι έχουν κοινό συμφέρον να προβληθεί η έτσι κατασκευαζόμενη πραμάτεια στην πολιτική αγορά,ώστε, άκριτα και για εντυπωσιασμό των αφελών και των καλοπίστων, να διευκολυνθεί η πώληση αυτού του προβαλλόμενου προϊόντος...
Σε κάθε περίπτωση,αν απαλλαγούν οι δημοσκόποι απ’ την κατηγορία,ότι αποτελούν συνεργούς στη δημιουργία φαινομένων λαϊκισμού-μολονότι τα σε βάρος τους στοιχεία δεν είναι λίγα-η εμπειρία μιας 35ετούς περιόδου δίνει το μέγεθος της αλλοτριωτικής επιδράσεως, που άσκησε ο λαϊκισμός των δημαγωγών και των ασυνείδητων, τότε, μέσων μαζικής ενημερώσεως στο υποσυνείδητο μερίδων του λαού.
Το φαινόμενο του λεγομένου Κοσκωταδισμού, με τη συγκέντρωση στα χέρια ενός ατόμου τόσο μεγάλης δημοσιογραφικής δυνάμεως και ύποπτου τραπεζικού πλούτου,σε συνάρτηση και με το αξιοθρήνητο θέαμα των προσερχόμενων,σε συνωστισμό, πανεπιστημιακών, πολιτικών,καλλιτεχνών,δημοσιογράφων κ.λπ.,για να τον υπηρετήσουν, τότε, με εκσυγχρονιστικούς όρους, μπορεί να πει κανείς ότι επαναλήφθηκε έκτοτε στη χώρα,τώρα μάλιστα που υπάρχει και το επιτυχημένο ιταλικό πολιτικοδημοσιογραφικό φαινόμενο Μπερλουσκόνι.
Και δεν είναι λίγοι εκείνοι,που υποστηρίζουν,ότι στην Ελλάδα το φαινόμενο βρίσκεται «εν τω γίγνεσθαι».
Του πολιτικού αρθρογράφου-ιστορικού συγγραφέα Ματθαίου Χ. Ανδρεάδη