Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Ήταν το χρυσό παιδί της αστικής τάξης. Υπήρξε πρωταθλητής της αντισφαίρισης, γνωρίζει τρείς ξένες γλώσσες, σπούδασε σε σημαντικά πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ και εξελέγην στο Εθνικό Κοινοβούλιο σε ηλικία μόλις 26 ετών. Ανέλαβε Υπουργός των Εξωτερικών στην αποστροφή του Ψυχρού Πολέμου, και σε μία ιδιαίτερη κρίσιμη περίοδο για την Βαλκάνια. Στη θητεία του, προέκυψε η καυτή agenda της διάλυσης της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας, και η διαφορά για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Συνδέθηκε με τη μεγαλύτερη έξαρση του Ελληνικού εθνικισμού, μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Αποτέλεσε τον «Αποστάτη» της δεκαετίας του ’90. Προκάλεσε την πτώση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη και θέλησε να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό δημιουργώντας την Πολιτική Άνοιξη. Ήταν αυτός που πρότεινε τον Κωστή Στεφανόπουλο για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο Αντώνης Σαμαράς επέστρεψε στην κεντρική πολιτική σκηνή ως το χαμένο ταλέντο της αστικής τάξης, ως ο εκφραστής της λαϊκής δεξιάς. Αφού το 2004 έκανε το αγροτικό του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το 2007 εξελέγην βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στη Μεσσηνία. Μετά το Σεπτέμβριο του 2008, όταν και η ΝΔ βρέθηκε πίσω στις δημοσκοπήσεις από το ΠΑΣΟΚ, ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε να προβάλλεται ως εν δυνάμει διεκδικητής της ηγεσίας, και ως πρόσχωμα στην Ντόρα Μπακογιάννη. Η ανάθεση του υπουργείου Πολιτισμού, στον πρόσφατό ανασχηματισμό, ενίσχυσε την φημολογία για το ρόλο του Αντώνη Σαμαρά στην επαύριον της ήττας της ΝΔ.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι και...... επίσημα διεκδικητής της ηγεσίας. Το δείχνουν οι κινήσεις του. Η συμβολική επίσκεψη στο σπίτι του ιδρυτή της ΝΔ και η υποστήριξη στον Πρωθυπουργό, τον αναδεικνύουν ως τον πόλο συγκέντρωσης των «Καραμανλικών». Αυτό όμως, που δείχνει ότι ο Σαμαράς είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα, είναι η ανάπτυξη της θεωρητικής του προσέγγισης, στην παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Κοτζιά. Η επιλογή των ομιλητών δεν ήταν τυχαία, για το βιβλίο μίλησαν ο Αλέκος Αλαβάνος, Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Σύριζα, ο Γιώργος Παπανδρέου, Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, και ο Αντώνης Σαμαράς.
Αυτό που πρέπει να κερδίσει το ενδιαφέρον μας, είναι όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς. Παίρνοντας σαφές αποστάσεις από το νεοφιλελευθερισμό, προσπάθησε να πλασάρει τον ευατό του στο κέντρο. Ανέπτυξε μία προσέγγιση για την παγκοσμιοποίηση φοβική και με εθνικά κάτοπτρα. Προτίμησε να εστιάσει στα ζητήματα της πολυπολιτισμικότητας, των εθνικών ταυτοτήτων και της μετανάστευσης, αναδεικνύοντας μία εν δυνάμει συντηρητική agenda για τη ΝΔ. Βρέθηκε στον πολιτικό αντίποδα από τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος έδειξε ότι δεν φοβάται την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και γνωρίζει πολύ καλά τις στρεβλώσεις της. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, ως έθνος-κράτος που εξετάζεται από τον συγγραφέα, ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να σταθεί στην αποτυχίας της πολυπολιτισμικότητας, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου στην επιτυχία της αποκέντρωσης.
Ο Αντώνης Σαμαράς, για να καταφέρει να αποτελέσει σημείο αναφοράς στην πολιτική ζωή της χώρας, πρέπει να αποδείξει ότι έχει αφήσει πίσω τα λάθη του παρελθόντος. Η ανάπτυξη φοβικών θέσεων για την παγκοσμιοποίηση, δεν μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την έξαρση του εθνικισμού του και την προσπάθεια πολιτικής εμπορίας του μέσω της Πολιτικής Άνοιξης. Η δαιμονοποίηση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης δεν είναι η σωστή συνταγή για την λειτουργία ενός κράτους σε αυτή, και ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να το καταλάβει αυτό. Πέρα από την εθνική περιχαράκωση υπάρχει και η ρεαλιστική διαδικασία ανάπτυξης της τοπικής κουλτούρας ως απάντηση στην ομογενοποίηση. Το El Greco είναι το αντίβαρο στην επικράτηση του Hollywood, το Σ.Ε.Ξ., όμως όχι.